Στα καθ’ ημάς η εμφάνιση της Ελλάδας στα βάθρα από τη δεκαετία του 1990 και με κορύφωση την Ολυμπιάδα του 2004 διαμόρφωσε και μία ολυμπιακή «ατζέντα» για το ευρύ κοινό. Σαν να ξεχάστηκε η «ζοφερή» πραγματικότητα των παρασκηνίων, την οποία δήλωναν οι αριστεροί κριτικοί, για τα lobbies, τον ρόλο των χρημάτων και των αναβολικών, της βιομηχανίας του θεάματος κ.λπ. Η ιδεολογική έκπτωση συνοδεύτηκε με μία ενασχόληση για το επιμέρους και την αισθητική του. Η κάθε τελετή έναρξης θέλησε να έχει τώρα στοιχεία της τρέχουσας Πολιτικής και όχι απλά να περιορίζεται σε μία γραμμική ή «εθνικιστική» αφήγηση του παρελθόντος της κάθε χώρας (η περίπτωση των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου το 2012 είναι χαρακτηριστική).
Ήταν λοιπόν αναμενόμενο ότι και η λεγόμενη woke ιδεολογία θα διαπεράσει με κάθε τρόπο αυτό το οικουμενικό πανηγύρι. Πολύ περισσότερο όταν ζούμε συνθήκες οιονεί παγκόσμιου πολέμου, ο οποίος θέλει να αντιπαραθέσει στο ιδεολόγημα του αυταρχισμού της Ανατολής τον δικαιωματισμό και την συμπερίληψη των μειονοτήτων της Δύσης. Μόνο που πλέον όλη η δυτική κοινωνία θεωρείται ως αποτελούμενη από «θραύσματα» ταυτοτήτων. Κατά συνέπεια, θραυσματικές και ασύνδετες ή υπαινικτικές θα είναι και οι τελετές. Όταν θεωρείται κάθε κοινωνικό σύνολο ως «ταυτότητα», όταν όλη η κοινωνία είναι άθροισμα επιμέρους ταυτοτήτων, τότε θα έχουμε και ΛΟΑΤΚΙ ολυμπιακές γιορτές. Γιατί όχι;
Βέβαια, επειδή η Πολιτική δεν πέθανε, στην πορεία της διαδρομής εντέχνως θα ξεχνιούνται οι ταυτοτικές ομάδες που δεν συμφέρουν στο concept όπως, για παράδειγμα, στους τωρινούς αγώνες οι μουσουλμάνοι της Γαλλίας. Οι τελευταίοι είναι χαρακτηρισμένοι ως «εχθροί» της Δύσης και, εν τοιαύτη περιπτώσει, δεν σηκώνουν και την «πλάκα» της βεβήλωσης. Η πρόσμιξη χριστιανισμού και εκκοσμίκευσης ή χριστιανισμού και αθεϊσμού της εποχής μας είναι και αυτή χριστιανική αίρεση, οπότε σε μία «οικογένεια» μπορεί να γίνει και ο απαιτούμενος «χαβαλές». Επειδή όμως όλο αυτό είναι, καθέτως και οριζοντίως, επιπόλαιο και με σκοπό πάντα το κέρδος, αυτή η παρωδία δεν θα φτάνει στο ύψος των αποδομητικών αριστουργημάτων ενός Μπουνιουέλ. Ο Χριστός που ξεκαρδίζεται στα γέλια του Μπουνιουέλ είναι θεολογία, η αλληγορία του Μυστικού Δείπνου στους Ολυμπιακούς αγώνες είναι πολύ απλά κακή «ιδεολογία». Το φάσκειν και αντιφάσκειν των οργανωτών και καλλιτεχνικών διευθυντών είναι κάποιοι διπλωματικοί ελιγμοί λόγω της κατακραυγής, αφού εξαντλήθηκαν τα επιχειρήματα περί αδαούς πόπολου που δεν καταλαβαίνει τις αρτιστίκ παραπομπές.
Η λύση είναι απλή. Ή επιλέγει κανείς να τρέχει πίσω από τις ιδεολογικές οπτασίες των woke δημιουργών, προσπαθώντας να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, σε μία μάταιη προσπάθεια διότι αυτοί αυτό ακριβώς θέλουν τελικά, ή θα πάρει τις αποστάσεις του από αυτά τα events. Άλλωστε, και στο παρελθόν δεν είχαν να πουν κάτι όλα αυτά στους αληθινούς πιστούς. Μπορεί οριακά κάποιος να ασχολείται με τα αγωνίσματα και την γενναία προσπάθεια ενίων αθλητών. Ίσως μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα είναι για μικρο-διανοούμενους που θα πρέπει να ασχολούνται με κάτι πιο σοβαρό στην ζωή τους. Η αδιαφορία είναι η πιο αποτελεσματική λύση.
(από antifono.gr)