Το Ισραήλ διαθέτει μια από τις ισχυρότερες πυρηνικές και συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις στον Κόσμο. Διαθέτει πυρηνικά όπλα δευτέρου πλήγματος σε υποβρύχια, η πολεμική του αεροπορία μπορεί να συντρίψει στο έδαφος τα αεροσκάφη των χωρών της περιοχής και τα τεθωρακισμένα του μπορούν να μπούν με περίπατο στην Δαμασκό, στο Αμάν και στην Βηρυτό. Η συντριπτική αυτή υπεροχή, όπως επιβεβαιώνουν και τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες, δεν μπορεί εδώ και τρεις σχεδόν δεκαετίες από την εισβολή στο Λίβανο το καλοκαίρι του 1982- να παράξει πολιτικά αποτελέσματα που να κατοχυρώνουν την ασφάλεια του εβραϊκού κράτους, που να υπηρετούν τα ζωτικά του συμφέροντα.
Η Χαμάς, η Χεζμπολά, η συμμαχία Ιράν-Συρίας, ο ρόλος της Τεχεράνης στην Κεντρική Σκηνή του Μεσανατολικού, η επικυριαρχία της Δαμασκού στο Λίβανο αποδείχθηκε ότι είναι δεδομένα των περιφερειακών συσχετισμών που όχι μόνον δεν αποσαρθρώνονται από την χρήση της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ αλλά αντίθετα σταθεροποιούνται και καθίστανται σταθερές των συσχετισμών στην Μέση Ανατολή.
Η προσαρμογή της ηγεσίας του εβραϊκού κράτους στην πραγματικότητα γίνεται πάντοτε με επικίνδυνη καθυστέρηση:
-Το 1993 όταν ο Ράμπιν υπέγραψε την πρώτη συμφωνία με τον Αραφάτ στον Κήπο των Ρόδων του Λευκού Οίκου υπήρχαν ήδη οι δυνάμεις-Ιράν, Συρία, Χαμάς- που θα απαγόρευαν στην Φατάχ κάθε συμβιβασμό. Ακόμη και η τελευταία γραμμή υποχώρησης του Μπάρακ στις συνομιλίες της Τάμπα τον Ιανουάριο του 2001 δεν ελάμβανε υπόψη την νέα πραγματικότητα.
-Το 2005 όταν ο Σαρόν αποφάσισε την πλήρη αποχώρηση από την Γάζα και την δημιουργία νέου κόμματος της Καντίμα για να προωθήσει την μονομερή απεμπλοκή ήταν επίσης πολύ αργά. Ο πόλεμος στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006 δεν διέλυσε μόνο την ψευδαίσθηση για αποδυνάμωση της Χεζμπολά και για φιλοδυτική στροφή στην Βηρυτό αλλά σήμανε το οριστικό ναυάγιο της μονομερούς απεμπλοκής,
-Ακόμη πιο σκληρή είναι η πραγματικότητα σήμερα: Μπορεί τα αραβικά κράτη να είναι σήμερα η σκιά της ισχύος που είχαν στους πολέμους του 1967 και του 1973, αρκούν όμως η Χαμάς στην Γάζα και η Χεζμπολά στο Νότιο Λίβανο για να ακυρώνουν την συντριπτική ισχύ της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ: Αποδεικνύονται πιο δύσκολοι αντίπαλοι από την πολεμική μηχανή του Νάσερ στην Αίγυπτο , την Αραβική Λεγεώνα του Χουσείν της Ιορδανίας, και τον πανίσχυρο στρατό με πλήρη και συνεχή σοβιετική υποστήριξη του Ασσαντ πατρός.
Όποια και αν είναι η έκβαση των εν εξελίξει επιχειρήσεων, όποια και αν είναι η επιρροή τους στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση ένα πράγμα είναι βέβαιο: Η κρίση εμπιστοσύνης της Ελίτ και της Κοινής Γνώμης του Ισραήλ στην ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων που διαμορφώθηκε μετά το Φιάσκο της πολεμικής εμπλοκής στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006 θα πολλαπλασιασθεί.
Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι που θα οδηγήσει καθώς σήμερα και για το ορατό μέλλον δεν διαφαίνονται οι προϋποθέσεις για μια νέα ρεαλιστική προσαρμογή που δεν είναι άλλη από την συνολική διαπραγμάτευση με την συμμετοχή της Χαμάς, της Χεζμπολά, της Συρίας αλλά και του Ιράν.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 09/01/2009)