Τα τραγικά γεγονότα βίας που ζήσαμε τις τελευταίες νύχτες στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις, με πυρκαγιές και λεηλασίες κρατικών και ιδιωτικών περιουσιών, δεν ανέδειξαν μόνο την ανυπαρξία της κυβέρνησης και την ανικανότητα της Αστυνομίας, αλλά πρόβαλαν και τον ρόλο καταστροφής που έχει επωμισθεί με προγραμματισμό και ετοιμότητα μια ευάριθμη ομάδα νέων ανθρώπων, οι περισσότεροι των οποίων είναι γόνοι της μεσαίας και ανώτερης αστικής τάξης. Βέβαια, τους κουκουλοφόρους που έκαναν βανδαλισμούς μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, με περισσή επιπολαιότητα τους θεωρούσαμε ακραίας παραβατικής συμπεριφοράς νεαρούς, που περιχαρακωμένοι στον χώρο των Εξαρχείων δεν απειλούσαν κανέναν άλλον παρά τους «μπάτσους» με τους οποίους δήθεν είχαν βεντέτα από τα χρόνια της χούντας.
Χρειάσθηκε να καεί η Αθήνα, να δούμε στους δέκτες της τηλεόρασης εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, νεαρούς να καίνε και να λεηλατούν καταστήματα ταυτόχρονα στο Σύνταγμα και στην Πατησίων, στους στύλους του Ολυμπίου Διός και στην Ακαδημίας, στη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο και σε όλη την Ελλάδα για να αντιληφθούμε ότι η απειλή αυτή τη φορά προέρχεται από ένα κίνημα νεαρών που είναι οργανωμένο, εξοπλισμένο και έτοιμο να παρέμβει σε κάθε λαϊκή διαμαρτυρία, για να βάλει σε εφαρμογή το δικό του σχέδιο. Ενα σχέδιο που δεν έχει πολιτική χροιά, δεν επιδιώκει κυβερνητική ή άλλη πολιτική μεταβολή, αλλά είναι ένα ξέσπασμα μηδενισμού και καταστροφής.
Στη γωνία Φιλελλήνων και Μητροπόλεως από όπου παίρνω το λεωφορείο για να έλθω στην εφημερίδα, χρόνια διαβάζω ένα γραμμένο σύνθημα που απευθυνόμενο σε νέους γράφει: «Μην ψηφίζεις κανένα κόμμα. Αυτοοργανώσου στη γειτονιά σου. Ετσι κι αλλιώς σε γ...». Είναι αντιπροσωπευτικό μιας αυθόρμητης οργάνωσης που όμως τελικά αποδεικνύεται ικανή να αντιπαρατάξει χιλιάδες εμπρηστές απέναντι σε κοιλαράδες και αγύμναστους ΜΑΤατζήδες. Ο τραγικός Αλέξης δολοφονήθηκε στις 9 και κάτι το περασμένο Σαββατόβραδο. Στις 10 και 15΄ με 20΄ χιλιάδες κινητά χτύπησαν και χιλιάδες οικογένειες είδαν πανικόβλητες τα παιδιά τους να χάνονται και να γυρίζουν αργά το επόμενο πρωί μαυρισμένα από καπνούς!
Πώς οι σαματατζήδες των Εξαρχείων μετεξελίχθηκαν σε αυτό το οργανωμένο και πειθαρχημένο κίνημα που απειλεί άμεσα τις περιουσίες των πολιτών και μακροπρόθεσμα θα δυναμιτίσει και ίσως και θα τραυματίσει θανάσιμα το δημοκρατικό μας πολίτευμα; Διαβάζω δεκάδες αναλύσεων που ξεκινάνε από τα χάλια της Παιδείας, την απαξίωση των κομμάτων, την απειλή της ανεργίας για τους νέους και για άλλους δεκάδες υπαρκτούς παράγοντες που εξηγούν κατά ένα μέρος την οργή και τη ριζοσπαστικοποίηση μερίδας της νεολαίας. Και διερωτώμαι, στη δεκαετία του ’60 που το αυλικό πραξικόπημα κατήργησε τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση, τότε που μια μεγάλη μερίδα του πολιτικού κόσμου πουλήθηκε για να στηρίξει τις κυβερνήσεις της αποστασίας, τότε που οι εργάτες μας έφευγαν μετανάστες στη Γερμανία, τότε που χρειαζόμασταν πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης για να δουλέψουμε και οργισμένοι οι νέοι της εποχής μου διαδηλώναμε στους αθηναϊκούς δρόμους και οι μπάτσοι μάς πυροβολούσαν και είχαμε νεκρό τον Πέτρουλα, γιατί δεν κάψαμε δημόσια κτίρια, γιατί δεν σπάσαμε τράπεζες, γιατί δεν λεηλατήσαμε;
Γιατί τότε το νεολαΐστικο κίνημα, ώριμο τέκνο της οργής, που έγραφε ο Βάρναλης, είχε τις αξίες της σοσιαλιστικής αλλά και βαθύτατα ανθρωπιστικής Αριστεράς. Τότε το ΚΚΕ και η ΕΔΑ διαπαιδαγωγούσαν τους νεολαίους να είναι ταυτόχρονα αδιάλλακτοι αγωνιστές, αλλά και άνθρωποι με ήθος, αξιοπρέπεια, γνώση και μάθηση. Σήμερα, η Αριστερά ή τουλάχιστον ένα κομμάτι της ξέπεσε σε ένα παρδαλό κομματικό σχήμα που η μόνη του έγνοια είναι να ξεφεύγει από το 3% και να μπαίνει στη Βουλή. Και στην ψηφοθηρική της αυτή αγωνία χαϊδεύει όπως είπε και η Αλέκα τα αυτιά όλων αυτών των ακραίων και αντικοινωνικών στοιχείων για να πάρει την ψήφο τους.
Αυτή η Αριστερά ασκώντας ιδεολογική τρομοκρατία στα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης αφόπλισε το κράτος του νόμου και επέτρεψε να μετεξελιχθούν τα γκρουπούσκολα στον στρατό της καταστροφής που ερημώνει τις πόλεις μας. Και φυσικά, δεν είναι η μόνη υπεύθυνη, καθώς διανοούμενοι, καθηγητές, δημοσιογράφοι κ.λπ. τήρησαν μια ένοχη σιωπή όλα αυτά τα χρόνια, επιτρέποντας να διογκωθεί το αυγό του φιδιού. Και προστάτευσαν ένα άσυλο που δεν ήταν ακαδημαϊκό, αλλά αποθήκη μολότωφ!
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 11/12/2008)