Η λήξη της εξάμηνης γαλλικής προεδρίας την 31η Δεκεμβρίου δεν θα σημάνει σε καμιά περίπτωση και την ταυτόχρονη λήξη της πυρετώδους διπλωματικής υπερδραστηριοποίησης του Σαρκοζί: Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της Χρηματοπιστωτικής Κρίσης και της Παγκόσμιας Υφεσης, είναι βέβαιο ότι το Παρίσι δεν πρόκειται να αναμένει τις πρωτοβουλίες της τσεχικής προεδρίας για να τοποθετηθεί.
Το πρόβλημα που τίθεται δεν είναι οι εξωθεσμικές ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες που θα αναλάβει ο Σαρκοζί, αλλά αν υπάρχουν και μετά την 1.1.09 οι προϋποθέσεις για την εκδήλωσή τους καθώς τα πεπραγμένα της γαλλικής προεδρίας σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με την έκλειψη των ΗΠΑ από τη Διεθνή Σκηνή, σε επίπεδο πρωτοβουλιών, τους τελευταίους μήνες της θητείας του Μπους:
- Στη διάρκεια της πολεμικής σύγκρουσης Γεωργίας - Ρωσίας τον Αύγουστο στον Καύκασο, ο Σαρκοζί έδρασε με επιτυχία, όχι μόνον ως προεδρεύων της Ε.Ε. των «27» αλλά στη ουσία ως εκπρόσωπος της Δύσης συνολικά.
Η Ουάσιγκτον τόσο με την Αντιπυραυλική Ασπίδα, με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ αλλά και με την υποστήριξη των Σακασβίλι και Γιουσένκο στη Γεωργία και στην Ουκρανία αντίστοιχα ήταν μέρος του προβλήματος και έτσι η Γαλλία μπόρεσε να γίνει πρωταγωνιστής στην αναζήτηση λύσης.
Αν αρχίσει συνολικός διάλογος Ουάσιγκτον - Μόσχας είναι σαφές ότι ούτε το Παρίσι, ούτε και το Βερολίνο μπορούν να επαναλάβουν παρόμοιες μεσολαβητικές προσπάθειες.
- Ιδιο σκηνικό και στις προσπάθειες αντιμετώπισης της Χρηματοπιστωτικής Κρίσης και της Παγκόσμιας Υφεσης με την κυβέρνηση Μπους να περιορίζεται σε πυροσβεστικά μέτρα για τη διάσωση των επενδυτικών τραπεζών. Η απουσία πρωτοβουλιών από την Ουάσιγκτον επέτρεψε στους Σαρκοζί-Μπράουν να πρωταγωνιστήσουν στην προσπάθεια διεθνούς συντονισμού.
Με τον Ομπάμα στον Λευκό Οίκο από τις 21.1.09 είναι βέβαιο ότι ο Σαρκοζί, αλλά και ο Μπράουν, δεν θα έχουν την ίδια ελευθερία κινήσεων στην προετοιμασία της Συνάντησης Κορυφής των G-20 στη βρετανική πρωτεύουσα.
Ο τρίτος και σημαντικότερος, ίσως παράγων είναι η Γερμανία: Αν το Βερολίνο δεν δίσταζε να δείξει με ωμό και σκληρό τρόπο τη δυσαρέσκειά του διαρκούσης της γαλλικής προεδρίας κατά μείζονα λόγο θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο τώρα που ο Σαρκοζί δεν θα έχει τη νομιμοποίηση ή έστω το άλλοθι της εκπροσώπησης των «27»:
- Πρώτα απ' όλα η Γερμανία θα επιχειρήσει να ανοίξει τον δικό της εφ' όλης της ύλης διάλογο με την κυβέρνηση Ομπάμα καθώς δεν έχει καμιά διάθεση να αφήσει τους Σαρκοζί-Μπράουν να πρωταγωνιστήσουν στη διαμόρφωση μιας νέας Διατλαντικής Σχέσης.
Κατά δεύτερο λόγο η κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού θα έχει κάθε λόγο να στηρίξει την τσεχική προεδρία απέναντι σε σε κάθε προσπάθεια του ενοίκου των Ηλυσίων για εξωθεσμικές ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες.
Ετσι θα δυσχεράνει την εμπέδωση μιας διακυβερνητικής-διακρατικής ολοκλήρωσης πολλών ταχυτήτων που προωθεί το Παρίσι, ενώ ταυτόχρονα θα προβάλλει απέναντι στην Πράγα αλλά και στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ως προστάτης των Μεσαίων και Μικρών χωρών-μελών απέναντι στον ηγεμονισμό των μεγάλων.
Με δύο λόγια, η έκλειψη της Ουάσιγκτον και η αμηχανία του Βερολίνου, που έδωσαν για ένα εξάμηνο πλήρη ελευθερία κινήσεων στον Σαρκοζί δεν υφίστανται πλέον.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 18/12/2008)