Ηθελα να έχω μια τάξη μεγέθους, γιατί η μαζικότητα ενός φαινομένου δείχνει και τις πολιτικές του διαστάσεις. Διαπίστωσα, λοιπόν, πως σε κάθε πανεπιστήμιο, από τα δέκα περίπου τα οποία γνωρίζουν κινητοποιήσεις, συμμετέχουν 300-400 Αραβες και φιλοπαλαιστίνιοι φοιτητές, που συνεπικουρούνται από άλλους τόσους εξωπανεπιστημιακούς antifa. Σημειωτέον ότι ο αριθμός των προπτυχιακών φοιτητών στα αμερικανικά πανεπιστήμια ανέρχεται σε 16.000.000. Αυτά, για να έχουμε τη μεγάλη εικόνα.
Πότε ξεκίνησαν οι εκδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων και κατά του Ισραήλ στο Χάρβαρντ και στο Κολούμπια; Οχι όταν εισέβαλε ο ισραηλινός στρατός στη Γάζα, αλλά την επομένη της 7ης Οκτωβρίου. Ηταν εκδηλώσεις θριάμβου και όχι οργής για τα όσα διέπραξαν οι τρομοκράτες της Χαμάς εις βάρος των αμάχων των κιμπούτς και των νέων που συμμετείχαν στο φεστιβάλ Νόβα. Ηταν ένα πανηγύρι για τις δολοφονίες 1.200 πολιτών, που αποκαλύπτει την ανήθικη συνείδηση των διαδηλωτών, είτε είναι αραβικής καταγωγής είτε είναι antifa. Στο κάτω κάτω, δεν μπορεί να δηλώνεις φιλειρηνιστής και να έχεις σαν λάβαρο την κίτρινη σημαία της Χεζμπολάχ με το αυτόματο όπλο, ούτε να κρατάς πανό με το σύνθημα «final solution».
Οι διαδηλωτές και οι «κατασκηνωτές» δεν διαμαρτύρονται για μια πολιτική, κάτι που θα ήταν απολύτως κατανοητό και θεμιτό, μια και όλοι όσοι είναι εναντίον της συγκεκριμένης πολιτικής του Ισραήλ στο Παλαιστινιακό δεν είναι αντισημίτες. Οσοι όμως κραυγάζουν το σύνθημα «από το ποτάμι στη θάλασσα», ναι, είναι αντισημίτες. Και αυτό το σύνθημα κυριαρχεί στα αμερικανικά campus.
Eδώ ακριβώς παρατηρείται ένα αντιφατικό γεγονός. Οι διαμαρτυρόμενοι, που ανήκουν συγχρόνως και στο ευρύτερο σύνολο των δικαιωματιστών, με τα συνθήματά τους και τα αιτήματά τους θέλουν να στερήσουν από ένα κράτος –το μόνο δημοκρατικό στην περιοχή– το δικαίωμα να υπάρχει. Το πρωταρχικό μέλημα των 6.000-7.000 διαδηλωτών σε όλα τα αμερικανικά πανεπιστήμια –γιατί τόσοι είναι– δεν είναι να αποκτήσουν και οι Παλαιστίνιοι μια διεθνώς αναγνωρισμένη κρατική υπόσταση, αλλά να σβηστεί το Ισραήλ από τον χάρτη. Κάτι που αφαιρεί και την τελευταία ικμάδα ήθους από τις εκδηλώσεις τους και δικαιολογεί απολύτως τις κατασταλτικές ενέργειες των πανεπιστημιακών αρχών. Δεν είναι έκφραση γνώμης η επιδοκιμασία των εν ψυχρώ δολοφονιών αμάχων ούτε είναι ίδιον της ακαδημαϊκής ελευθερίας η προτροπή σε «final solution».
Οι διαδηλωτές δεν στερούνται ιστορικής μνήμης όταν μιλούν για «τελική λύση». Απεναντίας, γνωρίζουν πολύ καλά τι θέλουν και τα συνθήματά τους αποδίδουν εύστοχα αυτό που θέλουν. Αν έχει αναδυθεί κάτι από τα campus, αυτό είναι η ανήθικη συνείδηση ασήμαντων μειοψηφιών που πανηγύριζαν στις 8 Οκτωβρίου για τα όσα διέπραξαν οι τρομοκράτες της Χαμάς την προηγούμενη ημέρα.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")