Ιδιωτική εταιρεία ανακοινώνει την απόλυση στελέχους της, που πρόσφατα έκλεισε τα 40, καταβάλλοντας του απλά την από το νόμο προβλεπόμενη αποζημίωση. Ο αιφνιδιασμός του στελέχους είναι τεράστιος, αφού δεν μπορούσε σε καμμία περίπτωση να είχε προβλέψει αυτήν την εξέλιξη, ύστερα από 2 χρόνια που εργαζόταν στην εταιρία. Το μυαλό του στριφογυρίζει στις τεράστιες οικονομικές του υποχρεώσεις. Η γυναίκα του δεν δουλεύει, ενώ μόλις άρχισε η καινούργια σχολική χρονιά και έχει να αντιμετωπίσει δίδακτρα, αλλά και φροντιστήρια για τα 2 έφηβα παιδιά του.
Στη ζωή του υπήρξε πάντοτε εργατικός, σεμνός, ευπρεπής και πολύ συνεργάσιμος. Με το ήθος που τον διακρίνει, αντιμετωπίζει την απόλυτα ξαφνική και εξαιρετικά δυσμενή αυτή εξέλιξη. Με αξιοπρέπεια υπογράφει την απόλυση του, χαιρετάει τους πρώην συναδέλφους και φίλους του και φεύγει σιωπηλά, βαθύτατα προβληματισμένος και πικραμένος. «Ό,τι αρχίζει ωραία… τελειώνει με πόνο» σιγοψιθυρίζει.
Στο σπίτι με τη γυναίκα του, ανταλλάσσουν σκέψεις για το πώς θα αντιμετωπίσουν το δύσκολο αύριο, μέχρι να βρει νέα δουλειά. Γνωρίζει άριστα ότι, υπό τις σημερινές δύσκολες συνθήκες – έστω και με την εμπειρία και τα προσόντα του – μπορεί να χρειαστεί και 4 και 6 μήνες για να βρει νέα δουλειά. Πώς θα καλύψει λοιπόν τις πιεστικές υποχρεώσεις του;
Με τις μαύρες αυτές σκέψεις, ανοίγει την τηλεόραση για να «ξεφύγει» λίγο το μυαλό του. Βλέπει εικόνες από μια δυναμική διαδήλωση των εργαζομένων της Ολυμπιακής, που αντιδρούν στην ιδιωτικοποίησή της και κάνουν δηλώσεις. Μια νέα κοπέλα λέει : «Είμαι 11 χρόνια στην Ολυμπιακή. Γιατί να βρεθώ στο δρόμο;» Ένας πενηντάρης ωρύεται για την επικείμενη ιδιωτικοποίηση και δηλώνει ότι θα την αποτρέψει, έστω και με τα στήθη του. Ειδικά για εκείνον, η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να είναι πιο γενναιόδωρη, αφού με δαπάνες του Έλληνα φορολογούμενου, του εξασφαλίζει αργομισθία και πρόωρη σύνταξη. Εκείνος δε, θα έχει τη δυνατότητα να γίνει παράλληλα και ελεύθερος επαγγελματίας, με σημαντικές αποδοχές που θα διαφεύγουν πιθανότατα από το ισχύον φορολογικό σύστημα, αφού είναι μάλλον σίγουρο ότι δεν θα εκδώσει Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών.
Βλέποντας και ακούγοντας όλα αυτά, ο απολυμένος σαραντάρης ιδιωτικός υπάλληλος, μελαγχολεί, αγανακτεί, απελπίζεται. Σκέφτεται μήπως μια αιτία της οικονομικής κρίσης που είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά του, ήταν τα 7 δις και πλέον ευρώ που έχει «καταπιεί» η πάλαι ποτέ σπουδαία Ολυμπιακή, αφαιρώντας τα από την ελεύθερη αγορά. Σκέφτεται πόσο άδικο είναι το κοινωνικό σύστημα της χώρας μας. Αυτό που συστηματικά, ανεύθυνα και τόσο ανάλγητα έφτιαξαν οι πολιτικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης, δημιουργώντας, κόντρα σε κάθε συνταγματική επιταγή, πολίτες 3 και 4 ταχυτήτων.
