Παραφράζοντας τον Μαρξ δεν θα κάνουμε λάθος αν πούμε ότι η «κρίση είναι η μαμή της Ιστορίας». Ο Ομπάμα είναι καθαρόαιμο τέκνο της κρίσης. Οχι στενά της οικονομικής κρίσης. Αυτή τού έδωσε την τελική ώθηση προς την εκλογική νίκη. Στο παιχνίδι τον είχε ήδη βάλει η κρίση της αμερικανικής ηγεμονίας, την οποία προκάλεσε το ναυάγιο της στρατηγικής των Νεοσυντηρητικών. Εάν η προεδρία Μπους δεν είχε ρίξει τόσο χαμηλά τη «μετοχή» των ΗΠΑ διεθνώς, εάν ο αμερικανικός στρατός δεν είχε βουλιάξει στο τέλμα του Ιράκ, η υποψηφιότητα του Ομπάμα θα είχε από νωρίς περιθωριοποιηθεί.
Τη δυνατότητα να αναπτύξει πολιτική δυναμική τού την έδωσε το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα του αμερικανικού κατεστημένου από νωρίς τον στήριξε και πολιτικά και οικονομικά. Οχι, βεβαίως, επειδή οι κύκλοι αυτοί προτιμούν Αφροαμερικανό πρόεδρο. Ούτε, βεβαίως, επειδή γοητεύθηκαν από τις θέσεις του. Σε άλλες συνθήκες δεν θα του είχαν δώσει σημασία. Τώρα, τον στήριξαν από ανάγκη. Συνειδητοποίησαν ότι μόνο ο γερουσιαστής από το Ιλινόις μπορούσε να αλλάξει την εικόνα της τραυματισμένης υπερδύναμης και να της δώσει μια νέα προοπτική.
Οι υπολογισμοί του κατεστημένου δεν ακυρώνουν το γεγονός ότι γύρω από την υποψηφιότητα του Ομπάμα αναπτύχθηκε ένα πολιτικό κίνημα, που υπερβαίνει τις εκλογικές σκοπιμότητες και εκ των πραγμάτων σφραγίζει ανεξίτηλα την αμερικανική κοινωνία. Η εκλογή του Αφροαμερικανού γερουσιαστή δεν συνιστά τομή μόνο στο επίπεδο των συμβολισμών. Δεν βιώνεται ως απλή εκλογική νίκη. Βιώνεται σαν λύτρωση, σχεδόν σαν απελευθέρωση από το ασφυκτικό ιδεολογικοπολιτικό περιβάλλον, που είχε επιβάλει η προεδρία Μπους. Βιώνεται και σαν ελπίδα για κοινωνική δικαιοσύνη.
Οπως φάνηκε καθαρά, η προεδρική εκλογή δεν ήταν μόνο αμερικανική υπόθεση. Σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη παρακολούθησαν με αγωνία την αναμέτρηση, «ψηφίζοντας» με συντριπτική πλειοψηφία τον Αφροαμερικανό υποψήφιο. Μετά την εκλογή του ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει με άλλο, πολύ πιο θετικό μάτι τις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα προσκόμισε στη χώρα του ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο.
Το γεγονός ότι αναλαμβάνει την ηγεσία σε τόσο δύσκολες συνθήκες κι ότι έχουν επενδυθεί πάνω του τόσο μεγάλες (και συχνά αντιφατικές) προσδοκίες αντιπροσωπεύει μια μεγάλη πρόκληση και ταυτοχρόνως μια μεγάλη πολιτική δυνατότητα. Εάν αφεθεί να απορροφηθεί από το πολιτικό κατεστημένο της Ουάσιγκτον οι μεγάλες προσδοκίες θα μετατραπούν σε μπούμερανγκ. Εάν αντιθέτως εκμεταλλευθεί το ευνοϊκό κλίμα και τη θετική δυναμική για να κάνει πράξη τις επαγγελίες του θα γράψει ιστορία.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 06/11/2008)