Η πρόσφατη απόφαση από τις Βρυξέλλες (12/12) για το πακέτο μέτρων που πρόκειται να υιοθετήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση για την αντιμετώπιση του φαινομένου του Θερμοκηπίου και της επερχόμενης Κλιματικής Αλλαγής, είναι ενδεικτική των προβλημάτων και δυσκολιών που αντιμετωπίζει το εγχείρημα ελέγχου των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
Όπως έγινε γνωστό συμφωνήθηκε ένα σημαντικά τροποποιημένο σχέδιο το οποίο δίδει την δυνατότητα σε αρκετές χώρες, ιδιαίτερα αυτές του πρώην Ανατολικού Μπλοκ η βασική ηλεκτροπαραγωγή των οποίων βασίζεται σε ρυπογόνο άνθρακα (όπως και η Ελλάδα), να παρατείνουν για αρκετά χρόνια το σημερινό επίπεδο εκπομπών, ενώ αρκετές βιομηχανίες θα ενισχυθούν με δωρεάν κατανομή δικαιωμάτων. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι θα χρειασθεί αρκετά μεγαλύτερο χρονικό διάστημα για μία πραγματική μείωση των εκπομπών, (δηλαδή 20% μείον σε σχέση με τα επίπεδα του 1990) και τα έσοδα από τις αγοραπωλησίες δικαιωμάτων θα είναι αισθητά μικρότερα από αυτά που επιθυμεί η Ε. Επιτροπή (20 – 25 δισεκ. αντί για 50.0 δισεκ. που είχε αρχικά υπολογίσει) και τα οποία πρόκειται να κατευθυνθούν για την προώθηση των πράσινων τεχνολογιών στην Ε.Ε.
Σύσσωμες οι περιβαλλοντικές οργανώσεις έσπευσαν να καταδικάσουν το νέο σχέδιο, με χαρακτηριστική τη δήλωση της Greenpeace, η οποία παρατηρεί ότι: «Η παγκόσμια οικονομική κρίση αποτέλεσε το τέλειο άλλοθι της Ευρώπης. Το "πακέτο", αντί να προβλέπει δεσμευτικούς στόχους για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, προβλέπει πλασματικές μειώσεις, δωρεάν δικαιώματα ρύπανσης και επιδοτήσεις στις πιο ρυπογόνους βιομηχανίες».
Όμως το πρόβλημα, ή εάν θέλετε η πρόκληση, δεν είναι εάν το περιβάλλον του πλανήτη θα κρυώσει κατά ένα ή δύο βαθμούς Κελσίου από τα σημερινά επίπεδα. Το ουσιαστικό διακύδευμα είναι εάν η ανθρωπότητα καταφέρει να μετασχηματίσει έναν ρυπογόνο και σπάταλο τρόπο παραγωγής και χρήσης ενέργειας που δεν σέβεται τις λεπτές ισορροπίες της βιόσφαιρας και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αφανισμό του ορυκτού και φυσικού πλούτου της γης. Και ο μετασχηματισμός σε μία τεχνολογικά και οργανωμένη κοινωνία όπως η σημερινή δεν μπορεί παρά να βασιστεί σε μία νέα τεχνολογική επανάσταση γύρω από την ενέργεια. Αυτό θα οδηγήσει όχι μόνο σε μία ευρεία χρήση των ΑΠΕ αλλά στην πλήρη αναδιοργάνωση του ίδιου του τρόπου ζωής μας, μέσα και έξω από το σπίτι μας, στον ουσιαστικό επαναπροσδιορισμό του μεταφορικού έργου και την αλλαγή πολλών άλλων παραμέτρων.
Το κίνητρο δεν μπορεί να είναι μόνο ο μπαμπούλας της Κλιματικής Αλλαγής αλλά η ίδια η διάσωση του τεχνολογικού μας πολιτισμού και του αναβαθμισμένου τρόπου ζωής μας. Ο νέος επαναστάτης πρόεδρος των ΗΠΑ, ευτυχώς δεν φαίνεται κολλημένος στην πιπίλα της Κλιματικής Αλλαγής αλλά θεωρεί τη μεγάλη οικονομική κρίση που διέρχεται σήμερα η χώρα του, και κατ’ επέκταση ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος, ως μοναδική ευκαιρία για ριζικές αλλαγές σε δομές και στο ίδιο το μοντέλο ανάπτυξης. Μέσα εκεί έχει εντάξει και την προώθηση των ΑΠΕ και τις αλλαγές στο ενεργειακό τοπίο οι οποίες και θα προσελκύσουν επενδύσεις, θα δημιουργήσουν νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες θα συμβάλλουν στην δημιουργία νέων τεχνολογιών και πρωτίστως θα δημιουργήσουν νέες θέσεις απασχόλησης.