Πριν από τριάντα χρόνια στις 18.12.78 η Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ Κίνας υιοθετούσε το ριζοσπαστικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων του Ντεγκ Χσιάο Πιγκ που είχε αναδειχθεί σε παντοδύναμο ηγέτη που παραμέρισε πρώτα τους αριστεριστές της «Συμμορίας των Τεσσάρων» και στη συνέχεια αποσάθρωσε σταδιακά την εξουσία του «κεντρώου» κομματικού ηγέτη Χούα Κούο Φεγκ.
Τριάντα χρόνια μετά, η Κίνα είναι η τέταρτη σε μέγεθος οικονομία του πλανήτη, αλλά και αναδυόμενη υπερδύναμη που θα σφραγίσει τις γεωπολιτικές ισορροπίες του 21ου αιώνα. Η επικράτηση του Ντεγκ πριν από τριάντα χρόνια δεν ήταν τυχαία: Η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ μετά την παταγώδη χρεοκοπία του «Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός» του Μάο Τσε Τουγκ στις αρχές της δεκαετίας του '60 ήθελε μεταρρυθμίσεις που να διασφαλίζουν την οικονομική ανάπτυξη, έστω και αν απέκλιναν από το μοντέλο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ο Μάο συμμάχησε με την αριστερή πτέρυγα του κόμματος και με μοχλό την Πολιτιστική Επανάσταση βραχυκύκλωσε τον κομματικό μηχανισμό, χωρίς όμως να μπορέσει ποτέ να πλήξει τον επικεφαλής των ρεαλιστών τον πρωθυπουργό Τσου Εν Λάι τον πολιτικό μέντορα του Ντεγκ.
Τριάντα χρόνια μετά οι κληρονόμοι του Ντεγκ γιορτάζουν τον θρίαμβο της Ρεαλπολιτίκ της με κάθε κόστος ανάπτυξης, δεν μπορούν όμως να αγνοούν μια σειρά από σοβαρότατες προσημειώσεις που έχουν ήδη εγγραφεί επί του «κινεζικού θαύματος»:
-Η ανάπτυξη της χώρας αφορά κατά κύριο λόγο τις παράκτιες περιοχές με την ενδοχώρα να αποτελεί μια άλλη Κίνα. Ετσι επανεμφανίζεται στις αρχές του 21ου αιώνα ο γεωγραφικός διχασμός που είχε καταγραφεί στις πρώτες δεκαετίες του 20ού ένας διχασμός που οδήγησε στη μακρόχρονη εμφύλια σύγκρουση με το υπό τον Μάο Κ.Κ. να ηγείται μιας αγροτικής εξέγερσης κατά των αναπτυσσομένων παράκτιων περιοχών.
-Αντέχει το «Κινεζικό Μοντέλο» μια μελλοντική πολιτική μεταρρύθμιση προς την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού ή οι θηριώδεις ρυθμοί ανάπτυξης είναι σύμφυτοι με τον αυταρχισμό της μονοκομματικής εξουσίας; Επί του παρόντος το Κ.Κ. έχει ενσωματώσει τη Νέα Τάξη επιχειρηματιών που διαμορφώθηκε στις τρεις δεκαετίες των μεταρρυθμίσεων.
-Μπορούν τα πολλά εθνικά -μειονοτικά προβλήματα- από το Θιβέτ, το Σιγκιάγκ μέχρι την Εσωτερική Μογγολία και την Μαντζουρία να αντιμετωπίζονται μόνο με την απροσχημάτιστη καταστολή;
-Ποιες ισορροπίες θα διαμορφώσει το Πεκίνο με την Ουάσιγκτον, τη Μόσχα, το Τόκιο, το Νέο Δελχί αλλά και με μικρότερες δυνάμεις όπως η Νότια Κορέα και το Βιετνάμ; Υπάρχει κίνδυνος σύμπηξης ενός ευρύτατου μετώπου ανάσχεσης της ισχυροποίησης της πολυπληθέστερης χώρας στον κόσμο;
Εδώ όμως και δύο μήνες ένα άλλο ερώτημα σκιάζει δραματικά όλα τα προηγούμενα: Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις και οι συνέπειες της Παγκόσμιας Ύφεσης για τη θέση της Κίνας στους παγκόσμιους οικονομικούς και γεωπολιτικούς συσχετισμούς; Πόσο εξαρτημένη είναι η χώρα από την καταναλωτική δυνατότητα του πληθυσμού των ΗΠΑ αλλά και των άλλων χωρών του αναπτυγμένου Βορρά; Ένα είναι βέβαιο: Η χρηματοπιστωτική κρίση και η Παγκόσμια Ύφεση φαίνεται προς το παρόν να θολώνουν, χωρίς κατ' ανάγκην να ανατρέπουν τις επιλογές του Ντεγκ, τον ορίζοντα μιας προαναγγελθείσας και αδιαμφισβήτητης επερχόμενης παντοδυναμίας της Κίνας.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 10/12/2008)