Μας κυβερνά μια κατ' όνομα φιλελεύθερη κυβέρνησης η οποία αλληθωρίζει προς τα αριστερά. Είμαστε ουραγοί των παρακμαζόντων των κομμάτων της Ευρώπης και ενώ αναδεικνύεται μια δεξιά τάσις στην οποία προσβλέπουν τα έθνη για την αντιμετώπιση της πληθώρας των προβλημάτων που έχουν συσσωρεύσει δεκαετίες χαλαρότητος δικαιωματισμών και καταστρατηγήσεως της κοινής λογικής πάλι μένουμε πίσω.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας πλαισιώθηκε από αριστερά αποκόμματα τα οποία στις χώρες τους δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και θεωρήθηκε ηγέτης μιας παρατάξεως που δεν ήθελε να αποδεχθεί ότι ξεπεράστηκε από την πραγματικότητα. Ομοίως τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε μια ηγετική εμφάνιση στην Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Βουκουρέστι κάτι που ανέδειξε και το γεγονός ότι τα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης τελούν σε παρακμή.
Αυτό περίπου είναι το σκηνικό καθώς βαδίζουμε έως τις ευρωεκλογές στις οποίες το ερώτημα που τίθεται δεν είναι ποιος θα επικρατήσει. είναι το πόσοι ψηφοφόροι θα ευαρεστηθούν να προσέλθουν στις κάλπες. Θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι η αποχή θα είναι τεράστια. και τούτο είναι αποτέλεσμα της απαξιώσεως των κομμάτων στη συνείδηση των Ελλήνων πολιτών. Μεγάλη πλειοψηφία δεν τα εμπιστεύεται. Κάποιοι τα ψηφίζουν εξ ανάγκης, μάλλον διότι θέλουν να δείξουν την αντίθεσή τους προς μία πλευρά οπότε με βαριά καρδιά ψηφίζουν την άλλη.
Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να δείχνουν άνετη επικράτηση για την Νέα Δημοκρατία, τα ποιοτικά ευρήματα όμως των μη δημοσιευόμενων ερευνών της κοινής γνώμης είναι άκρως ανησυχητικά ακόμη και για την Κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι ότι αρνείται να αναγνωρίσει στην πραγματικότητα ότι οι πολίτες απορρίπτουν την πεμπτουσία της πολιτικής της, είτε στην οικονομία που στηρίζεται στην άδικη φορολόγηση του πυρήνος των υποστηρικτών της, των ελευθέρων επαγγελματιών, είτε στην κοινωνική ζωή όπου οι εξαιρέσεις της φύσεως αναδεικνύονται στον κανόνα. Αυτό είναι παρακμή.
Ταυτοχρόνως διαπιστώνεται αδυναμία συμπορεύσεως με την τάση προς την αναγέννηση της «Ευρώπης των Εθνών» που είναι το μοναδικό μέλλον το οποίο μπορεί να έχει ο θεσμός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ή οποία αποδείχθηκε ανίκανη να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των εμπνευστών της ευρωπαϊκής ομοψυχίας, του Κόνραντ Αντενάουερ και του Σαρλ ντε Γκωλλ.
Και ενώ στην Ευρώπη τα εθνικά κόμματα αναγεννώνται, παρά την φοβική ρητορική των αποτυχημένων ηγετών που δεν τολμούν να αναγνωρίσουν ότι οι εξελίξεις τους ξεπέρασαν, στην Ελλάδα τα κόμματα του χώρου της ταυτοτικής δεξιάς παραμένουν πολυδιασπασμένα και έχουν αποδειχθεί κατώτερα των περιστάσεων. Αδυνατούν και αυτά να εκφράσουν τις προσδοκίες των Ελλήνων. Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Σε μια κομβική στιγμή, κατά την οποία η Ευρώπη μπορεί να αναγεννηθεί η Ελλάς παραμένει προσκεκολλημένη σε ένα τέλμα ιδεοληψιών και ομφαλοσκοπήσεως. Τα κυρίαρχα κόμματα δεν αντιλαμβάνονται ότι προϋπόθεσις για την διαμόρφωση μιας ευρωπαϊκής πολιτικής, είναι η ύπαρξις των εθνικών πολιτικών των κρατών-μελών. Όπου δεν υπάρχουν αυτές, την κεντρική πολιτική διαμορφώνουν, οι στερούμενοι δημοκρατικής νομιμοποιήσεως, γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Και τούτο οδηγεί σε φαύλο κύκλο, ο οποίος πλήττει περισσότερο τις «πειθαρχικές» χώρες όπως η Ελλάς που υιοθετούν δουλικά τα κελεύσματα της ιδιότυπης νομενκλατούρας που ελέγχει τα κεντρικά όργανα της ΕΕ. Αν δεν έχουν αντιληφθεί στην Αθήνα, ότι αυτή η νοοτροπία έχει οδηγήσει στην απογοήτευση των πολιτών και στο τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η ζωή μας, τότε λυπούμεθα, αλλά από πολιτική αντιλαμβάνονται λιφγώτερα και από φιγούρες θιάσου σκιών.