Σε πρόσφατο όμως άρθρο του (*) συγχέει «Δεκεμβριανά και Νοεμβριανά» (τίτλος του) ότι δηλ. το Κομμουνιστικό κίνημα στην Αθήνα της 3ης Δεκεμβρίου 1944 , για την κατάληψη της εξουσίας της Ελλάδος , έχει πολλές ομοιότητες με την επέμβαση του Γαλλικού στρατού τον Νοέμβριο του 1916 , στον Πειραιά κι Αθήνα , που είχε ως αποτέλεσμα την εκθρόνιση του βασιλέως Κωνσταντίνου Α'.
Ο βασιλιάς δεν συμφωνούσε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο για την είσοδο της Ελλάδος στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο , στο πλευρό των συμμάχων Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας , Ιαπωνίας εν τέλει και της Αμερικής , εναντίον της «Βιλχελμικής Γερμανίας» , Αυστροουγγαρίας , Βουλγαρίας κι Οθωμανικής Τουρκίας.
Τα «Νοεμβριανά» ήταν μία εξέγερση μέρους του Αθηναϊκού λαού , να διατηρήσει και προστατεύσει τον δημοφιλή «βασιλέα-στρατηλάτη» που επικεφαλής του Ελληνικού στρατού είχε απελευθερώσει την ΄Ηπειρο , Θεσσαλονίκη , Κρήτη και Αιγαιοπελαγητικά νησιά , απ’ τον Τουρκικό ζυγό ,με πρωθυπουργό τον Βενιζέλο , που αρχικά ήταν υπέρ της Μοναρχίας αλλά διαφωνούσε με την Ελληνική ουδετερότητα στον «Μεγάλο πόλεμο» και παρητήθη.
Η διαφωνία των δύο ανδρών προείρχετο από διαφορετική πολιτική φιλοσοφία : ο μεν βασιλιάς Κων/νος με τις «κεντρικές δυνάμεις» , ο δε Βενιζέλος με τις «δυνάμεις της θαλάσσης» (την «Αντάντ» ή εγκάρδιο συνεννόηση), καθώς η Ελλάς , ως χερσόνησος υπόκειτο στον κίνδυνο του ναυτικού αποκλεισμού των συμμάχων και της διασπάσεως του κράτους , εις περίπτωσιν που συντάσσετο με την Γερμανία - κάτι που , ο αντίθετος Ιωάννης Μεταξάς προηγουμένως ετάχθη με την Μεγάλη Βρεταννία το 1940 , παρά την καταθλιπτική αεροπορική υπεροχή της Χιτλερικής Γερμανίας στις αρχές του β’ παγκοσμίου πολέμου.
Η επέμβαση του Γαλλικού στόλου κι ο βομβαρδισμός της Αθήνας – ακόμη και του ανακτόρου της οδού Ηρώδου του Αττικού – υπήρξε αψυχολόγητη και υπερβολικός με απώλειες αμφότερων των αντιπάλων , των ασθενών αμυντικώς Επιστράτων Αθηναίων και των ισχυρών επιθετικώς Γάλλων πεζοναυτών. Η ισχυρογνωμοσύνη του βασιλέως Κων/ου θα εκάμπτετο λόγω του οικονομικού αποκλεισμού από τον οποίον υπέφερε πολύ ο Αθηναϊκός λαός ενώ ο Ελληνικός στρατός , μετείχε ήδη επιτυχώς στις εχθροπραξίες κατά των Ούνων και Βουλγάρων στο Μακεδονικό μέτωπο.
Τον Δεκέμβριο του 1944, τα πολιτικά πράγματα ήσαν τελείως διαφορετικά. Εξ αιτίας της αστόχαστης Γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα που δεν απέφερε στρατηγικά πλεονεκτήματα στη Βέρμαχτ – αντιθέτως κούρασε του «ματεριέλ» της χρήσιμο για την εισβολή στην Ρωσσία αλλά εξέγειρε τον δεινώς υποφέροντα Ελληνικό λαό , με την πείνα του 1942 και τις μαζικές εκτελέσεις πατριωτών 1943-44 -, που είχαν ως αποτέλεσμα την επικράτηση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) σ’ ολόκληρη την χώρα , το οποίον όμως χειραγωγούσε το παράνομο ΚΚΕ.
