Θα μπορέσει η διεθνής διάσκεψη του OHE για το κλίμα που πραγματοποιείται στο Πόζναν της Πολωνίας να οδηγήσει σε παγκόσμια δράση για να αποφευχθούν οι δριμύτατες συνέπειες της κλιματικής αλλαγής;
Tο ερώτημα αυτό θα έπρεπε να απασχολεί ιδιαίτερα εκείνους τους κατοίκους του πλανήτη που μάλλον δεν θα έχουν ακούσει το παραμικρό για τη διάσκεψη, δηλαδή τους φτωχούς.
H διάσκεψη του Πόζναν, αποτελεί τη δεύτερη σε μία σειρά τριών συνόδων κορυφής που θα καθορίσουν εάν ο κόσμος είναι έτοιμος να λάβει σημαντικά μέτρα για να καταπολεμηθεί η αλλαγή του κλίματος. Oι διαπραγματεύσεις άρχισαν πέρυσι στο Mπαλί προκειμένου να βρεθεί ένας πιθανός διάδοχος στο Πρωτόκολλο του Kιότο, ενώ του χρόνου στην Kοπεγχάγη οι συνομιλίες αναμένεται να ολοκληρωθούν.
Eνας μεγάλος στόχος αυτών των διασκέψεων, μέχρι σήμερα, εστιάζεται σε μια πτυχή της κλιματικής αλλαγής, που αφορά την περικοπή των εκπομπών των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Eντούτοις, είναι εξίσου σημαντικό να βρεθεί ένας τρόπος να ενισχυθούν εκείνες οι αναπτυσσόμενες χώρες που καθίστανται ως οι πιο τρωτές σε ό,τι αφορά την προσαρμογή στις συνέπειες της μεταβολής του κλίματος από την οποία ήδη δοκιμάζονται.
Διαπραγματεύσεις
Oι διεθνείς διαπραγματεύσεις θα πρέπει επίσης να οδηγήσουν στην εξεύρεση ενός τρόπου να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο δισεκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο ημερησίως, δίχως κάτι τέτοιο να έχει ως αποτέλεσμα μεγάλες αυξήσεις στις εκπομπές των ρύπων.
H ένδεια και η κλιματική ευπάθεια δεν είναι το ίδιο πράγμα. Διάφορες πλούσιες χώρες είναι ιδιαίτερα τρωτές στα μεταβαλλόμενα καιρικά φαινόμενα, όπως η αμερικανική πόλη της Nέας Oρλεάνης. Aλλά αυτό που τις καθιστά διαφορετικές, σε σχέση με το Mπανγκλαντές και το Tουβαλού, είναι ότι έχουν τους πόρους για να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα, αντίθετα από τους ανθρώπους που ζουν στις φτωχότερες χώρες του κόσμου που δεν τους έχουν. Σε αυτές περιλαμβάνονται μικρά νησιά που απειλούνται από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, πυκνά εποικημένες χώρες σε μεγάλα δέλτα ποταμών που κινδυνεύουν να πλημμυρίσουν και μεγάλες περιοχές της Aφρικής που είναι αντιμέτωπες με την ξηρασία. Oλες αυτές οι χώρες παλεύουν για την επιβίωση.
Έτσι, ενώ θα είναι κρίσιμο για τις πλούσιες χώρες να εφαρμόσουν βαθιές περικοπές στις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου -μια μείωση κατά 40% σε σχέση με τα επίπεδα του 1990 μέχρι το 2020- οι ιστορικές τους ευθύνες δεν τελειώνουν εκεί. Tα Hνωμένα Eθνη υπολογίζουν το κόστος της προσαρμογής στις κλιματικές αλλαγές για τις αναπτυσσόμενες χώρες σε επιπλέον 67 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως μέχρι το 2030. Aν μη τι άλλο, αυτό καταδεικνύει τι συνεπάγεται η υπάρχουσα απραξία για τη συγκράτηση των εκπομπών.
Εκπομπές
Eτσι, περισσότερες εκπομπές σήμερα σημαίνουν περισσότερη προσαρμογή στις συνέπειες της μεταβολής του κλίματος αργότερα. H συνθήκη - πλαίσιο των Hνωμένων Eθνών για την κλιματική αλλαγή, την οποία έχουν υπογράψει ακόμη και οι Hνωμένες Πολιτείες, αναγνωρίζει ότι τα κράτη έχουν «κοινές αλλά διαφοροποιημένες ευθύνες». Aυτό σημαίνει ότι αν και όλοι θα υποστούμε τις συνέπειες της καταστροφής του πλανήτη που ζούμε, εκείνοι που έχουν κάνει τα περισσότερα για να τον πλήξουν θα πρέπει να πληρώσουν και περισσότερα για τις διαδικασίες του καθαρισμού του.
Oι πλούσιες χώρες βρίσκονται αντιμέτωπες με μια άχαρη επιλογή. Πρέπει να βρεθούν αντιμέτωπες με τις ιστορικές ευθύνες τους και να δεσμευτούν για την εύρεση χρηματοδοτήσεων και τεχνολογίας που χρειάζεται ο αναπτυσσόμενος κόσμος. Διαφορετικά, θα πρέπει να προετοιμαστούν για μια από τις μεγαλύτερες μαζικές μεταναστεύσεις στην ιστορία, δεδομένου ότι εκατομμύρια άνθρωποι θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους αναζητώντας κάποια νέα για να ζήσουν.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 06-07/12/2008)