διότι πρωτίστως δεν διψά, ας έχουμε κατά νου μιά - δύο γιγαντιαίες κουβέντες του Ελύτη, μπας και καταλάβουμε σε τι χώματα πατάμε, μήπως και ξαναζωντανέψει η ανάγκη μας να ψηλαφούμε την ομορφιά στην απλότητα:
«Η Ελλάδα είναι η χρυσή χώρα της Λιγοσύνης που αχρηστεύει την αξία του αριθμού». Ή πώς σε τούτον εδώ τον τόπο, ακόμη και στα βάναυσα χρόνια της Τουρκοκρατίας, «... το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιάν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων.»
Ίσως τότε κατορθώσουμε να απεγκλωβιστούμε και από τον πνιγηρά βουλιμικό «ο ρ θ ο λ ο γ ι σ μ ό» του μονότροπου χρηματικού κέρδους, της μονόμπατης ωφελιμοθηρίας του πιο στεγνού οικονομισμού, που ονειρεύεται άψυχα και απελπιστικά τετράγωνα να κάνει την πατρίδα μας ένα απέραντο ξενοδοχείο, έναν απρόσωπο υπερεκμεταλλευτέο χώρο, αποκομμένο από τις Ρίζες του και διαζευγμένο από την Μνήμη του, που θα δροσίζει την επιδοτούμενη ξηρότητα και ξηρασία του με το γύρισμα των φτερών απειραρίθμων ανεμογεννητριών · και όλους εμάς να πορευόμαστε ξένοι και χωρισμένοι από τον τόπο και, τελικώς, τον τρόπο μας, ατενίζοντες ολοένα και στενότερους ορίζοντες ένεκεν του ολοένα σπανιότερου προαυλισμού μας από την -διαφημιζομένη ως οικονομικώς α π ο δ ο τ ι κ ή- ψηφιακή μας αιχμαλωσία και καμαρώνοντες για τους πολεοδομικώς ά ρ τ ι α σχεδιασμένους αστικούς ποδηλατόδρομους, πεζόδρομους και περιπάτους ενός τέως άστεως, τους οποίους και κανείς σχεδόν δεν θα προφταίνει πια να σεργιανίσει, παρά μονάχα να τούς τρέξει, μπάς και τουλάχιστον προλάβει τον αγώνα της ζωής.
Όμως, η διαφορά του αληθινού Ορθού Λόγου από τον καμωνόμενο «ο ρ θ ο λ ο γ ι σ μ ό» της απολυτης υποταγής στις αξίες της χρησιμότητας, της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας, δηλαδή εν τέλει του λεπτομερώς υπολογισμένου Τίποτα, είναι νομίζω ανάλογη της διαφοράς του Αιωνίου Μέτρου από την μεζούρα με την οποία μετράνε τις απαιτούμενες διορθώσεις στα ραφτάδικα.
Το λέει νομίζω εκπληκτικά και πάλι ο ποιητής του Αιγαίου: «Κι εκείνο το φυτό αντίκρυ σου, που διαιρεί άνισα πλην σωστά το χώρο, είναι η αόρατη γεωμετρία που διέπει στο βάθος ολάκερη την οικουμένη.» · για να συναντήσει τον Πλάτωνα, σημαίνοντας την διαχρονία του όντως ελληνικού "τρόπου": «Μηδείς ἀγεωμέτρητος εἰσίτω μοι τῇ θύρα.».
Ακούει κανείς διηγήσεις δικών του, μιας ηλικίας σήμερα, ανθρώπων, για τον τουρισμό στα μαγικά νησιά του Αιγαίου μας κατά τις δεκαετίες του ‘60, του ‘70 και του ‘80, όπως άλλωστε εν πολλοίς διασώζεται στον ελληνικό κινηματογράφο του Δαλιανίδη, του Πλέσσα και της ηλιόλουστης παρέας τους, και νοσταλγεί μιάν ομορφιά που δεν πρόλαβε ν’ αγγίξει.
Πάρα ταύτα, εμείς συνεχίζουμε να πορευόμαστε ομαδόν, ατάραχοι και σαν υπνωτισμένοι στον δρόμο του ινσταγκραμικού ψέμματος, της σοσιαλμανιακής ποζεριάς, του λαμπερού κενού της πιο χαζοχαρουμένης φιγούρας, ομνύοντες ανεπίγνωστα στο όνομα και τον τρόπο μιάς «ανάπτυξης» που αφορά όλο και λιγότερους, οικονομικά, πολιτισμικά, αισθητικά, ηθικά · δηλαδή εν τέλει στην οικοδόμηση ενός κόσμου, που, όπως πρόλαβε να διαβλέψει ο Σεφέρης, «ολοένα στενεύει», δίχως, ωστόσο, να συνειδητοποιουμε επαρκώς ακόμη, ότι «ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους»: δηλ. «των Ελλήνων τις Κοινότητες», το νόημα των οποίων και κατόρθωσε να αναδείξει κόντρα στους καιρούς ο ιδιοφυής Διονύσης Σαββόπουλος.
Και τούτο, διότι το δικαιωματοκεντρικό μας πολιτισμικό παράδειγμα και η ύπουλη παγίδα της ψηφιακής "ευκολίας" φιλοτεχνούν ταχυδακτυλουργικά την απατηλή εικόνα της νομιζόμενης αυτάρκειας, υφαίνοντας τ' αθέατα δ ε σ μ ά του χ ω ρ ι σ μ ο ύ από τον «άλλον».
Ευτυχώς, πάντως, που η Ελλάδα μας ανήκει περισσότερο στην σφαίρα του Αιωνίου και λιγότερο σ’ εμάς, τους Νεοέλληνες. Έτσι μπορούμε πάντοτε να ελπίζουμε ότι μπορεί να αξιωθούμε να τήν ξανασυναντήσουμε.
*Συμβολαιογράφος Πειραιώς, Μ.Δ. Εμπορικού Δικαίου
Ο ζωγραφικός πίνακας που συμπληρώνει τη σελίδα είναι έργο του Παύλου Σάμιου.
(από