Στην ετήσια Διάσκεψη Ασφάλειας του Μονάχου το Σαββατοκύριακο θα γίνουν οι πρώτες ανεπίσημες αλλά σημαντικές επαφές ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και τη Μόσχα.
Ο λόγος του Πούτιν στο Νταβός αλλά και το πάγωμα της εγκατάστασης πυραύλων Ισκαντέρ στο Καλίνιγκραντ έχουν ήδη δημιουργήσει ένα θετικό κλίμα με την παρουσία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Μπάιντεν στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας να ενισχύει προσδοκίες για νέα θετικά μηνύματα.
Η πρόκληση είναι μεγάλη, καθώς η Αντιπυραυλική Ασπίδα των ΗΠΑ στην Πολωνία και την Τσεχία αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου στην αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο πλευρές:
- Κυρίαρχη εκκρεμότητα είναι -οι σχέσεις του ΝΑΤΟ με την Ουκρανία και τη Γεωργία με τη Μόσχα να μη συζητά ούτε καν μια σταδιακή και αργή προσέγγιση και την Ουάσιγκτον να μην μπορεί να αναγνωρίσει ότι οι χώρες αυτές και το σύνολο της πρώην ΕΣΣΔ , πλην των τριών Βαλτικών Χωρών, αποτελούν ζώνη περιορισμένης κυριαρχίας με αποκλειστικό επικυρίαρχο την Ρωσία.
- Ακολουθεί η στάση της Μόσχας στα Βαλκάνια με επίκεντρο την άρνησή της να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, θέμα που συνδέεται στενά με τη μονομερή απόσχιση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας από τη Γεωργία.
- Εξίσου σημαντική είναι και η αποκλιμάκωση της αντιπαράθεσης στον τομέα της Ενέργειας: Οι ΗΠΑ να σταματήσουν τη στήριξη δικτύων που θα στοχεύουν στην απεξάρτηση των παράκτιων χωρών της Κασπίας από τη Μόσχα και η Ρωσία να παράσχει διασφαλίσεις ότι δεν θα εκμεταλλευθεί τον ρόλο του βασικού προμηθευτή της Ευρώπης για να εκβιάσει γεωπολιτικά οφέλη.
-Τα παραπάνω θα ορίσουν και τη δυνατότητα συνεργασίας ΗΠΑ-Ρωσίας σε δύο μέτωπα όπου διακυβεύονται ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα: Στο Ιράν, όπου η πίεση της Ουάσιγκτον σε μια συνολική διαπραγμάτευση θα είναι πιο ουσιαστική αν η Μόσχα έχει καταστήσει σαφές ότι δεν πριμοδοτεί την αδιαλλαξία της Τεχεράνης, αλλά και στο Αφγανιστάν, όπου η ρωσική καλή θέληση μπορεί να επιτρέψει την εκ νέου αξιοποίηση των χωρών της Κεντρικής Ασίας στην εκστρατεία κατά των Ταλιμπάν.
Η διαπραγμάτευση θα είναι μακρά και δύσκολη καθώς πρόκειται για εκκρεμότητες, δυσπιστίες και αμοιβαίες καχυποψίες που συσσωρεύθηκαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991 μέχρι και σήμερα με την ευθύνη να βαραίνει κυρίως την αμερικανική πλευρά:
-Η Μόσχα αποδέχθηκε τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και είδε να παρακάμπτεται η γνώμη της τόσο στην πολεμική εμπλοκή στη Γιουγκοσλαβία, την άνοιξη του 1999, όσο και στην Αντιπυραυλική Ασπίδα που καλώς εχόντων των πραγμάτων έπρεπε να έχει συζητηθεί στο Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας.
- Ο Πούτιν αμέσως μετά την εκλογή του το 2000 παραμέρισε την Συνθήκη ΑΒΜ που απαγόρευε τα αντιπυραυλικά συστήματα για να διευκολύνει τον Κλίντον και την επομένη της 11.9.01 άναψε πράσινο φως για την εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων στην Κεντρική Ασία, χωρίς τις οποίες δεν θα ήταν δυνατή η ανατροπή της κυβέρνησης των Ταλιμπάν.
Τέλος, σε μια εποχή σκληρής οικονομικής δοκιμασίας και για τις δύο πλευρές, έχουν κάθε λόγο να προχωρήσουν σε δραστική και ισορροπημένη μείωση των πυρηνικών τους οπλοστασίων, αλλά και να διαμορφώσουν μακροπρόθεσμη συνεργασία για την πρόληψη της περαιτέρω διασποράς των πυρηνικών όπλων.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 03/02/2009)