Η Δύση κινδυνεύει από μια συνεχή εναλλαγή ηγετών λόγω της αδυναμίας να εκπληρώσουν στους ανυπόμονους ψηφοφόρους τις εξαγγελίες τους. Αγαπημένη μου φράση στο άρθρο: «το χάσμα είναι ανάμεσα σε αυτό που πρέπει να υποσχεθεί ένας σύγχρονος δυτικός πολιτικός ηγέτης για να εκλεγεί, και σε αυτό που ένας σύγχρονος δυτικός εκλεγμένος ηγέτης είναι ρεαλιστικά σε θέση να υλοποιήσει». Είτε είναι μια φράση απλά απαισιόδοξη είτε απλά ειλικρινής, είναι μια φράση ουσιαστική.
Στην εκλογική νίκη του κ. Ντόναλντ Τραμπ ο πλανήτης παρατηρούσε μία εκλογική αναμέτρηση που και οι δύο πλευρές υποβάθμισαν σημαντικά τον πολιτικό πολιτισμό της χώρας τους, με τη μία πλευρά να ήταν αναμενόμενο να το κάνει και την άλλη να παρασύρεται από την πρώτη, αλλά και από τον κακό εαυτό της. Είναι πραγματικά πολύ ανησυχητικό όχι μόνο το πληγωμένο επίπεδο της πολιτικής συμπεριφοράς, αλλά τόσο η μεγάλη αύξηση των ψευδών ειδήσεων όσο και η δυσκολία εύρεσης ενός μοναδικού μέσου που να προσπαθεί να προχωρήσει έστω και υποτυπωδώς σε μία ανάλυση από απόσταση. Μια ανάλυση που θα προσπαθεί να είναι αντικειμενική, να μη δείχνει σαφή προτίμηση στη μία από τις δύο πλευρές, και να μην αγγίζει επί της ουσίας τα όρια της προπαγάνδας.
Την ίδια περίοδο έλαβε χώρα και η φυγή του κ. Στέφανου Κασσελάκη από την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ με την ανακοίνωση δημιουργίας ενός νέου κόμματος. Με άλλα λόγια μία διαδικασία που μπορεί όλοι να περιμέναμε, αλλά σίγουρα όχι με τον τρόπο που ήρθε. Μία διαδικασία που όταν ξεκινούσε δεκαπέντε μήνες πριν, έμοιαζε να αποτελεί τη μεγάλη υπόθεση ανασυγκρότησης της μείζονος αντιπολίτευσης και της Αριστεράς στη χώρα μας, και κατέληξε να αφορά περισσότερο προσωπικά κομματικά συμφέροντα, ούτε καν το ίδιο το κόμμα. Και στο τέλος ούτε καν την ίδια την κοινωνία.
Πρόκειται για δύο γεγονότα που στην παρούσα συγκυρία δείχνουν να είναι αντίθετα, καθώς το ένα εκ των πραγμάτων φέρει αλλαγές άμεσα σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ το άλλο θυμίζει την κάθοδο στην ασημαντότητα. Αποτελούν, όμως, και τα δύο σημεία των καιρών, σημάδια μιας φαυλότητας που διέπει σταδιακά τα πολιτικά συστήματα όλο και περισσότερων περιβαλλόντων της Δύσης.
Η αυξανόμενη υποβάθμιση του δημοσίου διαλόγου πρέπει να μας προβληματίσει και μάλιστα έντονα. Αποτελεί ένα προβληματικό φαινόμενο διότι αποπροσανατολίζει το εκλογικό σώμα από την εύρεση λύσεων, και το διασπά σε κομμάτια με αποτέλεσμα να σταματήσει να σκέφτεται ως τέτοιο. Με άλλα λόγια, αφοπλίζει το σύστημα από τη δυνατότητά του να συζητάει και να εφαρμόζει αποτελεσματικές λύσεις, και παράλληλα προσβάλλει τη συνοχή του.
Στην παρούσα συγκυρία, στην Ελλάδα μας στοιχίζει ήδη σημαντικά. Μας έχει αφοπλίσει τόσο εσωτερικά, με την απουσία δυναμικής αντιπολίτευσης, ακόμα και συντονισμένης σε ένα βαθμό από τα μικρότερα κόμματα του σημερινού Κοινοβουλίου, όσο και ιστορικά, με την οικονομική κρίση των τελευταίων 15 ετών να οφείλεται και σε αυτή τη φαυλότητα, μικροπρέπεια και αμετροέπεια.
Είναι ανάγκη να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε την προστασία του δημοσίου διαλόγου όχι ως ένα δευτερεύον πρόβλημα αλλά ως βασικό ζητούμενο προστασίας της δημοκρατίας και της καθημερινής μας διαβίωσης. Στο τέλος της ημέρας δεν φέρει και κάποιο δημοσιονομικό κόστος… μπορεί να στοιχίσει, ωστόσο, πανάκριβα στο μέλλον.
* Ο κ. Ιάκωβος-Αντώνιος Αρμάος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας – Επικοινωνιολόγος.
(από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)