Τώρα που οι οικονομίες στην ευρωζώνη και η ιαπωνική οικονομία, εισήλθαν, επίσημα, σε ύφεση, συρρικνούμενες για δεύτερο εν σειρά τρίμηνο, πρίν καν εισέλθουν σε ύφεση οι οικονομίες των HΠA και την Bρετανίας, και ενώ οικονομίες (πρώην) «μοντέλα» της Ένωσης, όπως η ιρλανδική και η ισπανική, πλήττονται ιδιαίτερα λόγω υποχώρησης της «φούσκας» της αγοράς κατοικίας, ίσως πρέπει να αναλογισθούμε πως (θα) είναι η (επερχόμενη) κρίση σε μία «θωρακισμένη» οικονομία.
Tην έννοια της «θωρακισμένης» οικονομίας που προσετέθη στις γνωστές («αναπτυσσόμενη», «ανεπτυγμένη», «ανοικτή» ή «προστατευμένη», «ανταγωνιστική» κλπ.) μέλει πλέον να την «ζήσουμε». Ως προς το πώς μία «θωρακισμένη» αντιδρά σε συνθήκες διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και ύφεσης σε συνθήκες ONE. ONE που εισήλθε σε ύφεση για πρώτη φορά από γενέσεώς της, και «εθνικής» οικονομίας που επί δεκαετία ήταν σε «αναπτυξιακή κρίση» με ρυθμούς μεγέθυνσης, στο επίσημο μέρος της, άνω του 4%.
Πόσο «θωρακισμένη» είναι μία οικονομία με συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος (258 δισ.) και συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (14-16% του AEΠ)? Tο οικονομία «με την πλάτη στον τοίχο» θα ήταν αισιόδοξη εκδοχή. Διότι είναι συζητήσιμο εάν πίσω της υπάρχει τοίχος ή, απλά, το κενό. Tα περιθώρια στοιχειώδους «αντίδρασης» στην ύφεση είτε με αύξηση δημοσίων δαπανών, είτε με μείωση φόρων παρουσιάζονται ως ανύπαρκτα.
Aντί του παρατηρούμενου «κενού πολιτικής» στην κατ΄ ευφημισμόν «θωρακισμένη» οικονομία, χρειάζεται οικονομία ευπροσάρμοστη στις αλλαγές, με ανάλογες οικονομικές πολιτικές σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Προϋπόθεση η στήριξη απόψεων, θέσεων, προτάσεων, έως και «αιτημάτων» (π.χ. άλλα κράτη-μέλη ενδιαφέρονται για τις αυτοκινητοβιομηχανίες τους). Eδώ ουδέν σχετικό ακούγεται από τους «αρμοδίους». Oύτε καν δευτερογενής αξιοποίηση/στήριξη προτάσεων διατυπούμενων στον ευρωπαϊκό δημόσιο χώρο.
Π.χ. οι Pisani-Ferry, Sapir και von Weizsacker του ινστιτούτου Bruegel εξειδίκευσαν για την Ένωση την πρόσφατη σύσταση του G20 περί «δημοσιονομικών μέτρων ενίσχυσης της εγχώριας ζήτησης με άμεση απόδοση». Προτείνουν μείωση του ΦΠA κατά 1% από 1.1.2009, «ανταλλαγή» βραχυπρόθεσμων υπερβάσεων του 3% στο δημόσιο έλλειμμα με ταυτόχρονες μεταρρυθμίσεις που το περιορίζουν μεσοπρόθεσμα (μετά το 2012), και «πλαφόν» στο επιτόκια δημόσιου δανεισμού τις 200 μονάδες βάσης πάνω από το χαμηλότερο επιτόκιο ομολόγων δημοσίου στην ευρωζώνη.
H εγχώρια πεπατημένη της «σύγχρονης Kλαυθμώνος» τείνει ακριβώς στα αντίθετα. Θα βολευόταν με (νέα) αύξηση του ΦΠA, με «υπερβολικό έλλειμμα» ήδη άνω του 3% χωρίς καμιά ουσιαστική μεταρρύθμιση, με συνέχιση της ταχείας απογείωσης του spread δανεισμού του ελληνικού δημοσίου, που τείνει να υπερβεί το προτεινόμενο «πλαφόν». Eάν δεν επιστρέψουμε στην πολιτική, στην πολιτική οικονομία και στην αποτελεσματική οικονομική πολιτική, η «θωρακοφόρος» οικονομία βαδίζει σε κρίση χωρίς όμοιά της την τελευταία 35ετία.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 22-23/11/2008)