Η συντριπτική νίκη του Barack Obama στις προχθεσινές εκλογές όπως είναι φυσικό έχει δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες για αλλαγή τόσο στην Αμερικανική πολιτική και οικονομική σκηνή όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Στις ΗΠΑ άμεση προτεραιότητα της νέας διοίκησης θα είναι η αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, η μείωση της ανεργίας και η τόνωση του αγοραστικού ενδιαφέροντος, η στήριξη των χαμηλό-εισοδηματικών τάξεων με επίκεντρο την κατοικία και η αναβάθμιση και επέκταση του εθνικού συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Παράλληλα, αναμένεται ότι θα δοθεί προτεραιότητα στην αντιμετώπιση του ενεργειακού προβλήματος με τόνωση της εγχώριας παραγωγής τόσο από συμβατικά όσο και από εναλλακτικά καύσιμα. Η διατύπωση μιας νέας ενεργειακής στρατηγικής αποτελεί εξ’ άλλου μία προεκλογική δέσμευση του νέου Προέδρου.
Βέβαια η υιοθέτηση μιας νέας πολιτικής στον τομέα της ενέργειας δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη και ούτε μπορεί να εφαρμοστεί ανεξάρτητα, δηλαδή χωρίς να ληφθούν υπ’ όψη οι παράμετροι του διεθνούς και παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος. Μπορεί οι ΗΠΑ να είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς ενέργειας στον κόσμο αλλά ταυτόχρονα αποτελούν και από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς πετρελαίου και φυσικού αερίου. Επιπλέον οι μεγάλες Αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου, ως γνωστόν, κατέχουν τεράστιες επενδύσεις σε καθετοποιημένες μονάδες υδρογονανθράκων ανά την υφήλιο ενώ εξακολουθούν να ψάχνουν για νέες ευκαιρίες. Η δε Αμερικάνικη τεχνολογία τόσο στον τομέα των υδρογονανθράκων όσο και στην παραγωγή ηλεκτρισμού είναι από τις πλέον προχωρημένες με τεράστιες εξαγωγές κατ’ έτος.
Η απαγκίστρωση από το Ιράκ, ακόμη μία προεκλογική δέσμευση του Obama, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς ομαλοποίηση των σχέσεων με το Ιράν (το οποίο στην ουσία ελέγχει το Σιιτικό στοιχείο του Ιράκ) και την αναγνώριση του ηγετικού περιφερειακού ρόλου του Ιράν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η πλήρης αποκατάσταση σχέσεων με το Ιράν και η επάνοδος των Αμερικανικών πετρελαϊκών εταιρειών στην περιοχή, κάτι που επιθυμούν και οι ίδιοι οι Ιρανοί που θέλουν να εκσυγχρονίσουν την παραγωγική τους υποδομή, αποτελεί τη μόνη λογική λύση στο αδιέξοδο που δημιούργησε η προεδρία Bush. Εξ’ άλλου μία συμμαχία με το Ιράν είναι ο μόνος τρόπος για ουσιαστικό έλεγχο του πυρηνικού του προγράμματος και ταυτόχρονα θα αποτελέσει και αντίβαρο στη σχέση εξάρτησης που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία εξήντα χρόνια με την Σαουδική Αραβία.
Μία επαναδιάταξη των ενεργειακών προτεραιοτήτων των ΗΠΑ αναμφίβολα αποτελεί τεράστια πρόκληση για τον νέο πρόεδρο ο οποίος έχει δείξει ότι δεν πτοείται εύκολα από το βιομηχανικό – αμυντικό κατεστημένο. Οι προσδοκίες για αλλαγή είναι πράγματι τεράστιες.