Σε κάθε περίπτωση είτε πρόκειται για την τελευταία ευκαιρία επιβίωσης των συστημικών κομμάτων είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι το κλίμα έχει αλλάξει σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Ο κόσμος κουράστηκε να περιμένει κάτι καλύτερο. Πλέον δυσανασχετεί όταν βλέπει τους ηγέτες του να πολεμούν πολέμους άλλων. Η έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία ήταν μια ηχηρή ήττα της Ευρώπης και των προφανώς αποτυχημένων ηγεσιών της. Όχι μόνο οι Ευρωπαίοι ηγέτες και οι θεσμοί έκαναν εσφαλμένες εκτιμήσεις για τις ρωσικές αντοχές απέναντι στις κυρώσεις, όχι μόνο οδήγησαν την Ευρώπη σε μια φτωχοποίηση με την εκτόξευση των τιμών σχεδόν στα πάντα, από την ενέργεια μέχρι τα είδη πρώτη ανάγκης, αλλά επέμειναν στην εντελώς λάθος τακτική μέχρι τέλους. Έπρεπε να αλλάξει η αμερικανική κυβέρνηση για να αναγνωριστεί από τους δυτικούς ηγέτες ότι “ναι, η Ουκρανία έχασε τον πόλεμο”. Έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια για να παραδεχθούν κάποιοι ότι αυτός ο πόλεμος ήταν δύσκολο να κερδηθεί εξ αρχής. Και είναι λογικό τα κόμματα που βρίσκονταν στην εξουσία αυτό το διάστημα να καταψηφίζονται μαζικώς από τους Ευρωπαίους. Στην Γερμανία οι Σοσιαλδημοκράτες κατέγραψαν ένα από τα χειρότερα αποτελέσματα της ιστορίας τους, οι Πράσινοι σημείωσαν απώλειες και οι Φιλελεύθεροι έμειναν εκτός Βουλής. Δεν γνωρίζουμε ποιός άλλος θα έχει την τύχη του απερχόμενου γερμανικού συνασπισμού. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες ζητούν αλλαγή.