Φυσικά για εμάς τους Ελληνες αυτό που προέχει είναι ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ τουλάχιστον να μη στέκεται απέναντί μας. Να δείχνει κατανόηση στις θέσεις μας. Οι πιο αιθεροβάμονες παλιότερα πίστευαν, μέσα στους ζοφερούς καιρούς της δεκαετίας του 1970, πως ένας νέος πρόεδρος θα μπορούσε να αλλάξει διαμορφωμένες ισορροπίες υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Γι’ αυτό και κτυπούσαν οι καμπάνες στην Κύπρο όταν εξελέγη πρόεδρος ο Τζίμι Κάρτερ. Εννοείται ότι κάθε πρόεδρος μαζί με το επιτελείο του είχαν τη δική τους θεώρηση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όμως όλοι ανεξαιρέτως εκινούντο επάνω σε έναν κοινό παρονομαστή: τη διατήρηση της συνοχής της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Και ο Μπολ και ο Ατσεσον και ο Βανς και ο Σίσκο και ο Χόλμπρουκ, με τις μεσολαβητικές τους προσπάθειες, αυτόν τον στόχο είχαν. Να αποτραπεί ο ελληνοτουρκικός πόλεμος, έστω μικρής διάρκειας. Και ας παραδεχθούμε σήμερα με ειλικρίνεια πως επί Τζο Μπάιντεν τα ελληνικά συμφέροντα εξυπηρετήθηκαν όσο με κανέναν άλλον Αμερικανό πρόεδρο, ανεπιφύλακτα χωρίς τις πάγιες εξισορροπητικές αντιλήψεις. Ως Ελληνες οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.
Τώρα τίθεται ένα στρατηγικής σημασίας ερώτημα. Τι γίνεται όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν ενδιαφέρεται για τη συνοχή του ΝΑΤΟ; Οταν οι θέσεις του και η νοοτροπία του βρίσκονται πιο κοντά στις θέσεις και στη νοοτροπία του Πούτιν παρά σε αυτές των ιστορικών συμμάχων των ΗΠΑ; Πώς χαράσσουμε την πολιτική μας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μπροστά σε αυτή την αδιαμφισβήτητη παραδοχή; Πώς κινούμαστε, γενικότερα, σε αυτό το νέο περιβάλλον; Διότι με άλλη ματιά βλέπει μια περιοχή του πλανήτη ένας σερίφης και με άλλη ένας πλανητάρχης. Για τον πρώτο το Αιγαίο μπορεί να είναι μια terra incognita, για τον δεύτερο μια περιοχή με ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία. Και ο Ντόναλντ Τραμπ έχει τη λογική του σερίφη. Κάτι σαν τον επιθεωρητή Κάλαχαν, ο οποίος, κατά δήλωσή του, δεν έπαιζε σύμφωνα με τους κανόνες, αλλά αυτός τους έφτιαχνε. Κάπου εδώ βρισκόμαστε. Ετσι, φτάσαμε στο σημείο να ασκούμε πολιτική στα ελληνοτουρκικά με γνώμονα να μη γίνεται αντιληπτή από τα ραντάρ του Τραμπ διότι δεν γνωρίζουμε πώς θα αντιδράσει – και αν θα αντιδράσει. Παλιότερα, τουλάχιστον ξέραμε ότι θα έστελναν οι Αμερικανοί ένα μεσολαβητή σε Αθήνα και Αγκυρα, για να πέσουν οι τόνοι εκατέρωθεν και η ζωή να συνεχιστεί με αδιατάρακτη την ενότητα του ΝΑΤΟ. Ηταν μια βεβαιότητα που σήμερα δεν υπάρχει. Και εξωτερική πολιτική χωρίς βεβαιότητες, μόνον με ρίσκα, είναι δύσκολη υπόθεση, καθώς είναι πρωτόγνωρη.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")