Η πυρηνική ενέργεια, και πιο συγκεκριμένα η θερμοπυρηνική ενέργεια που παράγεται μέσω σύντηξης, δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι αντιδραστήρες στους οποίους πραγματοποιείται η πυρηνική σύντηξη είναι γνωστοί ήδη από τη δεκαετία του 1960, με τους Σοβιετικούς να τους ονομάζουν ‘τόκαμακ’ (tokamak). Αυτοί οι αντιδραστήρες θερμαίνουν αέρια υδρογόνου σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, οδηγώντας τα άτομα να συγκρουστούν, και εντέλει να συνενωθούν σε ήλιο.
Πρόκειται για την αντίθετη διαδικασία από την παραδοσιακή παραγωγή μέσω πυρηνικής σχάσης όπου τα άτομα διασπώνται. Το πλεονέκτημα της σύντηξης έναντι της σχάσης είναι ότι η πρώτη δεν δημιουργεί ραδιενεργά απόβλητα, ενώ η δεύτερη παράγει απόβλητα που παραμένουν ραδιενεργά για εκατομμύρια χρόνια. Η συγκεκριμένη διαδικασία απαιτεί πολύ ελαφριά στοιχεία, όπως το υδρογόνο.
Παρά την κατανόηση του φαινομένου από τους επιστήμονες, η τεχνολογία αυτή παραμένει εν πολλοίς αναξιοποίητη. Όπως εξηγούν οι άνθρωποι του χώρου, το πρόβλημα έγκειται στην εύρεση του κατάλληλου μηχανισμού ώστε οι αντιδραστήρες τόκαμακ να παράγουν αρκετή ενέργεια. Σε αυτό το σημείο επικεντρώνονται και οι περισσότερες νεοφυείς επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον κλάδο.
Αναμενόμενα, ΗΠΑ και Κίνα ηγούνται των προσπαθειών. Οι ΗΠΑ έχουν σίγουρα το χρηματοδοτικό πλεονέκτημα. Από την άλλη, η Κίνα έχει το πλεονέκτημα των αλυσίδων εφοδιασμού, καθώς πολλές από τις απαραίτητες πρώτες ύλες παράγονται στην Κίνα. Παραδόξως, αυτός είναι ένας τομέας που η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι πολύ πιο ενεργή από τις κρατικές προσπάθειες.
Μάλιστα, οι ιδιωτικές κινεζικές εταιρείες στοχεύουν να λύσουν το πρόβλημα της παραγωγικότητας των αντιδραστήρων εντός της τρέχουσας δεκαετίας και κατόπιν να είναι διαθέσιμοι στην αγορά μέσα στην επόμενη δεκαετία. Δεδομένων των σχεδίων αρκετών κρατών να αναπτύξουν την πυρηνική τους παραγωγή μέσα στα επόμενα χρόνια, η επιτυχία των αντιδραστήρων σύντηξης μπορεί να αλλάξει τον διεθνή ενεργειακό χάρτη.