Τάγμα δολοφόνων (Assαssins), που συνεστήθη από τον Χασάν-ί-Μπασάν κι έδρασε μεταξύ 1090 και 1275 μ.Χ. στην Μέση Ανατολή , σκοτώνοντας με εγχειρίδιο, πλήθος από στρατηγικούς αντιπάλους των Σιιτών μουσουλμάνων όπως Αββασίδες, Σελτζούκους και Χριστιανούς της Συρίας.Το δολοφονικόν αυτό Τάγμα κατελύθη από τους ενσκύψαντες Μογγόλους του Τζένγκις Χάν και ιστορήθη στην Ευρώπη από τον εξερευνητή Μάρκο Πόλο.Ο Ρώσος στρατηγός που εδολοφονήθη προχθές στην Μόσχα από Ουκρανούς πατριώτες, ήταν επικεφαλής της Υπηρεσίας Ακτινοβολιών, Χημικών και Βιολογικών όπλων της Ρωσσίας.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο αγών μεταξύ αντιπάλων κρατών ή και φατριών αντίστασης στην Παλαιστίνη, διεξάγεται με δολοφονίες ηγετικών στελεχών.Το Ισραήλ έχει κατ’ επανάληψιν δολοφονήσει στρατιωτικούς ηγέτες της Χαμάς και Χέτζμπολλαχ, μακράν του πολεμικού μετώπου αλλά κι η Αμερική έχει εξοντώσει, με «χειρουργικό τρόπο», Ιρανούς κι άλλους αξιωματούχους που ευθύνοντο δια φόνους Αμερικανών στρατιωτικών. Γενικά οι δολοφονίες στην Εγγύς Ανατολή, από του Ιράκ, Περσίας, Συρίας και Λιβάνου μέχρις Τουρκίας είναι καθημερινή ενασχόληση των αντιπάλων μυστικών υπηρεσιών.
Πρώτη διδάξασα στην δυτική Ευρώπη των «στρατηγικών δολοφονιών» βεβαίως ήταν Βυζαντική αυτοκρατορία του Μιχαήλ Παλαιολόγου (1350-1445)που χρηματοδότησε τον μαζικό σκοτωμό στρατιωτών στους «Σικελικούς Εσεπερινούς» του Γάλλου βασιλιά της Σικελίας Καρόλου, που ετοιμάζετο ν’ ανακαταλάβει την Κων/λη, μετά την εκδίωξη των Φράγκων, απ’ τους Βυζαντινούς του Πόντου και της Νικαίας.
Την πολιτική φόνων, μακράν των πεδίων των μαχών, υιοθέτησαν οι μεσαιωνικοί κυβερνήτες Ιταλικών πόλεων όπως οι Βοργίες – ακόμη και το Παπικόν κράτος. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος είχε ως αφορμήν την δολοφονία του Αυστριακού διαδόχου του θρόνου των Απσβούργων στο Σαράγιεφο από Σέρβους πατριώτες και στην διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου, ο «Τσωρτσίλιος ασύμβατος πόλεμος» ξεκίνησε το 1941 με την δολοφονία του διαβόητου «Ναζί» Ράινχαρντ Χάιντριχ , γκαουλάιτερ της Τσεχίας, από δύο ηρωικούς Τσέχους αγωνιστές, που είχε στείλει ο Ουϊστον Τσώρτσιλ, απ’ το Λονδίνο.
Στην Ελλάδα, πολιτικές δολοφονίες ηγετών είχαμε αρκετές, από του βασιλιά Γεωργίου Α’, στη Θεσσαλονίκη το 1913 απ’ τον Σχινά και την Αυστριακή κυβέρνηση έως του Ίωνος Δραγούμη από οπαδούς του κόμματος, των Φιλελευθέρων με επικεφαλής τον Μακεδονομάχο Παύλο Γύπαρη, όταν δύο Έλληνες αξιωματικοί επεχείρησαν να δολοφονήσουν τον Ελευεθέριο Βενιζέλο, στο Παρίσι την επαύριο της υπογραφής της Συνθήκης των Σεβρών τον Ιούλιο 1920, με την οποία ο μεγάλος Κρής επεξέτεινε την Ελλάδα στις «δύο ηπείρους και πέντε θάλασσες»! (ΣΣ: Ασία κι Ευρώπη κι Αιγαίον , Ιόνιον, Μυρώον, Λυβικόν πέλαγος και Αδριατική, οπότε θα ακυρούτο η σημερινή «Γαλάζια Πατρίδα» του Ερντογάν).
Ευτυχώς, τα εμφύλια πολιτικά πάθη έληξαν στην Ελλάδα μετά την μαζική δολοφονίου 15.000 αστών υπό της ΟΠΛΑ και του ΕΛΑΣ, δολοφόνων του ΚΚΕ , τον Δεκέμβριο του 1944 .Έκτοτε η ματαία θυσία τόσων Ελλήνων εδίδαξε ότι με τους φόνους αθώων δεν κερδίζονται οι ιδεολογικοί πόλεμοι. Το αυτό ισχύει και σήμερα παγκοσμίως. Μόνον στρατιώτες επί του πεδίου μάχης κερδίζουν «πολέμους εξουσίας» κι όχι με Ασσασσίνς, όπως δίδαξε ο Μέγας Αλέξανδρος.