Ο εκδοτικός οίκος του Αντώνη Λιβάνη μου έκανε την τιμή να βγάλει σε έναν τόμο υπό τον τίτλο «Πρόσωπα της Οικονομίας», τα ενθυμήματα για υπουργούς της μεταπολίτευσης που δημοσιεύθηκαν στην «Καθημερινή» από τα τέλη του 2007 μέχρι τα μέσα του 2008. Κάνω αυτή την αναφορά όχι για να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά για να επιχειρηματολογήσω την εκτίμησή μου ότι όσα δύσκολα, αν όχι τραγικά, ζούμε σήμερα στην οικονομία μας ούτε πρωτόγνωρα είναι ούτε ήλθαν ξαφνικά σαν κεραυνός εν αιθρία.
Μπορεί σήμερα να γράφουμε μακροσκελή άρθρα για το περίφημο spread που πληρώνει το Δημόσιο για να δανειστεί. Μπορεί πέρυσι να διαβάζαμε άλλα περισπούδαστα άρθρα για το υψηλό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ενώ πρόπερσι σκιαμαχούσαμε για τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας και στο πρόσφατο παρελθόν για άλλες εκρηκτικές εκδηλώσεις της ενδημικής κρίσης που μαστίζει την οικονομία μας.
Εγώ στα ενθυμήματα αυτά τόνισα προλογικά ότι: «Η Ιστορία είναι πάντα διδακτική και ο αναγνώστης θα βρει μέσα στα κείμενα αυτά πολύτιμο υλικό που θα τον πείσει ότι η ελληνική οικονομία σκόνταψε τις τελευταίες δεκαετίες στα ίδια εμπόδια που αντιμετωπίζει και σήμερα και, ακόμη, ότι οι δυσκολίες που φράζουν τον δρόμο μας έχουν ένα διαχρονικό χαρακτήρα, αφού ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η Νέα Δημοκρατία ως κυβερνήσεις κατάφεραν να νικήσουν τις δυνάμεις της αδράνειας είτε αυτές εκφράζονται από τους κομματικούς μηχανισμούς και τις πελατειακές σχέσεις είτε εκπροσωπούνται από τις γνωστές συντεχνίες που με τα προνόμιά τους κρατούν αιχμάλωτες τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου».
Εγώ από αυτές τις ενθυμήσεις κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή η χώρα που λέγεται Ελλάς, 50 ολόκληρα χρόνια που δημοσιογραφώ είτε με τη μία είτε με την άλλη αρρώστια που εμφάνιζε, πρόδιδε την εγγενή της νόσο, που ήταν μία και μόνη, ότι το Δημόσιο δαπανούσε πάντα περισσότερα χρήματα από αυτά που συγκέντρωνε με την άδικη φορολογία των πολιτών. Και τα δαπανούσε σπάταλα, δηλαδή για να προσλάβει δημοσίους υπαλλήλους, για να κάνει παροχές σε συντεχνίες ή ακόμη και για να αμείψει με εργολαβίες και επιδοτήσεις ημετέρους επιχειρηματίες.
Κανένας προϋπολογισμός των τελευταίων 50 χρόνων δεν έπεσε έξω γιατί θεμελιώθηκαν πανεπιστήμια και σχολεία ή γιατί ανεγέρθηκαν και εξοπλίσθηκαν νοσοκομεία. Επεσαν έξω όλοι γιατί παρασύρθηκαν από την κομματική φαυλότητα και ιδιοτέλεια, αφού συντάχθηκαν με μόνο κριτήριο τον προσεταιρισμό ψήφων.
Και δεν υπήρξε υπουργός Οικονομικών τα τελευταία 50 χρόνια ο οποίος, αναλαμβάνοντας το χαρτοφυλάκιό του, να μην ανακάλυψε ότι καθόταν πάνω σε μια βραδυφλεγή βόμβα, που αργά ή γρήγορα θα έσκαγε στα χέρια του. Αλλοι υπουργοί προσπάθησαν να την απασφαλίσουν και άλλοι έδωσαν μάχη για να την εξουδετερώσουν, με ποιο αντίτιμο όμως;
Να μαυριστούν από τους ψηφοφόρους που είχαν και αυτοί εκμαυλισθεί από τις παροχές και το ρουσφέτι και ουδέποτε θέλησαν ειλικρινά να εξυγιανθούν τα δημόσια οικονομικά, αφού πάντα προσδοκούσαν γι’ αυτούς ή τα παιδιά τους μια θέση στο Δημόσιο.
Αντί, λοιπόν, να θρηνολογούμε τώρα σαν μειξοπάρθενες για τα spread, ας εξηγήσουμε στους αναγνώστες μας ότι πίσω από αυτά, όπως και πίσω από το υψηλό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ή την χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, κρύβεται η άθλια δημοσιονομική κατάσταση την οποία αναπαράγει σταθερά κατ’ έτος το φαύλο κομματικό κράτος, είτε η κυβέρνηση είναι γαλάζια είτε πράσινη.
Αν θέλετε μια απόδειξη συγκρίνετε τον προϋπολογισμό του κ. Γ. Αλογοσκούφη που είναι στον αέρα με τον αντιπροτεινόμενο από το ΠΑΣΟΚ που θα έχει επιπλέον δαπάνες 11 δισ. ευρώ!
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 17/12/2008)