στο οποίο προεκλήθη από την Τουρκία το θερμό επεισόδιο το οποίο οδήγησε σμηναγό Ηλιάκη στις πύλες της αθανασίας.
Είπε ο κ. Γεραπετρίτης: «Θέλω να σας εξομολογηθώ ότι μελετώντας την ελληνική διπλωματική ιστορία των τελευταίων 50 ετών και μελετώντας ιδίως τα άτυπα πρακτικά των 64 κύκλων διερευνητικών επαφών - που όλοι απέτυχαν να παραγάγουν ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα - θέλω να σας πω ότι η αδράνεια και η ακινησία οδήγησε στην πραγματικότητα σε μία ακόμη μεγαλύτερη εντατικοποίηση των αξιώσεων της Τουρκίας. Η αδράνεια και η ακινησία δεν μπορεί να είναι επιλογή, διότι στην πραγματικότητα αυτό που πράττει είναι να διευρύνει τις διαφορές, να δημιουργεί περαιτέρω εντάσεις. Και ανά πάσα στιγμή να βρισκόμαστε στον κίνδυνο να έχουμε ένα θερμό επεισόδιο και να έχουμε μία νέα περίπτωση Σμηναγού Ηλιάκη».
Αν μετά την μελέτη της διπλωματικής ιστορίας των τελευταίων 50 ετών και των ατύπων πρακτικών των διερευνητικών επαφών αυτό που έχει αντιληφθεί ότι είναι η «αδράνεια και η ακινησία» που οδηγεί σε «εντατικοποίηση των αξιώσεων της Τουρκίας» μάλλον δεν έχει καταλάβει τίποτε. Το γεγονός ότι οι 64 κύκλοι διερευνητικών επαφών «απέτυχαν να παράγουν ουσιαστικό αποτέλεσμα» δεν είναι αποτέλεσμα αδρανείας. Είναι αποτέλεσμα της θρασυδείλου τακτικής της Τουρκίας, η οποία οδηγεί όλες τις προσπάθειες συνεννοήσεως σε αδιέξοδο και περιμένει την ευκαιρία, την στιγμή κατά την οποία θα θεωρήσει ότι η Ελλάς ευρίσκεται σε ασθενή, σε μειονεκτική θέση, για να επιβάλλει τις διεκδικήσεις της. Είναι η υποχωρητική, η κατευναστική στάσις την οποία υιοθετούν κατά καιρούς (από αφέλεια θέλουμε να πιστεύουμε) κάποιες ελληνικές κυβερνήσεις που δημιουργούν κινδύνους θερμών επεισοδίων. Απεναντίας, όποτε η Ελλάς τηρούσε σθεναρή στάση, η Τουρκία πάντοτε υποχωρούσε.
Στην διπλωματική ιστορία των τελευταίων 50 ετών την οποία δηλώνει ότι μελέτησε ο κ. Γεραπετρίτης, έχει καταγραφεί η τουρκική προκλητικότης του 1976. Τότε που Κυβέρνησις και Αντιπολίτευσις στην Αθήνα επέδειξαν ενότητα και αποφασιστικότητα με τον Ανδρέα Παπανδρέου να προβαίνει στην γνωστή δήλωση «βυθίσατε το Χόρα». Το «Χόρα» ήταν το τουρκικό ερευνητικό σκάφος που ετοιμαζόταν να εισέλθει στο Αιγαίο. Η Τουρκία έκανε πίσω, χωρίς όμως να υποχωρήσει ως προς τις διεκδικήσεις της για κατατεμαχισμό του ελληνικού αρχιπελάγους προς όφελός της. Περίμενε την επομένη ευκαιρία. Και νόμισε ότι της εδόθη τον Μάρτιο του 1987, οπότε και πάλι ετοίμασε το ερευνητικό της για έξοδο στο Αιγαίο. Δεν υπεχώρησε διότι έγινε κανένας διάλογος. Υπεχώρησε διότι έγινε μια άμεσος και αποφασιστική κινητοποίησις του ελληνικού Στόλου. Αυτό που δεν επέτυχε το 1976 και το 1987, το επέτυχε το 1996 με τους ατυχείς χειρισμούς της Κυβερνήσεως Σημίτη, που οδήγησαν στην Μαδρίτη. Θα μπορούσαμε επί μακρόν να αναλύσουμε τις κρίσεις αυτές, αλλά δεν θα είχαμε κάτι ουσιαστικό να προσθέσουμε στο υλικό που μας λέγει ότι εμελέτησε ο κ. Γεραπετρίτης.