Τόσα χρόνια, το κράτος του αφαιρούσε από τους μισθούς του (υπό μορφή φόρων), για να ταϊζει τις κομματικές βδέλλες, που κατά δεκάδες χιλιάδες είχαν βολευτεί στις ΔΕΚΟ και το Δημόσιο, πίνοντας ή καταπίνοντας αντί αίματος, αστρονομικά ποσά. Και τώρα το κράτος, όχι μόνο δεν τον προστατεύει που μένει χωρίς δουλειά, αλλά βλέπει και την προκλητικά προνομιακή μεταχείριση που έχουν οι συνάδελφοι του εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή.
Αυτός και χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, που κανείς δεν τους σκέφτεται, είναι το όχημα ή καλύτερα το «γαϊδούρι», που κουβαλάει στην πλάτη του όλα τα βάρη που δημιούργησαν κρατισμός και κομματισμός.
Ποιος άραγε σκέφτηκε ότι η διατήρηση με το ζόρι των θέσεων εργασίας της Ολυμπιακής στερεί πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας, λόγω ακριβώς της αφαίμαξης που υφίσταται ο ιδιωτικός τομέας από τα αστρονομικά ποσά, μέσω φόρων, που πλήρωσε και πληρώνει, για να συνεχίζει να γεύεται το σάπιο μήλο που λέγεται Ολυμπιακή; Και σαν να μην έφτανε αυτό, να ακούει τώρα να φωνασκούν διάφοροι δήθεν εν ιερά αγανάκτηση ευρισκόμενοι, κάνοντας ανεύθυνη πολιτική προπαγάνδα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Η αγανάκτησή του τώρα έχει ξεχειλίσει. Αν είχαμε συγκεντρώσει τα δεκάδες δις ευρώ (προσέξτε, δεκάδες δις ευρώ !) που έχουμε όλα αυτά τα χρόνια πληρώσει για ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ολυμπιακή, ΟΣΕ και λοιπές μαύρες τρύπες (κοινώς ΔΕΚΟ), και προσθέταμε και αρκετά δις ευρώ ακόμη από φόρους που θα πλήρωναν (λόγω κερδών) υγιείς και καλοδιοικούμενες εταιρίες στη θέση τους, ίσως να είχε δημιουργηθεί ένα «ταμείο συνοχής ιδιωτικών υπαλλήλων», από το οποίο θα μπορούσε να αντλήσει τώρα και ο ίδιος κάποιο σημαντικό ποσό για να καλύψει τις άμεσες ανάγκες που του δημιουργεί η πρόσκαιρη - ελπίζει - ανεργία του.
Η άγρια φωνή των κομματικών εγκάθετων συνδικαλιστών, που έχουν καταλάβει το οδόστρωμα, τον επαναφέρει στη σημερινή πραγματικότητα : «Δεν θα επιτρέψουμε στον ανάλγητο υπουργό και τη Ν.Δ. να ιδιωτικοποιήσουν την Ολυμπιακή. Θα χρειαστεί να περάσουν από το πτώμα μας». Εκείνος σε ποιόν άραγε να πει το τον πόνο του, το πρόβλημά του ; Το τόσο γενναιόδωρο κράτος για τους υπαλλήλους της Ολυμπιακής, ούτε καν τον «βλέπει».
Κλείνει την τηλεόραση και διερωτάται : Αν κάποιος από όλους αυτούς τους λεβέντες είχε ένα μαγαζάκι και «έμπαινε» 100 ευρώ την ημέρα «μέσα», τα οποία θα έπρεπε να πληρώσει από την τσέπη του, θα το κρατούσε άραγε πάνω από 30 ημέρες ;
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 26/09/2008)