Μετά την ταλαιπωρία δύο σχεδόν εβδομάδων και την πλήρη διακοπή τροφοδοσίας φυσικού αερίου από τη Ρωσία προς πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, σήμερα το πρωί ξεκινάει πάλι η ομαλή ροή του πολύτιμου αυτού καυσίμου. Ως γνωστόν η Ρωσική εταιρεία Gazprom σταμάτησε τη ροή του φυσικού αερίου μέσω Ουκρανίας, όπου διέρχονται οι περισσότεροι εξαγωγικοί αγωγοί της προς την Ευρώπη, μετά από μία σοβαρή διένεξη μεταξύ των δύο κυβερνήσεων σχετικά με τους όρους προμήθειας του αερίου από την Ουκρανική Naftogaz. Ένα παρόμοιο σοβαρό περιστατικό συνέβη εξ’ άλλου τον Ιανουάριο του 2006 όπου και πάλι η Ευρώπη είχε παγώσει για μερικές ημέρες ενώ ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει ότι μία παρόμοια κατάσταση δε θα αντιμετωπίσουμε ξανά στο μέλλον.
Παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκίνησε τη δεκαετία του ’50 ως Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τον Άνθρακα (και τον Χάλυβα) και έχει τις ρίζες της στην ενεργειακή αβεβαιότητα της εποχής εκείνης, έχει αποτύχει μέχρι στιγμής να διαμορφώσει μία ενιαία ενεργειακή πολιτική. (Έχει όμως διαμορφώσει μία κοινή Αγροτική Πολιτική με άφθονο χρήμα και πλούσιες επιδοτήσεις προς τους επιχειρηματίες αγρότες!). Μπορεί στην παρούσα κρίση η Ε.Ε να αντέδρασε πιο οργανωμένα από ότι το 2006 και να υπήρξε έγκαιρη συνεννόηση με τον Ρώσο προμηθευτή, όμως η έλλειψη μιας καλά οργανωμένης ενεργειακής στρατηγικής και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού ενεργειακής ασφάλειας ήτο εμφανής αφού η κρίση τελικά δεν αποφεύχθη με δεκαπέντε και πλέον χώρες μέλη να αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα προμήθειας αερίου εν μέσω ενός πολύ κρύου χειμώνα. Για μία ακόμη φορά οι υπηρεσίες της Επιτροπής και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι έτρεχαν κυριολεκτικά αλαφιασμένοι σε 24ωρη βάση μεταξύ Μόσχας, Κίεβου, Πράγας και Βρυξελλών προσπαθώντας να εξεύρουν την μαγική φόρμουλα που θα επέτρεπε την εκ νέου ροή του φυσικού αερίου. Το θέαμα ήτο πράγματι αποκαρδιωτικό για μία διεθνή κοινότητα που επιθυμεί να διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ίσως, όμως η παρούσα κρίση να μην είναι τελικά εις μάτην αφού μπορεί να δράσει ως καταλύτης για την δημιουργία μιας ουσιαστικής εσωτερικής αγοράς αερίου, απαραίτητο στοιχείο για την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφάλειας. Και πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Μα απλούστατα με την οικονομική ενίσχυση των κρατών μελών για τη δημιουργία εκτεταμένων αποθηκευτικών χώρων, την περαιτέρω χρήση υγροποιημένου φυσικού αερίου, την δημιουργία πολλαπλών διαδρόμων μεταφοράς και ιδίως διασυνοριακών αγωγών, και την κατασκευή μεγάλων διηπειρωτικών αγωγών αερίου με στόχο την προμήθεια φυσικού αερίου από την περιοχή της Κασπίας (βλέπε Ιράν, Τουρκμενιστάν, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν) η οποία και πρέπει να αναδειχθεί ως ο έτερος πόλος ενεργειακής προμήθειας της Ε.Ε εις αντιδιαστολή με το σημερινό μονοπώλιο της Ρωσίας.
Όπως φάνηκε ξεκάθαρα στην παρούσα κρίση οι χώρες που είχαν φροντίσει να έχουν διαφοροποιήσει τις πηγές προμήθειας τους, όπως λ.χ η Γαλλία, η Ιταλία, η Δανία, το Βέλγιο επλήγησαν πολύ λιγότερο, σε αντίθεση με την Ανατολική Ευρώπη που εξαρτάται σχεδόν 100% από το Ρωσικό Αέριο. Τα θέματα που άπτονται μιας κοινής Ευρωπαϊκής Ενεργειακής Πολιτικής είναι πολλά και σύνθετα. Όμως υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής που λέγεται ενεργειακή ασφάλεια η οποία και μπορεί να αποτελέσει την βάση και το σημείο συνοχής για την επεξεργασία, υιοθέτηση και εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής.