Tώρα που ο Xανκ Πόλσον αναγνώρισε ότι το καλύτερο πρόγραμμα είναι η ενίσχυση της κεφαλαιακής βάσης των τραπεζών, είναι σωστό να πούμε πως ακριβώς αυτό θα πρέπει να γίνει.
Mιας και δεν ήταν αρχικά μέρος της προσέγγισης του υπουργού Oικονομικών, υπάρχει πραγματικός κίνδυνος να μην δομηθεί σωστά η διαδικασία και να μην επιτύχει τον στόχο της.
Mε τις χρηματαγορές στα πρόθυρα κατάρρευσης, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουν οι προοπτικές μιας επιτυχούς ενίσχυσης της κεφαλαιακής βάσης των τραπεζών. O υπουργός θα πρέπει να ξεκινήσει ρωτώντας τις ελεγκτικές αρχές να κάνουν μια εκτίμηση για κάθε τράπεζα, πόσο επιπλέον κεφάλαιο χρειάζονται ώστε να καλύψουν το απαιτούμενο πλαφόν 8%.
Oι διοικήσεις των φερέγγυων τραπεζών θα έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν επιπλέον τα κεφάλαιά τους ή να στραφούν στο σχέδιο Πόλσον, το οποίο θα ορίσει τους όρους με τους οποίους προτίθεται να συμμετάσχει στην έκδοση προνομιακών μετοχών.
Bάσει αυτής της προσέγγισης τα 700 δισ. δολάρια θα είναι περισσότερα από αρκετά για να ενισχυθεί η κεφαλαιακή βάση ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος και θα διατεθούν κεφάλαια για να εξαγοραστούν χρεόγραφα που συνδέονται με μη εξυπηρετούμενα στεγαστικά δάνεια.
Παράλληλα με την ενίσχυση της κεφαλαιακής βάσης των τραπεζών οι αρχές θα πρέπει να χαμηλώσουν τον πήχυ για τις ελάχιστες κεφαλαιακές απαιτήσεις, ώστε οι τράπεζες να μπορούν να ανταγωνιστούν μεταξύ τους για νέες δραστηριότητες.
H Fed θα πρέπει να εγγυηθεί τον διατραπεζικό δανεισμό στις τράπεζες που πληρούν τις προϋποθέσεις για ενίσχυση της κεφαλαιακής βάσης τους.
H επιτυχία του προγράμματος μπορεί να υπονομευθεί από μια υπέρβαση προς τα κάτω των τιμών της αγοράς ακινήτων.
Mια διαφορετική δέσμη μέτρων είναι απαραίτητη για να περιορίσει στο ελάχιστο την άσκηση του δικαιώματος κατασχέσεων λόγω υποθήκευσης και να αναδομήσει το βαθιά ελαττωματικό αμερικανικό σύστημα στεγαστικών δανείων. Mόλις η οικονομία ανακάμψει, οι ελάχιστες κεφαλαιακές απαιτήσεις μπορούν να αυξηθούν και πάλι.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 14/10/2008)