Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μερικούς μεγάλους και ωραίους αριθμούς για να ενθουσιάσουν τους ειδήμονες της αγοράς πετρελαίου. Σε κρίσιμες περιοχές όπως είναι τα 50 δολάρια και τα 100 δολάρια το βαρέλι, διατυπώθηκαν περίπλοκα επιχειρήματα τόσο από το στρατόπεδο των «αρκούδων» όσο και από αυτό των «ταύρων» όσον αφορά στον λόγο που η τιμή ήταν υπερβολικά διογκωμένη, ή αν αποτελεί πρόγευση όσων μέλλουν να συμβούν.
Δεν είναι όμως μόνο οι «ταύροι» που έχουν σαστίσει, στην παρούσα φάση, αλλά είναι το σύνολο της κοινότητας των αναλυτών, αφού τα θεμελιώδη δεδομένα δεν μπορούν να εξηγήσουν την πτώση της τιμής του «μαύρου χρυσού» κατά σχεδόν 100 δολάρια το βαρέλι σε μόλις τέσσερις μήνες. Σύμφωνα με τη Citigroup, τα τελευταία τέσσερα χρόνια υπήρξε αύξηση της τάξης του 460% στα προθεσμιακά (futures) και στα συμβόλαια options στο Χρηματιστήριο Εμπορευμάτων της Νέας Υόρκης, έναντι ανάπτυξης ύψους 9% της πραγματικής αγοράς την ίδια περίοδο. Για τους χρηματιστές που δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους πύργο γεώτρησης, η ρευστότητα των ενεργειακών παραγώγων αποτελούσε εύκολη δικαιολογία για το οτιδήποτε: από την εξασθένηση του δολαρίου, μέχρι τη γεωπολιτική αστάθεια, ή ακόμα και για την ίδια τη δυναμική της αγοράς. Το αισιόδοξο σενάριο την περίοδο του πετρελαϊκού ράλι, πως, δηλαδή, οι καταναλωτές δεν θα μεταβάλουν τη συμπεριφορά τους σε υψηλά επίπεδα τιμών και οι παραγωγοί δεν θα αυξήσουν την παραγωγή τους καθώς θα αυξάνονται οι τιμές.
Το να ισχυριστεί κανείς ότι πετρελαϊκή τιμή κάτω των 50 δολαρίων το βαρέλι είναι πλέον μόνιμη κατάσταση είναι το ίδιο αφελές, καθώς ακυρώνονται διάφορα έργα ανά την υφήλιο.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 29/11/2008)