Αναρωτιέμαι καμιά φορά πώς θα αντιδράσουμε, ως κοινωνία, όταν μας χτυπήσει κανονικά το τσουνάμι της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Αν με τα πρωτοβρόχια της κρίσης, που ούτε καν τα έχουμε ακόμη νιώσει, μπαίνουμε σε μια λαϊκιστική υπερδιέγερση, τι θα συμβεί τη στιγμή της αλήθειας; Είναι πραγματικά εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας. Πριν οι άνθρωποι χάσουν τις δουλειές τους, πριν εκποιηθούν τα σπίτια τους, αρχίζει ένας διαγωνισμός λαϊκισμού από κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Από τον κ. Αθανασόπουλο θέλουμε να μην απολύσει κανέναν, να μη δανειστεί (που δεν θα μπορεί), να μην κάνει «Ολυμπιακή» τη ΔΕΗ και να μην αυξήσει τα τιμολόγια. Από τον κ. Αράπογλου πάλι θέλουμε επίσης να μην απολύσει κανέναν, να μειώσει τα επιτόκια, να χαρίσει τα δάνεια σε όσους μπορεί, να μη διώξει τους θεσμικούς ξένους επενδυτές του και να μη ρίξει έξω την τράπεζά του, που είναι πλέον μια μεγάλη ιδιωτική εταιρεία και μόνο. Θέλουν δηλαδή οι πολιτικοί μας, ανεξαρτήτως κόμματος, να τετραγωνίσουν τον κύκλο. Ελα όμως που αυτό δεν γίνεται. Το πρόβλημα είναι πως κανείς, μα κανείς, εκ των πολιτικών δεν θέλει να μιλήσει με πραγματικά στοιχεία και να πει στον κόσμο την αλήθεια. Η χώρα είναι υπερχρεωμένη, κινδυνεύει να μην μπορεί να δανειστεί άλλο ή να αναγκαστεί να δανειστεί με πολύ ακριβούς όρους.
Ο μέσος πολίτης αρχίζει και αντιλαμβάνεται ότι κάτι πάει στραβά, αλλά ακόμα το περιώνυμο spread των ελληνικών ομολόγων δεν σημαίνει κάτι απτό γι' αυτόν.
Από την άλλη, κανείς δεν τον έχει προετοιμάσει για να ακούσει την αλήθεια: πως δηλαδή η χώρα πρέπει να σφίξει τα λουριά, να κόψει τη σπατάλη σε κρίσιμους τομείς, να γίνει πιο παραγωγική και ανταγωνιστική, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να διατηρηθεί το σημερινό τεχνητό βιοτικό της επίπεδο. Η κυβέρνηση όμως έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια πολιτικής ανοχής και το οικονομικό της επιτελείο έχει χάσει την αξιοπιστία του, τελεία και παύλα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση πάλι πίστεψε στο δηλητηριώδες «ώριμο φρούτο» και δεν έχει καμιά διάθεση να πει τα πράγματα με το όνομά τους, δυσφορώντας μάλιστα όταν ακούει τον Κώστα Σημίτη να το κάνει.
Οταν έχεις μία κυβέρνηση που μένει απαθής και απλά μετατρέπει τις τράπεζες και τη ΔΕΗ σε «σάκο του μποξ» και μια αντιπολίτευση που χαϊδεύει απλά τα αυτιά της κοινής γνώμης, είναι μαθηματικώς βέβαιο πως η κοινή γνώμη θα βρεθεί εντελώς απροετοίμαστη απέναντι σε μια εξαιρετικά δύσκολη και έκτακτη κατάσταση. Αν μάλιστα προσθέσουμε σε αυτό το μείγμα την απίστευτη ανικανότητα των ελληνικών μέσων ενημέρωσης να χειριστούμε τα σοβαρά θέματα χωρίς λαϊκισμούς και απλουστεύσεις, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
Το βέβαιο είναι πως οι σοβαροί άνθρωποι, που έχουν γνώση τόσο της διεθνούς όσο και της εγχώριας οικονομικής συγκυρίας, ανησυχούν βαθύτατα. Και καταλήγουν σε ένα βασικό και επείγον συμπέρασμα: η χώρα χρειάζεται τώρα, σήμερα, αξιόπιστο οικονομικό επιτελείο που -πριν από όλα τα άλλα- θα πει την αλήθεια στον κόσμο, έστω και αν αυτή συμπεριλαμβάνει καταγραφή των πρόσφατων τραγικών λαθών και παραλείψεων.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19/11/2008)