Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η ανθρωπότητα γνώρισε μια περίοδο πολύ μεγάλης νομισματικής αστάθειας που περιλάμβανε υπερπληθωριστικές τάσεις. Αυτό οδήγησε, τον Ιούλιο του 1944, 730 συμμετέχοντες από 45 χώρες να υπογράψουν στο Βretton Woods του Νιου Χαμσάιρ τη δημιουργία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας, της GΑΤΤ καθώς και την υιοθέτηση του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών που έγινε γνωστό ως το σύστημα του Βretton Woods.
Σχεδόν 40 χρόνια αργότερα, το 1985, ο Φρανσουά Μιτεράν δήλωνε ότι «ήρθε ο καιρός για να σκεφτούμε ένα νέο Βretton Woods», άποψη όμως που συνάντησε τότε την άμεση αντίδραση της «σιδεράς κυρίας» Μάργκαρετ Θάτσερ. Ωστόσο, στις 15 Νοεμβρίου, μόλις 10 ημέρες μετά την ιστορική εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, οι ηγέτες του G20 (Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Καναδάς, Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, Ινδία, Ινδονησία, Ιταλία, Ιαπωνία, Μεξικό, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Νότια Αφρική, Νότια Κορέα, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρωπαϊκή Ενωση) θα συγκεντρωθούν στη Ν. Υόρκη, με τις αναφορές και τις προσδοκίες « για ένα νέο οικονομικό σύνταγμα» ή ένα νέο Βretton Woods να αυξάνονται.
Οι προσδοκίες αυτές όμως μοιάζουν σήμερα μάλλον άτοπες. Κατά τη συμφωνία του 1944 εξάλλου, κυριαρχούσαν οι θέσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας, καθώς οι υπόλοιποι δεν ήταν σε θέση να αντισταθούν στη νέα οικονομική αρχιτεκτονική, ενώ παρά τις αντιρρήσεις τους οι κομμουνιστικές χώρες βρέθηκαν στο περιθώριο.
Η τρέχουσα σύνοδος κυριαρχείται από έναν πολύ λιγότερο ηγεμονικό και πολύ περισσότερο οικονομικά ενσωματωμένο κόσμο, ενώ η επιρροή των ΗΠΑ είναι σαφώς πιο περιορισμένη απ΄ ό,τι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι συσχετισμοί λοιπόν δεν ευνοούν ριζοσπαστικές αλλαγές.
Αυτό που θα μπορούσαμε να περιμένουμε, λένε οι οικονομολόγοι, είναι μία ενίσχυση του ρόλου του ΔΝΤ ώστε να είναι σε θέση να διαχειρισθεί καλύτερα την κρίση στις αναδυόμενες αγορές, περιορίζοντας τους τριγμούς στα νομίσματα και στις οικονομίες. Η μετατόπιση της εγγύησης της σταθερότητας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος από την ομάδα των χωρών του G7 σε αυτήν του G20, έχει επίσης την πολιτική της σημασία, αλλά αν θα αποτελέσει την απαρχή ευρύτερων εξελίξεων σε μεταγενέστερο χρόνο, αυτό θα το δείξει μάλλον η Ιστορία.
(Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 08/11/2008)