Από την άλλη πλευρά η Χάρρις δείχνει να είναι καλύτερος συνομιλητής των Ευρωπαίων τουλάχιστον σε αντιπαραβολή με τον απρόβλεπτο και συγκρουσιακό συνυποψήφιό της. Ωστόσο τα φαινόμενα μπορεί να απατούν δεδομένης και της εμπειρίας από την θητεία Μπάιντεν. Διότι στο μόνο μέτωπο που ΕΕ και ΗΠΑ φάνηκε να έχουν τον ίδιο βηματισμό ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία. Και εκεί διότι οι Αμερικανοί βγήκαν πολλαπλώς κερδισμένοι, καθώς και πέτυχαν να ενδυναμώσουν το ΝΑΤΟ, με την προσθήκη νέων μελών υπό την ρωσική απειλή. Και έκαναν χρυσές δουλείες με την πώληση του LNG τους όταν οι Ευρωπαίοι αναγκάσθηκαν να απεξαρτηθούν βιαίως από το ρωσικό φυσικό αέριο. Όσο για τους Ευρωπαίους, αυτό που κέρδισαν ήταν τελικά ένα άλλο μέτωπο, αυτή την φορά στην Μέση Ανατολή.
Πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι ο απερχόμενος Πρόεδρος, που είναι πολύ καλός γνώστης των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής σε αντίθεση με την διάδοχό του, έδειξε εξαρχής ότι προτεραιότητά του δεν είναι η στενότερη σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά με τις χώρες του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού. Ξεχάσατε την ίδρυση της AUKUS (ΗΠΑ, Βρετανία, Αυστραλία) και το παρ΄ολίγον διπλωματικό επεισόδιο με την Γαλλία όταν η Αυστραλία έδωσε τελικά το τεράστιο συμβόλαιο των 12 υποβρυχίων τύπου «Barracuda» στους Αμερικάνους ενώ είχε συμφωνήσει με τους Γάλλους; Η μήπως οι Ευρωπαίοι ξέχασαν την σύγκρουση Ουάσιγκτον-Βρυξελλών για τον «πράσινο» νόμο του Τζο Μπάιντεν, ο οποίος ουσιαστικά έδινε πλεονέκτημα στις αμερικανικές εταιρείες έναντι των ευρωπαϊκών αυτοκινητοβιομηχανιών.
Η πραγματικότητα είναι, όσο κι αν δεν αρέσει στις Βρυξέλλες, ότι η σύσφιξη των σχέσεων με την ΕΕ δεν αποτελεί προτεραιότητα του επόμενου Προέδρου των ΗΠΑ, όποιος κι αν είναι αυτός. Η επίσημη απομάκρυνση από την Ευρώπη ξεκίνησε υπό τον πρώην πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος στράφηκε προς την Ασία ενώ συνεχίστηκε επί Τραμπ αλλά και επί Μπάιντεν έως ένα βαθμό. Το θέμα όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι τι κάνουν οι Αμερικάνοι και ποιές είναι οι στρατηγικές προτεραιότητές τους, αλλά τι πράττουν οι Ευρωπαίοι και αν έχουν συνειδητοποιήσει ότι πλέον υπολείπονται και σε ανάπτυξη και επιρροή παγκοσμίως και το μόνο που κάνουν είναι να τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις και να πληρώνουν τα σπασμένα.