Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείται η στήλη με το θέμα των επενδύσεων. Την 1η Αυγούστου έπ’ ευκαιρία της ύποπτης απόφασης του ΚΑΣ με την οποία ανέτρεπε ουσιαστικά το σχέδιο για την κατασκευή της ηλεκτροπαραγωγικής μονάδας της ENELCO στην Χαιρώνεια της Βοιωτίας, είχαμε επισημάνει ότι η έλλειψη ενός σταθερού νομοθετικού και διοικητικού πλαισίου δρα ανασχετικά και στην πράξη αποθαρρύνει οποιουσδήποτε, ιδίως τους ξένους, που θα επιθυμούσαν να επενδύσουν στον ενεργειακό τομέα της χώρας μας.
Πιο πρόσφατα (βλέπε Σχόλιο μας για τα Φωτοβολταϊκά Πειράματα στις 2/9/208) αναδείξαμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η αγορά φωτοβολταϊκών όπου η κυβέρνηση αποφάσισε να τροποποιήσει το τιμολογιακό καθεστώς πριν καν ξεκινήσει η ανάπτυξη της αγοράς ματαιώνοντας έτσι οριστικά αρκετά ξένα επενδυτικά σχέδια. Οι δε γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και πολυπλοκότητα που εισήγαγε ο Ν.3468/2006 για τις ΑΠΕ στην ουσία νέκρωσε την αγορά αιολικών πάρκων αφού είναι ζήτημα εάν προστέθηκαν 50 MW νέας ισχύος τους τελευταίους 12 μήνες. Αποτέλεσμα, η Ελλάδα να είναι τώρα ουραγός στην Ευρώπη με ούτε 1.000 MW εγκατεστημένης αιολικής ισχύος ενώ θα μπορούσε άνετα να είχε 4.000 MW και να εκάλυπτε ένα σημαντικό μέρος των ηλεκτρικών αναγκών της χώρας, ιδιαίτερα στον νησιωτικό χώρο.
Όταν απαιτούνται τρία και πλέον χρόνια για την έκδοση άδειας εγκατάστασης και λειτουργίας και αρκετά μαύρα χρήματα δεξιά και αριστερά για γρηγορόσημα και άλλου είδους εξυπηρετήσεις, ενώ επικρέμεται μία διαρκής αβεβαιότητα για προσφυγές ανησυχούντων «οικολόγων» (που απολαμβάνουν της πλήρης ανοχής και κάλυψης του κράτους αφού κάνει δεκτές τις προσφυγές σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις) είναι λογικό οι ξένοι επενδυτές να στρέφονται αλλού και να μην θέλουν να συνδιαλαγούν με το φαύλο Ελληνικό κράτος και τους διεφθαρμένους λειτουργούς του.
Ας δούμε όμως το θέμα των ξένων επενδύσεων γενικότερα και ας μην δηλώνουμε έκπληκτοι επειδή η Ελλάδα υστερεί στην προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων. Όπως πολύ εύστοχα σημείωνε η εφημερίδα «Καθημερινή» σε πρόσφατο κύριο άρθρο της «Είμαστε μια χώρα ακριβή, εξαιρετικά χαμηλής παραγωγικότητος, με μεγάλη και ακριβή γραφειοκρατία και ανεξέλεγκτη διαφθορά. Εχουμε το μοναδικό προσόν, με άλλα λόγια, να συνδυάζουμε τα μειονεκτήματα μιας αναδυόμενης αλλά και μιας ώριμης αγοράς. Γιατί η εγχώρια διαφθορά συναντιέται μόνο σε αναδυόμενες, τριτοκοσμικές χώρες και το υψηλό κόστος εργασίας και υπηρεσιών μόνο σε ώριμες. Οπως μόνο σε τριτοκοσμικά κράτη παρατηρούνται φαινόμενα «ράβε-ξήλωνε» στη φορολογία, αντίστοιχα με τα πρόσφατα μέτρα του κ. Γ. Αλογοσκούφη. Αν δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, δεν πρόκειται ποτέ να διεκδικήσουμε σοβαρά ξένες επενδύσεις. Κάποιοι πιστεύουν πως η Ελλάδα χρειάζεται ένα σοκ για να σοβαρευθεί και να αφυπνίσει τις δημιουργικές της δυνάμεις. Ισως αυτό προκληθεί από τη διαπίστωση πως γειτονικές μας χώρες αρχίζουν να κάνουν σημαντικά άλματα στις οικονομίες του. Προς το παρόν χάνουμε πολύτιμο χρόνο και αδυνατούμε να πάρουμε αποφάσεις, ενώ ορισμένοι συνεχίζουν να επιμένουν ότι η Ελλάδα είναι μια πολύ ισχυρή οικονομία...»