Όσο για τον Κώστα Ηλιάκη, τι άραγε εννοεί ο υπουργός των Εξωτερικών όταν θέτει το ερώτημα αν θέλουμε να έχουμε να έχουμε «μια νέα περίπτωση Σμηναγού Ηλιάκη». Επειδή προφανώς δεν γνωρίζει ή δεν έχει κατανοήσει τα γεγονότα της 23ης Μαΐου 2006. Τότε οι Τούρκοι έκαναν επανειλημμένες αναγνωριστικές πτήσεις γύρω από την Κύπρο. Ο Σμηναγός Ηλιάκης δολοφονήθηκε στην προσπάθεια του να εμποδίσει τα τουρκικά μαχητικά και αναγνωριστικά αεροσκάφη να φθάσουν στην Κρήτη για να φωτογραφίσουν τους πυραύλους S-300. Τι είναι λοιπόν αυτό που θέλει να μας πει ο κ. Γεραπετρίτης θέτοντας το ψευδεπίγραφο ερώτημα αν θέλουμε «νέα περίπτωση Ηλιάκη»; Μας ερωτά να θέλουμε Ηλιάκηδες υπερασπίζονται τα εθνικά μας συμφέροντα; Αυτός δηλαδή δεν θέλει;
Το ερώτημα είναι τόσο κουτοπόνηρο και κίβδηλο όσο και αυτό που θέτουν με ιδιαίτερο θράσος κάποιοι άλλοι ενδοτικοί που ερωτούν «αν θέλουμε πόλεμο» με την Τουρκία. Φυσικά και δεν θέλουμε πόλεμο. Δεν θέλουμε όμως ούτε να απεμπολήσουμε την εθνική αξιοπρέπεια και τα εθνικά μας δίκαια. Δεν θέλουμε να απογυμνώσουμε την χώρα από ανθρώπους με ιδανικά σαν τον Κώστα Ηλιάκη, έτοιμους να θυσιασθούν για τα εθνικά δίκαια. Δεν αντιλαμβάνεται άραγε ο κ. Γεραπετρίτης ότι αναφορές σαν αυτή που έκανε προσβάλλουν την μνήμη τους;
Θα θέσουμε και το άλλο ερώτημα: Αυτοί που κάνουν τέτοιες ερωτήσεις είναι άραγε έτοιμοι να απεμπολήσουν εθνικά δίκαια; Θεωρούν την ειρήνη σημαντικώτερη από την αξιοπρέπεια;
Ειδικώς ένας υπουργός Εξωτερικών που προΐσταται του εθνικού μηχανισμού διαχειρίσεως κρίσεων θα πρέπει να γνωρίζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, ότι ειδικώς στην εποχή την οποία διανύουμε υπάρχουν πολλά στάδια κλιμακώσεως πριν φθάσουμε στο θερμό επεισόδιο και ακόμη περισσότερο στον πόλεμο. Η διπλωματική ιστορία των τελευταίων 50 ετών την οποία ισχυρίζεται ότι μελέτησε ο κ. Γεραπετρίτης έχει πάμπολλα παραδείγματα τέτοιων κλιμακώσεων και αποκλιμακώσεων. Έτυχαν άραγε αυτά της προσοχής του; Και αν ναι γιατί τα διδάγματα από την μελέτη αυτή δεν αποτυπώνονται στις κατά καιρούς δηλώσεις του;
Όπως και να έχει ο Κώστας Ηλιάκης, όπως πριν από αυτόν ο Νίκος Σιαλμάς και άλλοι πριν από αυτούς έχουν κατακτήσει την θέση τους ανάμεσα στους αθανάτους του έθνους. Και οι Έλληνες θα τους θυμούνται με σεβασμό εις το διηνεκές. Θα τους θυμούνται και όταν η τέφρα των γενεών θα έχει εξαλείψει την ανάμνηση κάποιων αναξίων.
*Από την ΕΣΤΙΑ