Ενας Ελληνοαμερικανός φίλος συμπύκνωσε κάποτε με μια ιστορία τη μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στην Αμερική και την Ελλάδα. Οταν ο ίδιος ήταν παιδί παρατηρούσε για μήνες τις γυναίκες του χωριού να κουβαλάνε στάμνες για να τις γεμίσουν νερό από ένα μακρινό πηγάδι. Η βρύση του χωριού είχε σπάσει, αλλά κανείς δεν έπαιρνε πρωτοβουλία για να τη φτιάξει. Αλλος περίμενε τον δήμαρχο, άλλος το μακρινό... κράτος, άλλος τη βοήθεια του Θεού. «Αυτή είναι η διαφορά μας» μου έλεγε, «η Ελλάδα είναι μια χώρα που όλα αλλάζουν πολύ πολύ αργά και που σπανίως υπάρχει όρεξη από τους ανθρώπους της να φτιάξουν ό,τι έχει σπάσει... Η Αμερική πάλι είναι μια χώρα που κάνει τεράστια λάθη, πέφτει στην άβυσσο, αλλά τελικά βρίσκει τη δύναμη και προσπαθεί να αλλάξει πορεία».
Ακούγοντας χθες το βράδυ τον Μπαράκ Ομπάμα, άκουγες μια κοινωνία που κατάλαβε πως έφτασε στον πάτο με τις ακρότητες του Μπους, το ανεύθυνο πάρτι της Γουόλ Στριτ και την αλαζονεία απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο. Μια κοινωνία που έψαξε ανάμεσα σε ό,τι καλύτερο είχαν βγάλει τα πανεπιστήμιά της, η «αγορά» και η πολιτική της σκηνή για να βρει ένα νέο ηγέτη.
Το ενδιαφέρον όμως είναι πως ο κ. Ομπάμα δεν αρκέσθηκε στη γοητεία της ρητορείας του, ούτε πριν ούτε μετά την εκλογή του. Κοίταξε γύρω του και επέλεξε ως συνεργάτες όχι τους «κολλητούς», ούτε τους αριστοτέχνες της κομματικής καμαρίλας. Διάλεξε ειδικούς-τεχνοκράτες, προσωπικούς και κομματικούς του αντιπάλους, νέους ανθρώπους με όρεξη και αίσθηση ευθύνης για να στελεχώσει την κυβέρνησή του. Το πρόγραμμα των 100 ημερών δεν είναι διαφημιστική μπροσούρα, αλλά το απόσταγμα συνεχών συσκέψεων και μελετών.
Ορισμένοι τον κατηγόρησαν πως βασίζεται στο «κατεστημένο» της εποχής Κλίντον και πως αυτό θα υπονομεύσει την αλλαγή που υποσχέθηκε. Αλλαγές και τομές που δεν στηρίζονται όμως στον βράχο της εμπειρίας και των δοκιμασμένων, καταξιωμένων ανθρώπων είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.
Ο κ. Ομπάμα έχει μπροστά του μιαν απίθανα δύσκολη κατάσταση, τόσο στην οικονομία όσο και στη διεθνή σκηνή όπου ξαφνικά όλα τα μέτωπα άνοιξαν. Εχει ακόμη απέναντί του τον μεγαλύτερο εχθρό ενός πολιτικού, τις προσδοκίες της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Το αν θα πετύχει ή όχι θα εξαρτηθεί από πάμπολλους παράγοντες, ακόμη και από την τύχη. Κανείς όμως δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν προσπάθησε να διαλέξει τους καλύτερους γύρω του, ότι δεν είπε στον κόσμο την αλήθεια και πως δεν είχε σχέδιο.
Με απλά λόγια, η αμερικανική κοινωνία είδε τον κατήφορο και προσπάθησε τουλάχιστον να αλλάξει πορεία. Εμείς κοιτάμε ακόμη τη σπασμένη βρύση της αρχικής μας ιστορίας, τα διαλυμένα πανεπιστήμια και νοσοκομεία, το κράτος που παραπαίει και απλώς βυθιζόμαστε στη γλυκιά κατάθλιψη της αδράνειας.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/01/2009)