Οι χώρες οι οποίες είναι πλούσιες σε πετρέλαιο και σε μεταλλεύματα αναπτύσσονται συνήθως ταχύτερα από εκείνες οι οποίες δεν τα διαθέτουν. Τα έσοδα από την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, δαπανώνται πολύ γρήγορα ή επενδύονται εις βάρος άλλων τομέων της οικονομίας. Οι κυβερνήσεις έχουν την τάση να αυξάνουν τις δαπάνες τους σε καιρούς οικονομικής ακμής και να τις μειώνουν σε εποχές οικονομικής δυσπραγίας. Οι στρατηγικές αυτές, επιβαρύνουν τον οικονομικό κύκλο και ευνοούν την «κατάρα» που έχει κάποιος του να διαθέτει φυσικούς πόρους.
Κατά την πρόσφατη άνοδο των τιμών των πρώτων υλών, κράτη που ήταν πλούσια σε φυσικούς πόρους έδειξαν να ξεφεύγουν από την «κατάρα» αυτή, τοποθετώντας τα έσοδα των εθνικών πόρων τους στα κρατικά επενδυτικά ταμεία. Περί τα τέλη του 2007 τα ταμεία αυτά διέθεταν 2,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Λόγω της πτώσης της τιμής του πετρελαίου, η κατάσταση αυτή μπορεί να αλλάξει. Και εάν η τάση αυτή συνεχισθεί, θα μπορέσουν οι φύλακες των τεράστιων αυτών κεφαλαίων να κρατήσουν μακριά τα «δάκτυλα των πολιτικών»;
Αποθεματικά ταμεία
Τα ταμεία εθνικών πόρων εξυπηρετούν συνήθως δύο σκοπούς. Αποθεματικά ταμεία, όπως το Κρατικό Συνταξιοδοτικό Ταμείο της Νορβηγίας, μεταβιβάζουν τον πλούτο των πόρων τους στις μελλοντικές γενιές, ιδρύοντας χαρτοφυλάκια τα οποία έχουν σκοπό να συνεχίζουν να αποδίδουν τους καρπούς τους και μετά την εξάντληση των κοιτασμάτων του πετρελαίου.
Σταθεροποιητικά ταμεία, όπως το Ταμείο Οικονομικής και Κοινωνικής Σταθεροποιήσεως της Χιλής «απαλύνουν» τον οικονομικό κύκλο, μέσω της συγκέντρωσης εσόδων από τις εξαγωγές των πρώτων υλών, όταν οι τιμές τους είναι υψηλές και τα ρίχνουν στην αγορά, όταν πέφτουν. Τότε συμβαίνουν και τα παράδοξα.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 13/09/2008)