Την περασμένη Κυριακή το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, και μετά από πολύωρες συζητήσεις και φλύαρους κυρίως μονόλογους βουλευτών που κράτησαν τέσσερις ολόκληρες ημέρες, ψηφίστηκε τελικά από την κυβερνητική πλειοψηφία, ως ήτο αναμενόμενο, ο προϋπολογισμός του κράτους. Και αυτό ασφαλώς δεν αποτελεί είδηση. Όπως δεν αποτελεί είδηση ότι ο προϋπολογισμός είναι άκρως ελλειμματικός αφού η κυβέρνηση, όπως όλες ανεξαιρέτως πριν απ’ αυτήν, προγραμματίζουν περισσότερα έξοδα από έσοδα.
Και επειδή σταθερά κάθε χρόνο υπάρχει μια αρνητική διαφορά μεταξύ εσόδων και εξόδων, το γνωστό έλλειμμα τρέχουσων συναλλαγών, το κράτος δανείζεται από την διεθνή και εγχώρια τραπεζική αγορά για να μπορεί να καλύπτει τις υποχρεώσεις του. Σαν αποτέλεσμα του συνεχούς αυτού δανεισμού το εξωτερικό χρέος της χώρας έχει φθάσει πλέον σε δυσθεόρατα ύψη. Έτσι το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης υπολογίζεται να φθάσει στα 250 δις. ευρώ για το 2008 έτσι που η εξυπηρέτηση του να απαιτεί το 70% σχεδόν του τακτικών εσόδων του κράτους. Με το δημόσιο χρέος να αντιστοιχεί στο 105,6% του ΑΕΠ, το υψηλότερο στην Ευρώπη μαζί με αυτό της Ιταλίας, η χώρα αδυνατεί να χαράξει μια αναπτυξιακή οικονομική πολιτική αφού τα αυξημένα έξοδα για τοκοχρεωλύσια την πνίγουν κυριολεκτικά.
Και ενώ θα περίμενε κάποιος κατά την συζήτηση για τον προϋπολογισμό ν’ ακούσει προτάσεις για την αύξηση των εσόδων της κυβέρνησης μέσα από ιδιωτικοποιήσεις ή την αξιοποίηση των φυσικών πόρων της χώρας η όλη συζήτηση περιστράφει σε καθαρά μικροπολιτικά θέματα και εξαντλήθηκε σε εκατέρωθεν κατηγορίες για κακοδιαχείριση. Και ναι μεν η παρούσα κατάσταση οικονομικής ασφυξίας επιβάλλει τον περιορισμό και το νοικοκύρεμα των δαπανών ενός καθ’ έξη σπάταλου κράτους, από την άλλη πλευρά όμως αυτό που έχει εξίσου τεράστια σημασία είναι η αύξηση με κάθε δυνατό τρόπο των εσόδων του κράτους με την αξιοποίηση κάθε προσφερόμενης πλουτοπαραγωγικής πηγής.
Ο τομέας της ενέργειας και του ορυκτού πλούτου είναι αυτός που προσφέρεται κυρίως για μεγάλης κλίμακας εκμετάλλευση και την δημιουργία, μέσω φορολογίας ή royalties, σταθερών και υψηλών εσόδων για τον κρατικό προϋπολογισμό. Πιο ειδικά το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας έχουν πραγματικά τεράστια περιθώρια ανάπτυξης που μπορεί ν’ αποφέρουν σημαντικά νέα έσοδα και να δημιουργήσουν χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Την στιγμή που η χώρα μας έχει φθάσει να πληρώνει περί τα 11.0 δις. ευρώ για εισαγωγές υγρών καυσίμων, σχεδόν το 40% του ελλειμματικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, είναι απορίας άξιον γιατί δεν γίνεται ουδεμία συζήτηση για την παραγωγή εγχώριου πετρελαίου από τα δεκάδες βεβαιωμένα κοιτάσματα που διαθέτει η χώρα. Έσοδα της τάξεως των 3 ή 5 δις. Ευρώ το χρόνο από φορολογία εσόδων υδρογονανθράκων είναι άραγε τόσο αμελητέα;
Όπως και για πολλά άλλα θέματα στην σύγχρονη Ελλάδα υπάρχει μια προκατάληψη και αρνητική τοποθέτηση που δεν μας επιτρέπει να δούμε την μεγαλύτερη εικόνα, δηλ, τον κόσμο, κρυμμένοι κυριολεκτικά πίσω από το δάκτυλό μας. Έτσι αντί να συζητάμε για το πώς μπορούμε ν’ αυξήσουμε τα έσοδα της χώρας, παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε μια αντιπαραγωγική αντιμετώπιση προσδοκώντας σε λίγο ακόμα δανεισμό , λίγη ακόμη κατανόηση από τους πιστωτές μας και οδεύοντας ολοταχώς προς την πλήρη χρεοκοπία.