Διαβάζοντας καθημερινά την πλημμυρίδα των κινδυνολογικών άρθρων που δημοσιεύονται στον Τύπο με συγγραφείς Ελληνες και ξένους αναλυτές και ο επίλογος των οποίων είναι ότι οσονούπω καταρρέει η χώρα, αναρωτιέμαι πόσες φορές δεν έχω δει αυτό το έργο να προβάλλεται με τους ίδιους εντυπωσιακούς τίτλους τα τελευταία πενήντα χρόνια που δημοσιογραφώ. Θυμάμαι ότι το 1955 που ξεκίνησα τη δημοσιογραφία, σαν καλός Αριστερός που πίστευα στο αλάθητο του Πάπα του Μαρξισμού, στον Ευγένιο Βάργκα, τον οικονομολόγο που προέβλεπε την κατάρρευση του καπιταλισμού, όλα μου τα ρεπορτάζ έκλειναν με το συμπέρασμα ότι είναι θέμα όχι ετών, αλλά ίσως και μηνών να χρεοκοπήσει η Ελλάς.
Ο μακαρίτης ο Μπερνάρης, πρόεδρος του ΟΓΑ, με συμβούλευε «κάνε κράτει παιδάκι μου, οι οικονομίες είναι ζωντανοί οργανισμοί, έχουν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, δεν είναι πεταλούδες να πεθαίνουν στο πρώτο δυνατό φύσημα του αέρα»!
Εν πάση περιπτώσει, έζησα τουλάχιστον μια δεκάδα κυβερνήσεων στα επόμενα χρόνια που όλοι ισχυρίζονταν ότι παρέλαβαν καμένη γη, ότι δεν υπήρχαν στα δημόσια ταμεία χρήματα να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και παρά ταύτα χρεοκοπία δεν είδα. Βέβαια, θα μου πείτε ότι τώρα ζούμε μια πρωτοφανή κρίση παγκοσμίου διαστάσεως, τη μεγαλύτερη ίσως των τελευταίων 70 χρόνων που ταλανίζει γίγαντες της παγκοσμίου οικονομίας, τους οποίους και βλέπουμε να καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι.
Οντως, έτσι έχουν τα πράγματα και το πιο επικίνδυνο ίσως είναι ό,τι ακούμε, δεν ξέρουμε επακριβώς την έκταση και το βάθος αυτής της κρίσης, ενώ το τέλος της είναι αβέβαιο. Ομως, και μέσα στην καταιγίδα αυτή δεν έχω δει ακόμη κατάρρευση χωρών. Πολλές έχουν προβλήματα δύσκολα, άλλες κατέφυγαν ήδη στο ΔΝΤ για δάνειο διάσωσης, αλλά και αυτές και οι ισχυρότερες όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία κ.λπ. δίνουν μια μάχη επιβίωσης και χτίζουν κάστρα και τείχη κατά της κρίσης.
Η Ελλάδα δίνει και αυτή τη μάχη της και παρ’ ότι μπήκε στον κύκλο της κρίσης με ανοιχτά μέτωπα (χαμηλή ανταγωνιστικότητα και συνεπώς υψηλό έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, δημοσιονομική αναταραχή και συνεπώς έλλειμμα στον προϋπολογισμό και υψηλό δημόσιο χρέος) αντέχει προς το παρόν και ο πλούτος που δημιούργησε αυτή η χώρα την τελευταία δεκαετία μπορεί λογιστικά, δηλαδή χρηματιστηριακά, να απαξιώνεται, αλλά ούτε τα εργοστάσια γκρεμίστηκαν ούτε οι τράπεζες φαλίρισαν ούτε προπαντός το επιστημονικό και εργατικό δυναμικό εκπατρίστηκε. Ολο το παραγωγικό δυναμικό είναι εδώ και αναμένει μια νέα πνοή, ένα νέο σχέδιο για να αρχίσει πάλι να αποδίδει.
Ακριβώς αυτό το νέο πρόγραμμα ανάταξης και ανάστασης της ελληνικής οικονομίας θα περίμενα να διαβάσω στις βαρύγδουπες αναλύσεις αντί των θρήνων και οδυρμών στους οποίους επιδίδονται οι κατ’ επάγγελμα μοιρολογίστρες. Βεβαίως η κρίση θα δοκιμάσει την ελληνική οικονομία, ιδιαίτερα όταν τον χειμώνα και κυρίως την άνοιξη θα εκτινάξει την ανεργία πάνω από 9%, αλλά και τότε δεν θα έχει σημάνει η ώρα της χρεοκοπίας έστω και αν το spread έχει πηδήξει στις 2,5 ή 3 ποσοστιαίες μονάδες.
Υπό έναν και απαράβατο όμως όρο, ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας, και ιδιαίτερα η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, θα εγκαταλείψει το εγωιστικό και αυτοκαταστροφικό παιχνίδι του κομματικού ανταγωνισμού για την εξουσία και θα καθήσει στο ίδιο τραπέζι για να εξεπεργασθεί ένα τριετές σταθεροποιητικό πρόγραμμα διάσωσης της οικονομίας.
Αν σήμερα η οικονομία μας έχει ασταθές βήμα, εάν δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στους διεθνείς επενδυτές, είναι γιατί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει αποδείξει την ανικανότητά της να χειρισθεί την κρίση λόγω ατολμίας να πάρει τα μέτρα που θα ανορθώσουν το προστατευτικό ανάχωμα. Και από την πλευρά του το ΠΑΣΟΚ, ενώ γνωρίζει κάλλιστα τα προβλήματα που θα κληρονομήσει όταν σε λίγους μήνες γίνει κυβέρνηση, επιμένει ακόμη να χαϊδεύει αυτιά, να τάζει παροχές και να μη λέγει την αλήθεια στον λαό.
Η τωρινή κρίση, λοιπόν, απόρροια της διεθνούς, είναι κατά βάση οικονομική, θα αντιμετωπισθεί με οικονομικά μέτρα, αλλά όπως συμβαίνει στις δημοκρατίες θα χρειασθεί μια άλλη πολιτική. Αντί, λοιπόν, να μοιρολογούμε ας παλέψουμε όλοι γι’ αυτήν την αλλαγή πολιτικής πιέζοντας τα κόμματα εξουσίας να την εφαρμόσουν.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 16/12/2008)