Το 1966 ο Ντε Γκολ απέσυρε τη Γαλλία από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μετά από μια άκαρπη προσπάθεια να συγκροτηθεί τριμελές διευθυντήριο -ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία- στην Ατλαντική Συμμαχία.
Το 1995-1996 ο Σιράκ προσπάθησε να διαπραγματευθεί την επανένταξη της χώρας, η προσπάθεια, όμως, ναυάγησε όταν η Ουάσιγκτον απέρριψε την παραχώρηση της διοίκησης του στρατηγείου AFSOUTH της Νάπολης σε Γάλλο αξιωματικό.
Σήμερα οι διευθετήσεις αφορούν δύο διοικήσεις ήσσονος σημασίας, την μία στο Νόρφολκ και την άλλη στη Λισαβόνα, με την επιστροφή της Γαλλίας να αναμένεται να σφραγισθεί πανηγυρικά στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Στρασβούργο στις αρχές Απριλίου παρουσία του Ομπάμα.
Με τα σημερινά δεδομένα πρόκειται περισσότερο για μια συμβολική κίνηση δηλωτική των ευρύτερων στρατηγικών αναζητήσεων του Σαρκοζί παρά για μια ανατροπή ισορροπιών τόσο στο εσωτερικό της Ατλαντικής Συμμαχίας όσο και στην Ευρωπαϊκή Ασφάλεια.
Η Γαλλία του Σαρκοζί διεκδικεί πλέον ανοικτά και χωρίς προσχήματα τον ρόλο του προνομιακού εταίρου των ΗΠΑ τόσο σε ευρωπαϊκή όσο και σε παγκόσμια κλίμακα: Το πεδίο θεωρείται προνομιακό για το Παρίσι με δεδομένη τόσο την κρίση μακράς διαρκείας στην οποία εισέρχεται η Βρετανία και η οποία θα πλήξει και την αμυντική της αξιοπιστία όσο και το απαγορευτικό σήμερα και για το ορατό μέλλον εσωτερικό πολιτικό κόστος εμπλοκής της Γερμανίας σε επεμβάσεις στο πλευρό των ΗΠΑ.
Η Γαλλία έχει όντως όλα τα επιχειρησιακά προαπαιτούμενα για να διεκδικήσει τόσο τον ρόλο του προνομιακού εταίρου των ΗΠΑ όσο και την πρωτοκαθεδρία σε μια ευρωπαϊκή αμυντική δομή συμπληρωματική πλέον και όχι ανταγωνιστική και παράλληλη με αυτήν του ΝΑΤΟ: Μαζί με την επιστροφή στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ είναι φανερό ότι εγκαταλείπεται η προσπάθεια που ξεκίνησαν την άνοιξη του 2003 οι Σιράκ, Σρέντερ, Γιούνκερ και Φέρχοφστατ για μια πραγματικά χειραφετημένη ευρωπαϊκή αμυντική δομή.
Τα παραπάνω πρέπει να αναλυθούν στο πλαίσιο της ευρύτερης ευρωπαϊκής στρατηγικής της Γαλλίας που έχει ως προτεραιότητα τη δημιουργία συσχετισμών που να αποτρέπουν την πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας στην Ευρώπη. Η γαλλογερμανική αντιπαράθεση ορίζει τις επιλογές της Γαλλίας, όπως κατέδειξε η πρόσφατη διαμάχη για την περιφρούρηση της Ευρωζώνης, με το κοινό άρθρο των Σαρκοζί - Μέρκελ για θέματα ασφάλειας στην χθεσινή «Μοντ» να προσπαθεί απλώς να διασκεδάσει τις ανησυχίες.
Η στενή συνεργασία ΗΠΑ - Γαλλίας προβάλλει και ως αντίβαρο στη στρατηγική προσέγγιση Γερμανίας - Ρωσίας, η οποία πέραν του φυσικού αερίου προχωρά τώρα και στη συνεργασία στην κατασκευή πυρηνικών αντιδραστήρων, κίνηση που οριστικοποιεί το τεχνολογικό πυρηνικό διαζύγιο Βερολίνου - Παρισιού. Ετσι ακόμη και στην περίπτωση που η συνάντηση Σαρκοζί - Μέρκελ το Σαββατοκύριακο στο Μόναχο συνοδευτεί με επικοινωνιακή αισιοδοξία ένα πράγμα είναι σαφές:
- Το γαλλογερμανικό βραχυκύκλωμα στην ενίσχυση της πολιτικής συνοχής της Ε.Ε είναι πλέον παγιωμένο και δεν προβλέπεται ο τερματισμός του στο ορατό μέλλον.
- Η Γαλλία προωθεί στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ, ενώ την ίδια στιγμή η ενδυνάμωση της συνεργασίας Ρωσίας - Γερμανίας στην ενέργεια δείχνει προς την κατεύθυνση μιας στενής διμερούς συνεργασίας.
Με πιο απλά λόγια ο γαλλογερμανικός άξονας ανήκει στο παρελθόν, με το Παρίσι να αναζητά ερείσματα στη Δύση και το Βερολίνο στην Ανατολή.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 06/02/2009)