Κράτος (εκ του κρατείν) υπό την έννοια της επιβολής υπάρχει μόνον δυνητικά στα πλαίσια της Ελληνικής Πολιτείας. Ο καταλογισμός της πρόσφατης γενικευμένης ρήξης σε φόρτιση συγκινησιακή από την απώλεια του νεαρού μαθητή-διαδηλωτή αναδεικνύει πολιτικό αναλφαβητισμό. Η ιστορία μας –μάλιστα δε και η πρόσφατη– είναι διάστικτη από ανάλογα τραγικά συμβάντα. Τον Μάιο 1963 παρακρατικοί στην Θεσσαλονίκη σκότωσαν τον βουλευτή Γρ. Λαμπράκη. Στα «Ιουλιανά» του ΄65 σκοτώθηκε από δακρυγόνο ο Σωτ. Πέτρουλας. Υπέρ πάντα ταύτα το 1991 η «17 Νοέμβρη» επιτιθέμενη κατά του Υπουργού Παλαιοκρασσά σκότωσε, εν τούτοις, τον άμοιρο πολιτικής δράσης, νεαρό Αξαρλιάν, περαστικό από τον χώρο του εγκλήματος.
Ουδέν των άνω θλιβερών περιστατικών οδήγησε σε πάνδημη αναταραχή της πρωτεύουσας όπως και άλλων πόλεων πανεπιστημιακών. Ακόμη περισσότερο, ο θάνατος του νεαρού δεν δικαιολογεί την μανιώδη καταφορά εναντίον θεμελιωδών θεσμών της συνταγματικής μας τάξης, όπως είναι το Κοινοβούλιο, αλλά και η ιδιωτική και δημόσια περιουσία που λεηλατήθηκαν με υπερχυλή βαρβαρότητα. Και είναι τονιστέο ότι τον επίμαχο θάνατο ουδείς έχει αποδώσει σε κομματική υποκίνηση. Δεν είναι αυτό λοιπόν που οδήγησε στην πρωτοφανή πολιτική-ταξική αντιπαράθεση που συγκλόνισε τον τόπο. Αντιθέτως στην περίπτωση Λαμπράκη, ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε ενοχοποιήσει πολιτικά με τον φόνο την τότε εξουσία.
Ό,τι βαθύτατα εξ ορισμού ανησυχεί είναι η ελαφρότητα της εκπαιδευτικής πολιτικής κατά την τελευταία εικοσιπενταετία. Αθρόες ιδρύθηκαν οι πανεπιστημιακές σχολές. Ετσι φθάσαμε στην σημερινή δυστυχία των χιλιάδων απεγνωσμένων ανέργων επιστημόνων. Αλλά η τραγική κατάληξη ήταν ορατή. Ως σύμβουλος του ΔΣΑ έγραφα στην «Καθημερινή» της 26.10.85 «…Η στάθμη των φοιτητών μας είναι χαμηλότερη παρά ποτέ. Τα πτυχία αποκτώνται, περίπου, δια χρησικτησίας και μετά την απόκτησή τους, χωρίς συνήθως ουσιαστική γνώση, αρχίζει το στάδιο … της πρακτικής άσκησης, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά λοιδορία του θεσμού. … Κατ’ ουσίαν δικηγόρος γίνεται όποιος το επιθυμεί … και γίνονται πολλοί που δεν θα έπρεπε…». Εισηγούμενος περιορισμούς κατέληγα «… Είναι …, ασφαλώς, πολύ καλύτερα ένας νέος άνθρωπος πριν τα τριάντα του να πεισθεί ότι δεν κάνει για δικηγορία … παρά να αισθανθεί την πικρία της αποτυχίας μετά προσπάθειες πολλών ετών όταν ένα νέο ξεκίνημα είναι πια αδύνατο …». Ο τύπος του πληγμένου αυτού ανθρώπου είναι εκείνος που μετεξελίσσεται –κοινωνιολογικά- σε εμπρηστή της κοινωνίας. Ασφαλώς δε ό,τι ισχύει για τους νομικούς ισχύει και για τους λοιπούς σπουδαστές και επιστήμονες. Από κάθε κατηγορία διαθέτουμε πολλούς ανέργους και δυστυχισμένους. Αλλά το πλέον εξοργιστικό: Ουδείς –φοβούμαι– και πάλι θα τολμήσει την τομή.