Η ακατάλληλη ηγεσία του ΚΚΕ (Σιάντος , Ιωαννίδης, Ζεύγος) είχαν πλημμελώς σχεδιάσει την στρατιωτική κατάληψη του κέντρου των Αθηνών που κατείχαν οι ασθενείς αριθμητικώς Αγγλικές δυνάμεις του στρατηγού Σκόμπι. Όμως η επάνδρωση του ΕΛΑΣ και της πολιτοφυλακής ΟΠΛΑ , με απελευθέρους εγκληματίες από τις ποινικές φυλακές , μετά την αποχώρηση των Γερμανικών δυνάμεων στις αρχές Οκτωβρίου 1944 , εξετράπει σε θηριωδίες χωρίς πολιτικό νόημα , για τις οποίες η εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ δημοσίευσε προ δύο εβδομάδων, ένα διαφωτιστικό αφιέρωμα με ανατριχιαστικά στοιχεία της «Τρομοκρατίας και Ομηρείας» του αστικού πληθυσμού υπό τους κομμουνιστές , απ’ τα επίσημα Αμερικανικά αρχεία.
Το κομμουνιστικό «Κίνημα» , ως έμεινε στην ιστορία , δεν είχε κανένα πατριωτικό στόχο παρά μόνο κατάληψης της εξουσίας με κάθε μέσο , πολιτικό , στρατιωτικό και εγκληματικό. Γι’ αυτό κι απέτυχε . Στις 13ης Ιανουαρίου 1945 υπέγραψε την συμφωνία της Βάρκιζας , που απεδέχθησαν οι ηττημένοι κομμουνιστές , αν και απέκρυψαν τον οπλισμό τους για τον «τρίτο γύρο» 1946-49 , με ηγέτη τον Νίκο Ζαχαριάδη , όταν επέστρεψε από το Γερμανικό στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ όπου εκρατείτο. Ο διαβόητος αντάρτης ΄Αρης Βελουχιώτης (Μπάμπης Κλάρας) εξοντώθηκε από ομοϊδεάτες όπως αργότερα κι ο Τσε Γκουεβάρα (να μία νομοτελειακή ομοιότης).
Την Αθήνα δεν βομβάρδισε η RAF , η Βρεταννική αεροπορία , εξορμώντας από το Χασάνι (νυν Ελληνικό) παρά μόνον πολυβολούσε τις ανταρτικές ομάδες του ΕΛΑΣ στον Λυκαβηττό , Καισαριανή , λόφο του Στρέφη και Αρδητό . Η βασιλική κυβέρνηση το 1916 δεν είχε την πλειοψηφία στην Βουλή αλλά το κόμμα των Φιλελευθέρων , ούτε είναι βέβαιον εάν την κατείχε το ΕΑΜ το 1944. ΄Αλλωστε τα μέλη του είχαν αποχωρήσει από την μετακατοχική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.
Οι «αγριότητες» των Κωνσταντινικών οπαδών το 1916 δεν είχαν καμία σχέση με την δολοφονία τουλάχιστον 15.000 αστών της Αθήνας υπό του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ. Ο Εμμ.Μπενάκης λχ. επεβίωσε της κακοποιήσεως το ‘16 ενώ η ηθοποιός Μαρία Παπαδάκη ευρέθη κατακρεουργημένη σ’ ένα πηγάδι στη Κοκκινιά το 1945. Δεν ήταν « ειρωνική σύμπτωση» που το ξενοδοχείο « Μεγάλη Βρεταννία» στο Σύνταγμα στέγασε το 1917 και τον «Δεκέμβρη» του 1944 , τις προστατευμένες απ’ τους Γάλλους και Άγγλους αντιστοίχως , «ντε φάκτο» Ελληνικές κυβερνήσεις. Δεν υπήρχε άλλο αξιόλογο ξενοδοχείο , τότε στην Αθήνα των 700.000 κατοίκων.
Σ’ ένα σημείο έχει δίκιο ο κ. Μαυρογορδάτος : Ότι οι δύο «λαϊκές εξεγέρσεις» του ΄16 και του ’44 κι η καταστολή των από ξένα στρατεύματα , αν και αναλογικώς ασύγκριτες από πλευράς θυμάτων και καταστροφών , συγχέονται (**) εξωραϊστικώς από την «στρατευμένη ιστοριογραφία» (ΣΣ: του ΚΕΠΑ , Παντείου κλπ) στην οποία βεβαίως δεν συγκαταλέγεται ο εκλεκτός ιστορικός. Όμως , ας μη παρέχει έωλα επιχειρήματα στην αριστερά ιντελιγκέντσια.
(*) «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 22ας Δεκ,24, σελ.35.
(**) Σύγχιση confusion = η αδυναμία διάκρισης ρόλων σε πολιτικά γεγονότα (Χρηστικό λεξικό της νεοελληνικής Ακαδημίας Αθηνών).