Καί στόν τομέα αὐτό, ὁ ἄλλοτε δημιουργός τῆς «Νέας Καγκελλαρίας» τά κατάφερε θαυμάσια: ὑπό τήν καθοδήγησή του ἡ πολεμική βιομηχανία ἄνθισε ταχύτατα καί μάλιστα διττά, ἐξασφαλίζοντας καί τεχνολογική πρωτοπορία καί ὄγκο ὑλικοῦ (ἔστω καί μέ τήν ἀποτρόπαιη ἐκμετάλλευση ἑκατομμυρίων ἐργατῶν, ὡς κανονικῶν δούλων).
Ὅμως φυσικά αὐτή ἡ ἄνθηση οὐδόλως ἀπέτρεψε τήν τελική ἧττα καί συντριβή τῆς Γερμανίας καί τό πῶς ἔγινε αὐτό (παρά τήν ὕπαρξη ἐξοπλισμῶν μέ ποιότητα ἀλλά καί ὄγκο ὑλικοῦ μέχρι λίγο πρίν ἀπό τό τέλος) παραμένει ἐπίκαιρο καί σήμερα, πού ὁ πόλεμος στήν Οὐκρανία ἔχει ἐπαναφέρει, ὡς ζητούμενο, τήν προετοιμασία τῆς Δύσης γιά ἕναν ἐνδεχόμενο μελλοντικό πόλεμο μέ τήν Ρωσσία. Μέ τήν τελευταία μάλιστα νά ἔχει ἤδη βάλει τήν πολεμική της βιομηχανία (καί τήν οἰκονομία της γενικώτερα) «σέ ρυθμούς Speer» (ἔχοντας ἤδη ἀντικαταστήσει ὅλο τόν ἐξοπλισμό, πού ἔχασε στά πεδία) καί διαφανῶς προετοιμαζόμενη «γιά τό μέλλον».
Εἶναι ἁπλό, σχηματικά τοὐλάχιστον. Γιατί ἐνῷ εἶναι ἀλήθεια, ὅτι, ὅπως εἶπα, οἱ Γερμανοί διέθεταν καί τεχνολογική πρωτοπορία καί ὄγκο ὑλικοῦ (οἱ Η.Π.Α. δέν εἶχαν ἀκόμα ἀποκτήσει «πυρηνικό πλεονέκτημα»), αὐτά τά δύο δέν συμβάδιζαν. Μέ ἄλλο λόγια, ἐνῷ στό τέλος τοῦ πολέμου εἶχαν καλύτερα συστήματα (ἔβαλαν πρῶτοι στόν ἀέρα πολεμικά ἀεροσκάφη jet, τά περίφημα Messerschmitt 262, τά καλύτερα ἅρματά τους, τά Tiger, ἦταν ἀπολύτως ἀνώτερα, οἱ βαλλιστικοί τους πύραυλοι, οἱ V2 τοῦ Von Brown, παρέμεναν πρωτοπόροι), δέν τά εἶχαν σέ ἐπαρκεῖς ποσότητες, ὁ ὄγκος ὑλικοῦ, πού εἶχαν ἀφοροῦσε τεχνολογικά προγενέστερους ἐξοπλισμούς.
Ἔτσι, μή ἔχοντας ἐπάρκεια ἐκεῖ πού ὑπερτεροῦσαν, ἡττήθηκαν πλήρως, γιατί ὅσο ὄγκο ὑλικοῦ καί νά τούς ἐξασφάλισε ὁ Speer σέ ὅσα κατά τά λοιπά ἰσότιμα τῶν ἀντιπάλων τους συστήματα διέθεταν (γιατί δέν ὑπῆρχε χρόνος, νά κάνει τό ἴδιο μέ τά νεώτερα καί ὑπέρτερα συστήματα, ὅταν δέ τελικά ἔλειψαν καί τά καύσιμα, ὅλα «ἔσβησαν μηχανές»), δέν ἦταν σέ θέση νά ἀντιμετωπίσουν τόν ὄγκο ἐξοπλισμοῦ, πού εἶχε ἐξασφαλίσει συνδυαστικά ἡ βιομηχανία Η.Π.Α. καί Ρωσσίας. Καί τά ἔχουμε ξαναθυμηθεῖ αὐτά, μέ τόν πόλεμο στήν Οὐκρανία σήμερα. Γιατί καί ἡ Οὐκρανία διαθέτει «ἀνώτερα» Leopard καί Challenger, ὅμως τί νά τά κάνει, ἐάν εἶναι τόσα λίγα ὅσο τά Tiger, πού διέθεταν οἱ Γερμανοί (ἤ ἐάν τελειώσουν τά βλήματά τους); Σέ τελική ἀνάλυση, τόσο ὁ πόλεμος Ρωσσίας-Οὐκρανίας ὅσο καί ἕνας μελλοντικός πόλεμος Δύσης – Ρωσσίας ἀποτελοῦν μιά ἄσκηση ἐπάνω σέ αὐτήν τήν συνάρτηση ποιότητας καί ποσότητας ἐξοπλισμῶν. Γιατί, ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι ἡ συνάρτηση εἶναι εὐμετάβλητη.
