Σύμφωνα με τους New York Times: «Τη δεκαετία του 1970, ο Μπάϊντεν έπεσε με τα μούτρα σε ένα από τα πιο πολιτικά δόλια και φυλετικά διχαστικά σχέδια στην Αμερική. “Κανένα θέμα δεν έχει καταναλώσει περισσότερο από το χρόνο και την ενέργεια μου”, δήλωσε με στόμφο». Στο ντιμπέιτ των προεδρικών υποψηφίων του Δημοκρατικού Κόμματος το 2019, η Καμάλα Χάρις υπενθύμισε στον Μπάϊντεν ότι έχει αφιερώσει επί μακρόν την καριέρα του υπέρ των φυλετικών διακρίσεων: «Στην ανταλλαγή απόψεων με την Χάρις, ήλθε στο προσκήνιο το αμφιλεγόμενο ιστορικό του Μπάϊντεν σχετικά με τα λεωφορεία σχολικής ενσωμάτωσης» (Washington Post).
Α. Περικοπές κοινωνικής ασφάλισης ηλικιωμένων. Αφού είχαν ψηφιστεί οι στρατιωτικές δαπάνες, ο Μπάϊντεν επέμενε να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός του 1995 σε βάρος των συνταξιοδοτικών των ηλικιωμένων: «Όταν υποστήριζα ότι πρέπει να παγώσουμε τις ομοσπονδιακές δαπάνες, εννοούσα και την κοινωνική ασφάλιση και τις ασφαλίσεις υγείας και τους βετεράνους. Δεν το προσπάθησα μόνο μία φορά, αλλά δύο, τρείς, τέσσερις φορές” (C-Span). Για το Δημοκρατικό Κόμμα, η χείριστη αμαρτία ήταν να περικόψεις την κοινωνική ασφάλιση και την ασφάλιση υγείας, προκειμένου να καλύψεις τις στρατιωτικές δαπάνες. Κι όμως, αυτό έκανε για σειρά ετών ο Μπάϊντεν.
Β. Σκληρή αντιμετώπιση τοξικομανών. Ο γερουσιαστής Μπάϊντεν δήλωσε το 1989: «Ψηφίσαμε ένα νόμο που προβλέπει ότι αν χρήστης ναρκωτικών πιαστεί με κομμάτι κρακ κοκαΐνης μεγέθους κέρματος, θα πάει φυλακή για 5 χρόνια. Δεν παίρνει καμία αναστολή —οι δικαστές δεν έχουν άλλη επιλογή» (USA Today). Τα επόμενα 30 χρόνια συνέχισε να απαιτεί να μην επιδεικνύεται καμία κατανόηση στους τοξικομανείς, αλλά να αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες και να πηγαίνουν φυλακή για μεγάλο χρονικό διάστημα.
(η συνέχεια στο slpress.gr)