Η Ρωσία είναι γενέτειρα ορισμένων από τους κορυφαίους σκακιστές στον κόσμο και η στρατιωτική εισβολή στη Γεωργία ήταν μια, οδυνηρά αποτελεσματική, στρατηγική κίνηση στη μεγάλη σκακιέρα του ενεργειακού τομέα.
Η ρωσική επέμβαση προκάλεσε την ταχύτερη επενδυτική έξοδο της τελευταίας δεκαετίας, ωστόσο, το Κρεμλίνο δεν μοιάζει να το απασχολεί αυτό που συνέβη, αφού έχει πετύχει τους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους του. Με μια μόνη κίνηση, η Μόσχα ανέκτησε την επιρροή της στα δρομολόγια και τους παραγωγούς ενέργειας στην περιοχή της Κασπίας και στην Κεντρική Ασία.
Η Ρωσία επανέκτησε τον έλεγχο του στρατηγικού περάσματος που βρίσκεται στα νότια του Καυκάσου. Εάν, όπως είναι το πιο πιθανό, ο Μιχαήλ Σαακσβίλι, ο πρόεδρος της Γεωργίας αποπεμφθεί και αντικατασταθεί με κάποιον πολιτικό που θα πρόσκειται στην Μόσχα, ο έλεγχος του Κρεμλίνου θα εδραιωθεί.
Η Γεωργία κατηγόρησε την Ρωσία ότι στη διάρκεια της ολιγοήμερης σύρραξης προσπάθησε να πλήξει τον αγωγό Μπακού - Τιφλίδα - Τσεϊχάν που μεταφέρει 1 εκατ. βαρέλια πετρελαίου την ημέρα και είναι ο μόναδικός σημαντικός αγωγός εξαγωγής του «μαύρου χρυσού» της Κασπίας που παρακάμπτει το ρωσικό έδαφος. Η πρόθεση και οι δυνατότητες που έχει η Ρωσία να εξαπολύσει επίθεση στον αγωγό θα υποχρεώσει εταιρίες, πιστωτές και επενδυτές να εξετάσουν πολύ προσεκτικά πριν αποφασίσουν να υποστηρίξουν την κατασκευή νέων ενεργειακών αγωγών στην ευρύτερη περιφέρεια. Ο αγωγός «Ναμπούκο» που προορίζεται να μεταφέρει φυσικό αέριο και έχει τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα χάσει εύκολα τη μάχη από τον ανταγωνισμό που ορθώνει ο αντίστοιχος ρωσικός South Stream.
Μεταξύ των υπολοίπων φιλοδυτικών κρατών που ξεπήδησαν από τις στάχτες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία θα εκλάβει, ενδεχομένως, τις εχθροπραξίες ως περαιτέρω κίνητρο για να ενταχθεί στην ευρω-ατλαντική συμμαχία. Ωστόσο, ζωτικής σημασίας χώρες παραγωγής ενέργειας, όπως είναι το Αζερμπαϊτζάν και το Καζακστάν, που ερωτοτρόπησαν με τις ΗΠΑ διατηρώντας απολυταρχικά πολιτικά συστήματα, συγγενή με το ρωσικό, είναι πιθανό να προσεγγίσουν, πλέον, την πλευρά της Μόσχας. Το ίδιο ισχύει για το Τουρκμενιστάν, το οποίο η Ουάσιγκτον επιδιώκει να προσεταιριστεί από το 2006 όταν απεβίωσε ο εκκεντρικός μονάρχης της χώρας. Όσον αφορά στο Ουζμπεκιστάν, έχει ήδη επιστρέψει στη σφαίρα επιρροής της Μόσχας.
Όλα τα ανωτέρω συνδέονται με τις προσπάθειες της Gazprom να συμμαχήσει με άλλους παραγωγούς φυσικού αερίου, από τη Λιβύη έως τη Νιγηρία με απώτερο στόχο, αν όχι να δημιουργήσουν έναν «OPEC φυσικού αερίου», να διαδραματίσουν, τουλάχιστον, συντονιστικό ρόλο στη διεθνή αγορά. Για τους μετόχους της Gazprom, πολλοί εκ των οποίων βρίσκονται στη Δύση, αυτό είναι πολύ θετικό.
Για την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, ωστόσο, που προσπαθούν να διευρύνουν το φάσμα των ενεργειακών προμηθευτών τους, το πιο πιθανό είναι να υποστούν «ματ»!
(Lex , Financial Times 26/08/2008)