Ειδικότερα, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενεργειακής Ασφάλειας Γκιλµπέρτο Πιτσέτο Φρατίν ανέφερε στην εφηµερίδα ότι η Ρώµη σχεδιάζει να καταρτίσει νόµο, ο οποίος θα δώσει τη δυνατότητα επενδύσεων σε µικρούς αρθρωτούς πυρηνικούς αντιδραστήρες που θα µπορούσαν να λειτουργήσουν εντός 10 ετών. Προσέθεσε δε πως η ατοµική ενέργεια θα πρέπει να αντιπροσωπεύει τουλάχιστον το 11% της συνολικής κατανάλωσης της χώρας έως το 2050, διότι η Ιταλία προσπαθεί να µειώσει την εξάρτησή της από τα εισαγόµενα ορυκτά καύσιµα. «Για να έχουµε εγγύηση συνέχειας στην καθαρή ενέργεια, πρέπει να εισάγουµε ποσόστωση στο πεδίο της πυρηνικής», είπε ο υπουργός. Αναφερόµενος δε στην τεχνολογία ανανεώσιµων πηγών, όπως ο ήλιος και ο άνεµος, τόνισε ότι «δεν µπορούν να παρέχουν την ασφάλεια που χρειαζόµαστε», απηχώντας τον σκεπτικισµό της κυβέρνησής του απέναντι σε αυτές τις επιλογές.
Κάνοντας µία ιστορική αναδροµή, θα διαπιστώσουµε ότι η χώρα είχε κατασκευάσει τέσσερις πυρηνικούς σταθµούς ήδη τη δεκαετία του 1960 και του 1970 και είχε σχεδιάσει µια φιλόδοξη ενίσχυση της παραγωγικής ικανότητας των αντιδραστήρων της. Ωστόσο, αποτέλεσε σηµείο καµπής το σοβαρότατο πυρηνικό ατύχηµα του Τσερνόµπιλ το 1986 στην τότε Σοβιετική Ενωση. Στο πλαίσιο εθνικού δηµοψηφίσµατος, το οποίο διεξήχθη κατόπιν, οι Ιταλοί ψήφισαν µε συντριπτική πλειοψηφία υπέρ του να τερµατιστούν οι επιδοτήσεις για την κατασκευή νέων αντιδραστήρων. Επιπλέον, λόγω του έντονου κλίµατος κατά της πυρηνικής ενέργειας, η Ιταλία αποφάσισε στη συνέχεια να κλείσει όλους τους υπάρχοντες πυρηνικούς σταθµούς της, ο τελευταίος από τους οποίους έπαυσε να λειτουργεί το 1990. Είκοσι χρόνια µετά, ο τότε πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποπειράθηκε να επανεκκινήσει το πυρηνικό πρόγραµµα της Ιταλίας, ψηφίζοντας νέο νόµο και καταρτίζοντας συµβάσεις για την κατασκευή αντιδραστήρων. Η προσπάθειά του ναυάγησε εξαιτίας δηµοψηφίσµατος του 2011, όπου άνω του 90% όσων συµµετείχαν απέρριψαν το σχέδιό του.
Σε πρόσφατη έρευνα για τη χρήση της ατοµικής ενέργειας, την οποία ανέλαβε η µεγάλη περιβαλλοντική οργάνωση της Ιταλίας Legambiente, το 75% των 1.000 ερωτηθέντων εξέφρασε τις ενστάσεις του ως προς το εάν όντως αυτή συνιστά λύση στα ενεργειακά δεινά της Ιταλίας. Το δε 25% αντιτίθεται σθεναρά για λόγους ασφαλείας, αν και το 37% είπε ότι η πυρηνική ενέργεια θα βοηθούσε την Ιταλία, εάν η τεχνολογία ήταν ασφαλέστερη. Κατά τον Πιτσέτο Φρατίν, «η ιστορική αποστροφή των Ιταλών για την πυρηνική ενέργεια µπορεί να υπερσκελιστεί, εφόσον η σηµερινή τεχνολογία έχει διαφορετικά επίπεδα ασφάλειας και ωφελεί οικογένειες και επιχειρήσεις». Συν τοις άλλοις, η Ιταλία έχει υψηλή εξειδίκευση στον τοµέα, διαθέτοντας ερευνητικά ιδρύµατα αιχµής και ιταλικές επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνται στην αλυσίδα εφοδιασµού πυρηνικών σε ξένες αγορές. Η προώθηση της πυρηνικής ενέργειας εκ µέρους της Ρώµης συµπίπτει µε τους νέους περιορισµούς στην εγκατάσταση ηλιακών συλλεκτών, ενώ η πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι προειδοποιεί ότι ο πολλαπλασιασµός τους απειλεί την επισιτιστική ασφάλεια της Ιταλίας.
Πολλοί Ιταλοί διαµαρτύρονται επίσης ότι τα φωτοβολταϊκά χαλάνε τη θέα στη γραφική ύπαιθρο. Αντίθετα, τέλος, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενεργειακής Ασφάλειας Γκιλµπέρτο Πιτσέτο Φρατίν υποστήριξε ότι οι µικροί πυρηνικοί σταθµοί είναι αποδοτικότεροι, επειδή η παραγωγή 300 µεγαβάτ, λόγου χάριν, θα απαιτούσε µόλις τέσσερα εκτάρια γης, ένα κλάσµα της γης, που χρειάζονται τα ηλιακά πάρκα.
Από την Καθημερινή