Ἔτσι, τό πρῶτο δίδαγμα εἶναι, ὅτι ὅσο τεχνολογικά ἀνώτερα ἅρματα ἤ πυροβόλα, νά διαθέτουν (δανεικά) οἱ Οὐκρανοί, αὐτά δέν θά εἶναι ποτέ ἀρκετά, γιά νά ἀντιμετωπίσουν μιά πλημμυρίδα κατώτερου ἐξοπλισμοῦ, ὅπως αὐτοῦ πού διαθέτει, ἀνανεούμενου ἀπό μιά πολύ εὐρύτερη βιομηχανική βάση, ἡ Ρωσσία –ὅσοι στήν Δύση, ἐπικαλοῦνται τίς δικές μας ἀνάγκες, ὡς ὅριο τῶν ἀναγκῶν στήν Οὐκρανία, ἁπλῶς συνομολογοῦν, ὅτι, μέ τέτοιους ὅρους, ἡ Οὐκρανία εἶναι καταδικασμένη. Ὅμως τό δεύτερο δίδαγμα, τό ὁποῖο ἀφορᾶ εὐθέως πλέον ἐμᾶς, εἶναι ἴσως παραδόξως τό αὐτό.
Γιατί ἐάν ἀνέδειξε κάτι ὁ πόλεμος στήν Οὐκρανία, ὅπως πιστοποιοῦν συνεχῶς οἱ φωνές, πού παρουσιάζουν τόν δάνειο ἐξοπλισμό τῆς Οὐκρανίας, ὡς ἀνταγωνιστικό τοῦ δικοῦ μας, εἶναι, ὅτι παρά τήν τεχνολογική ὑπεροχή τῆς Δύσης στά ὁπλικά της συστήματα, ὑπάρχει ἕνα ἐγγενές πρόβλημα ἐπάρκειας ὑλικοῦ στήν Εὐρώπη, τό ὁποῖο τά δάνεια στήν Οὐκρανία ἀνέδειξαν ὀξύτερο. Φυσικά, τό ΝΑΤΟ συνολικά συνεχίζει, νά ὑπερτερεῖ (συντριπτικά μάλιστα) καί σέ ποσότητα καί σέ ποιότητα ἐξοπλισμῶν ἀπέναντι στήν Ρωσσία. Ἔτσι, σέ πεῖσμα τῶν προπαγανδιστικῶν φαντασιώσεων περί τοῦ ἀντιθέτου, σέ ἕναν συμβατικό πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσσίας, ἡ Ρωσσία θά ἡττᾶτο πράγματι κατά κράτος ἐντός λίγων μόνον ἡμερῶν –τό ἀποτύπωσε εὔστοχα (καί πολύ μετρημένα μιλῶντας γιά ἀναλογία 3/1) ὁ ἀρχηγός τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τῆς Βρεταννίας Sir Tony Radakin. Ὁ στρατός τόν ὁποῖο σταμάτησαν μέ λίγα μόνο δάνεια ὅπλα οἱ Οὐκρανοί, θά ἔβρισκε ἀπέναντι τοῦ 24.000 πολεμικά ἀεροσκάφη (διαθέτει 4.200) καί 2.970 πλοῖα ἐπιφανείας (διαθέτει 780). Ἡ ἀκατάσχετη προπαγάνδα γιά «χρήση πυρηνικῶν» ἐπιχειρεῖ νά συγκαλύψει τό πόσο νομοτελειακά συντριπτικός σέ βάρος της θά ἐξελισσόταν ἕνας συμβατικός πόλεμος μέ τήν Ρωσσία.
Ἐν τούτοις, ἀκόμα καί ἔτσι, ἡ Εὐρώπη ἔχει πρόβλημα. Καί ὁ λόγος φυσικά εἶναι ὅτι οἱ ἀριθμοί πού ἀνέφερα ἀφοροῦν τό ΝΑΤΟ συνολικά. Χωρίς τίς Η.Π.Α. ἡ Εὐρώπη δέν θά εἶχε ἐπάρκεια πυρομαχικῶν καί ἐξοπλισμῶν στό μέλλον, ἰδίως ἐάν συνέχιζε νά κινεῖται μέ τήν ἀφροσύνη πού κινήθηκε τά τελευταῖα χρόνια ἡ Γερμανία (καί οἱ «θαυμαστές της), καλλιεργῶντας τήν ψευδαίσθηση, ὅτι μποροῦμε νά ἐπαναπαυθοῦμε στό διηνεκές στήν ἀνέξοδη γιά ἐμᾶς ἀμερικανική στήριξη, τήν ἴδια ὥρα, πού θά κάναμε τυφλές business μέ φθηνό ρωσσικό ἀέριο καί τήν πολιτική καί οἰκονομική ἐξάρτηση πού αὐτό δημιουργοῦσε, εὐτυχῶς ὁ πόλεμος στήν Οὐκρανία ἀνέδειξε τήν ἀφροσύνη τῆς προσέγγισης. Ἔτσι, τελικά, ὅπως θά ἔλεγε ὀρθά ὁ κ. Trump, ἦρθε ἡ ὥρα γιά τήν Εὐρώπη νά ἐξοπλίσει (ἐπί τέλους) τόν ἑαυτό της –τό ὅποιο τεχνολογικό πλεονέκτημα πλέον δέν ἀρκεῖ, ἐπέστη πράγματι ἡ ὥρα γιά πραγματικό ἐπανεξοπλισμό, ἕναν ἐπανεξοπλισμό σέ «ρυθμούς Speer».
*Πολιτικός Ἐπιστήμων, Παν. Cambridge