Δεν μου είναι άγνωστη η σοφιστική τέχνη, άρα ούτε και ο συνδηλωτικός τρόπος ομιλίας, ο υπόρρητος τρόπος γραφής, κάτι που κανέναν δεν ενοχλεί. Στη δαρβινική ζούγκλα της παρούσας εποχής, είναι καλό –όπως συχνά μου έχει συσταθεί- να μη φωνάζω πολύ. Ο κίνδυνος είναι προφανής. Ετσι, όταν οι πνευματικοί άνθρωποι για λόγους υγιεινής μαθαίνουν να καταπίνουν τα λόγια τους, τότε αναπτύσσεται και στον παρόντα καιρό των χιλίων συν μιάς «ελευθεριών» ένα μεταδουλικό πνεύμα, πλήρως εναρμονιζόμενο προς το πνεύμα της μεταμοντέρνας εποχής, της μεταμοντέρνας γραφής και του μεταμοντέρνου ανθρώπου. Ωστόσο, όπως κάθε άνθρωπος έχει τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του, έχω κι εγώ το δικό μου ελάττωμα: και το ελάττωμά μου είναι ότι συμπάσχω.
Πάσχω αίφνης όταν βλέπω πως η εν γένει πολιτική μας δραστηριότητα θυμίζει τον λίθο που ο Σίσυφος ανέβαζε στην κορυφή, και όταν τον έφερνε στην κορυφή, κατρακυλούσε πάλι προς τα κάτω. Και, άντε, -φτου!- από την αρχή. Με αυτό θέλω να πω ότι η Ελλάς δεν μπορεί συνεχώς να ζη υπό την πίεση αλλεπάλληλων και αλλοπρόσαλλων μεταβολών, που δεν φαίνονται να έχουν τελειωμό, διότι αφαιρείται από το λαό το συναίσθημα της σταθερότητας και της βεβαιότητας. Σε κινούμενη άμμο δεν τολμά κανείς να κτίσει. Ειλικρινά πάσχω, όταν βλέπω τα συμβαίνοντα και σήμερα στο χώρο της πολύπαθης ελληνικής παιδείας, για την οποία, προκειμένου να βρω έναν προσφυή χαρακτηρισμό πρέπει να καταφύγω στον καζαντζακικό τίτλο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».
Πάσχω ακόμη όταν ακούω τον κάθε φορά νέο πρωθυπουργό να δηλώνει εμφαντικώς ότι με αυτόν και την κυβέρνησή του θα φυσήξει νέος άνεμος στη διοίκηση και ότι επί τέλους ο κρατικός μηχανισμός θα απαλλαγεί από τη διαρθρωτική δυσπλασία του και θα ρυθμισθεί καταλλήλως ώστε να ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις της λειτουργίας του. Και πάσχω όχι διότι εγώ, ως υπήκοος-ραγιάς τούτου του «ντολβετιού», υφίσταμαι την κατατυράννηση του κρατικού μηχανισμού. Πάσχω διότι έχω την αίσθηση ότι με κοροϊδεύουν. Σε τί συνίσταται η επανίδρυση του κράτους, όταν για μια απλή δήλωση εισοδήματος, την οποία ανελλιπώς και εις βαθμόν ηλιθιότητας συντάσσω μετά πλήρους εντιμότητας επί 45 χρόνια, πρέπει κάθε χρόνο, για να ξεδιαλύνω τα γριφώδη και αινιγματικά, να καταφεύγω σε κάποια σύγχρονα γραφεία που παίζουν τον ρόλο, τον οποίο έπαιζαν κατά την αρχαιότητα τα μαντεία;
Πάσχω διότι βλέπω στην πολιτική μας σκηνή να εξακολουθεί –παρά την παταγώδη αποτυχία της- να παίζεται η κωμωδία του προοδευτισμού. Μία κωμωδία που εξελίχθηκε σταδιακά σε σενάριο πολλαπλασιαστικής αγωνίας. Θα μείνει τίποτα όρθιο στον τόπο αυτό; Ρημάξαμε τα πάντα εν ονόματι της προόδου. Πάσχω, όταν βλέπω με πόση ευκολία –και για κάθε αμαρτία- χρησιμοποιείται η λέξη δημοκρατία. Σε παλαιότερους καιρούς δίδασκα πως η δημοκρατία είναι βαθμίδα πολιτισμού. Και φυσικά τον πολιτισμό δεν ταύτιζα με την προσφερόμενη σήμερα αθλιότητα. Ας είμαστε σοβαροί. Η λέξη δημοκρατία, για να θυμίσουμε κάτι από το Συντακτικό, που πάει κι αυτό για τους αποθέτες, συντάσσεται με ρήματα εντιμότητας και όχι ανεντιμότητας σημαντικά. Δημιουργήσαμε δύο αγράμματες γενιές. Ας αφήσουμε τους χαμηλόβαθμους και τους κάτω από τη «βάση», για τους οποίους χύθηκε κροκοδείλιο μαύρο δάκρυ. Ας κοιτάξουμε τα άχρηστα άριστα. Τί ποιότητα γνώσεων αντιπροσωπεύουν; Διδάσκοντες και διδασκόμενοι ανταγωνίζονται φιλοτίμως στην αμάθεια. Ξέρουν μόνον ό,τι ξερό περιέχει η εξεταζόμενη ύλη. Τούτη η ύλη έφαγε το πνεύμα.
Δεν κατηγορώ αποκλειστικά τους πολιτικούς για όσα δυσάρεστα επισημαίνω. Είναι και αυτοί έρμαια του συστήματος μέσω του οποίου αναδείχθηκαν. Το σύστημα αυτό το έχω περιγράψει άπειρες φορές. Νομίζω ότι έγινα σαφής. Στη δική μας περίπτωση καθημερινά σκοτώνονται πολλά νεανικά όνειρα. Ας το καταλάβουμε. Στο μέλλον ο μεγάλος εχθρός της Ελλάδος δεν θα είναι η Τουρκία, θα είναι τα προβλήματά της. Οι συνθήκες στον τόπο μας, ειδικά για τους νέους, είναι άθλιες. Ο φόβος δεν είναι οι 300 καλοθρεμμένοι και αστόβιοι «κουκουλοφόροι», που ως αυριανοί γιάπηδες θα είναι ντυμένοι σαν Μορμόνοι. Θα είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες ακάλυπτοι και απελπισμένοι νέοι, που πολλοί τούς γέλασαν πικρά διδάσκοντάς τους πως η δουλειά είναι για τους ...μετανάστες και για τους Ελληνες η τεμπελιά...!
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 19/01/2009)