απελευθερωμένη Συρία (λέγεται ότι έφυγαν και κάποιοι από εδώ, αφήνοντας τις θέσεις που κατείχαν, ως φουσκωτοί Ελλήνων ισχυρών του χρήματος και άλλων τομέων), και οι μεγάλες δυνάμεις είναι πρόθυμες να συνδιαλλαγούν με την νέα ηγεσία.
Για σκέψου πως εν μια νυκτί αλλάζουν τα πάντα! Για σκέψου ότι η Ρωσσία παρέχει –χωρίς ενδοιασμό– άσυλο στον εκφραστή μιάς δυναστείας δικτατόρων, που έχει (κατα) βάψει τα χέρια της με αίμα αθώων!
Εμείς, οι παλαιότεροι, θυμόμαστε την ανάλογη απελευθέρωση του Ιράν. Και εκεί αρχικώς διορίσθηκε συναινετικός πρωθυπουργός, ο Σαπούρ Μπαχτιάρ, μέχρι να καθίσει καλά στον θρόνο ο «άγιος» Χομεινί, που άρχισε να καθαρίζει όποιον θεωρούσε ύποπτο. Μέχρι και τον υπουργό Εξωτερικών που διόρισε ο ίδιος, απαγχόνισε στην πλατεία της Τεχεράνης.
Μακάρι να μην βγω αληθινός, αλλά νομίζω ότι στην Συρία τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα απ’ ο,τι στο Ιράν των μουλάδων. Η Συρία έχει να αντιμετωπίσει την πανσπερμία φυλών και εθνικοτήτων, το μωσαικό θρησκειών και αιρέσεων. Κι αυτό είναι ο,τι χειρότερο, κυρίως όταν πρέπει να το διαχειρισθούν …πρώην «τρομοκράτες».
Και, καθώς τα σκεπτόμουν όλα αυτά, ήλθε στο μυαλό μου ο Καβάφης. Και διάβασα το περίφημο «Ας φρόντιζαν». Ούτε προφήτης να ήταν ο ποιητής…
«Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια, όλα τα χρήματα μου τα ’φαγε αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην. Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος (ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα· τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ο,τι κι αν πείς). Από στρατιωτικά έχω μιάν ιδέα, κι έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων. Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά. Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι· κάπως γνωρίζω (κι είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί: του Κακεργέτη βλέψεις, και παλιανθρωπιές, και τα λοιπά.
Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα, την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.
Σ’ ο,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου. Αν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους –τους ξέρουμε τους προκομμένους: να τα λέμε τώρα; αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει, θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό. Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει, πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κι είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής. Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ. Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ. Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό. Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν»…
*Από την ΕΣΤΙΑ