Η ΝΔ φέρει και αμιγώς βαρύτατες ευθύνες. Επανήλθε στην εξουσία το 2004 ως δύναμη εξυγιαντική. Υποσχέθηκε τα πάντα. Ουδέν (ή περίπου) πέτυχε. Δεν εισέφερε ιδέες εξυγιαντικές. Περιορίσθηκε –απλώς– στην πρόσκληση άλλων ανθρώπων. Των δικών της δηλαδή, του αυτού όμως θηράματος προς τους προηγουμένους. Αποτέλεσμα: Τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ κουκουλώθηκαν. Και αντ’ αυτών ανέκυψε επιδημία νέων σε ρυθμό καταιγισμού: Ζαχόπουλος, Ομόλογα, Ακτοπλοΐα, Siemens, Βατοπέδιο. Αποκορύφωμα υπήρξε το τελευταίο. Και αιχμή του δόρατος η -ex lege- ανυπόστατη Εξεταστική Επιτροπή. Είναι θλιβερή η εμφάνιση μελών της που μαλλιοτραβιούνται σαν γυναικούλες της αυλής.
Αλλά και η εν γένει κυβερνητική δράση υπήρξε αποκαρδιωτική. Στην οικονομία, αν μη τι άλλο, το διεθνές κεφάλαιο τιμολογεί την αξιοπιστία μας. Δανειζόμαστε, έτσι, με εξαπλάσιο κόστος εκείνου της Γερμανίας (!). Η διαφορά επιτοκίου σε βάρος μας από 0,30% σκαρφάλωσε στο 1,80% (0,3 Χ 6 = 1,8). Εχουμε ανάγκη δανείων. Η Γερμανία λιγότερο. Στην υγεία το Δημόσιο δεν εξοφλεί τα νοσοκομεία και αυτά δυσλειτουργούν σε βάρος του λαού. Στην εξωτερική πολιτική αναλισκόμεθα στο εξαντλημένο πλέον ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων, ενώ οι Τούρκοι προωθούν μεθοδικά τις θέσεις τους στη Θράκη. Ηδη και με διεθνείς υπέρ αυτών δικαστικές αποφάσεις. Στην εσωτερική δράση διαφθορά και γραφειοκρατία επιτείνουν το διαβρωτικό τους έργο.
Η άθλια λοιπόν στάθμη μας, ένωσε προς την απόγνωση των ανέργων την απογοήτευση πολλών άλλων. Ετσι πυροδοτήθηκε η λαϊκή λαίλαπα. Οτι οι αναρχικοί έχουν και οργάνωση δεν αλλάζει το ζήτημα. Κορμός της διαμαρτυρίας είναι η λαϊκή εξέγερση.
Αλλά χωλαίνει η ΝΔ και στα άμεσα τεχνικά ζητήματα. Εχει κατ’ επανάληψη τονισθεί από την παρούσα στήλη ότι το περίφημο ακαδημαϊκό άσυλο –άχρηστο καθ’ εαυτό– θάλπει την εγκληματικότητα. Δεν τόλμησε όμως η ΝΔ να το καταργήσει. Ηδη τα στρατηγεία της αναρχίας εδρεύουν στις ανώτατες σχολές. Εκεί παράγονται και τα πολεμοφόδια. Εκπρόσωποι της κυβέρνησης περιδεείς, αφιλοσόφητοι και ανιστόρητοι, στρέφονται και κατά της Αστυνομίας –προεξοφλώντας (ανεπίτρεπτα)– καταδίκες. Αλλά οι αστυνομικοί δεν είναι πραιτοριανοί σφετεριστών. Είναι φύλακες νομιμότητας. Ευτυχώς που υπάρχουν. Ακόμη οι αναρχικοί –κατά νόμο– εγκληματίες ακολουθούνται και από άλλους εγκληματίες-πλιατσικολόγους. Ιδεολογικοποιούν τις άνομες ορμές τους και λυμαίνονται τις περιουσίες που λεηλατούν. Είναι στοιχειώδες να διαλύονται αυτές οι ομάδες πριν αυξηθούν. Είναι ηλίθιο ότι δεν αποτελεί ήδη έγκλημα η κυκλοφορία με κουκούλα σε συναθροίσεις κοινού. Ότι δεν κινηματογραφούνται ψηφιακά οι επιθέσεις του όχλου. Είναι λάθος ότι -κατά νόμο- δεν επιδιώκεται η αυτόφωρη διαδικασία. Επίσης ο άμεσος εγκλεισμός των ενόχων στην φυλακή.
Η χώρα έχει περάσει και μεγαλύτερες δοκιμασίες. Ανέκαθεν συνήλθε, βρέθηκε –τελικά– απόθεμα Θάρρους, Εντιμότητας και Συνέπειας. Ας ελπίσουμε στην επανάληψη(!).
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 12/12/2008)