που εμπεριέχει στον πυρήνα της, μια θεσμικά εμφορούμενη “απάθεια” για τα δρώμενα. Ουδόλως ενδιαφέρει αν αυτή η “απάθεια” πηγάζει από αδιαφορία ή από άγνοια. Πάρτε για παράδειγμα το πρόβλημα με το λαθρεμπόριο καυσίμων που έχει προσλάβει χαρακτηριστικά «ελ ντοράντο» για τα ημεδαπά κακοποιά στοιχεία. Διότι τί εικόνα σχημτίζει ο καλόπιστος πολίτης που σέβεται τους νόμους -υπάρχουν και τέτοιοι “περίεργοι” σε αυτό τον τόπο- για όλους όσοι περνούν το χρόνο τους διαπιστώνοντας και ευχόμενοι, είτε πρόκειται για δημόσιους λειτουργούς, είτε για εκπροσώπους των εταιρειών εμπορίας πετρελαιοειδών, «να βρούμε, άμποτες, τον τρόπο να αντιμετωπίσουμε θεσμικά το λαθρεμπόριο καυσίμων»;
Πώς να τους πάρεις στα σοβαρά, όταν, κατά δική τους ομολογία, η γειτονική Βουλγαρία για την οποία υπάρχει, όσο να το κάνουμε, μια κάποια “αντίληψη”, -να είμαστε ειλικρινείς- που δεν την λες και κολακευτική, πέτυχε εδώ και χρόνια να λήξει σε χρόνο dt, το καθεστώς ανομίας στην δική της αγορά καυσίμων;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στη στήλη Σχόλιο εδώ