Πριν από μερικές ημέρες ο Υπουργός Ανάπτυξης εν χορδαίς και οργάνοις ανακοίνωσε την πλήρη ανατροπή του ενεργειακού σχεδιασμού της χώρας με την «έξωση» του κακού και ρυπογόνου λιθάνθρακα και την «είσοδο» των καλών και καθαρών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ). Ο κ. Κωστής Χατζηδάκης ανέτρεψε μία πολιτική που στην πράξη δεν υφίσταται ακόμη, αφού δεν λειτουργεί ούτε μία μονάδα λιθάνθρακα, ενώ η χώρα για το μεγαλύτερο μέρος της ηλεκτροπαραγωγής της εξαρτάται και θα εξακολουθεί να εξαρτάται για πολλά χρόνια ακόμη από τον περισσότερο ρυπογόνο λιγνίτη, ο οποίος καλύπτει το 60% της ηλεκτροπαραγωγής, και την αντικατέστησε από μία άλλη πολιτική που και αυτή δεν υφίσταται αφού οι επιδόσεις της Ελλάδος στις ΑΠΕ είναι πολύ κάτω της Ευρωπαϊκής βάσης.
Γιατί πως αλλιώς θα περιγράψουμε το γεγονός ότι ενώ η ανάπτυξη των ΑΠΕ ξεκίνησε στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, τριάντα χρόνια αργότερα δια της βίας η χώρα έχει εγκατεστημένη ισχύ 1.200 MW από ΑΠΕ (εξαιρούνται τα μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα) ενώ η διείσδυση των ΑΠΕ, ιδιαίτερα των αιολικών και φωτοβολταϊκών, αντιμετωπίζει σθεναρή αντίσταση σε τοπικό επίπεδο λόγω κακής ενημέρωσης και αδυναμίας ή και απροθυμίας όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων να διαμορφώσουν την κατάλληλη πολιτική. Υπάρχουν δε ολόκληρες κατηγορίες ΑΠΕ, όπως λ.χ η γεωθερμία ή η βιομάζα οι οποίες δεν αξιοποιούνται σχεδόν καθόλου για παραγωγή ηλεκτρισμού παρά την ύπαρξη δόκιμης τεχνολογίας και την απόλυτα θετική εμπειρία πολλών άλλων χωρών.
Ο Υπουργός Ανάπτυξης με τις πρόσφατες δηλώσεις του (10/2) και τις μετέπειτα συναντήσεις του με εκπροσώπους οικολογικών οργανώσεων (17/2) θέλησε να δώσει το σύνθημα για τη μεγάλη στροφή προς την «Πράσινη Ενέργεια» χωρίς όμως να εξειδικεύσει πως αυτή θα γίνει και χωρίς να ανακοινώσει μία γενναία απλοποίηση του δαιδαλώδους και φονικού (για τις επενδύσεις) τρόπο αδειοδότησης που προβλέπει ο γραφειοκρατικός Ν. 3468/2006. Όπως πολύ εύστοχα επεσήμανε το ΙΕΝΕ σε μία λίαν τεκμηριωμένη μελέτη του για τις ΑΠΕ «Τελικά, ένα έργο ΑΠΕ που απαιτεί γενικά μία περίοδο 6 έως 12 μήνες για την υλοποίηση του φυσικού αντικειμένου απαιτεί διαδικασίες 3 έως 5 ετών με τις σχετικές αβεβαιότητες και πρόσθετο κόστος που επιβαρύνει αδικαιολόγητα το έργο» (βλέπε μελέτη ΙΕΝΕ, 2007 με τίτλο: «Εθνικοί Στόχοι ΑΠΕ για την Επόμενη Πενταετία»).
Στις ανακοινώσεις του δεν είδαμε τον κ. Χατζηδάκη να λαμβάνει κάποια ρηξικελεύθερη θέση απέναντι στο σημερινό απαράδεκτο αδειοδοτικό καθεστώς ούτε να προτείνει γενναίες φοροαπαλλαγές και άλλα απλά και ενισχυτικά για τις ΑΠΕ μέτρα. Και όμως η απόλυτα θετική εμπειρία στην χώρα μας υπάρχει με την ανάπτυξη της αγοράς θερμικών ηλιακών συστημάτων (που ξεκίνησε από τα τέλη της δεκαετίας του ’70) όπου χάρις σε ένα συνδυασμό φοροαπαλλαγών, επιδοτούμενων δανείων και πλήρους απαλλαγής αδειοδότησης (για οικιακούς και εμπορικούς χρήστες) η αγορά αναπτύχθηκε τάχιστα και σήμερα η χώρα μας (πολύ πριν ανακαλύψει ο κ. Χατζηδάκης την πράσινη ενέργεια) έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά παγκοσμίως εγκατεστημένων τετραγωνικών μέτρων επίπεδων ηλιακών συλλεκτών ανά κάτοικο (βλέπε www.estif.org για περισσότερες πληροφορίες). Η Ελλάδα έχει σήμερα περισσότερους από 4.0 εκατ. τετρ. μέτρα συλλέκτες που αντιστοιχούν σε 1.000 MW περίπου εγκατεστημένης ισχύος και παράγουν 1.1 δισεκ. κιλοβατώρες (KWh) τον χρόνο!
Με άλλα λόγια, καλές και αγαθές είναι οι προθέσεις του Υπουργού Ανάπτυξης κ. Κωστή Χατζηδάκη για την ευαγγελιζόμενη στροφή προς τις ΑΠΕ και ίσως είναι ο πρώτος πολιτικός στην σύγχρονη Ελλάδα που έχει θέσει το θέμα τόσο ξεκάθαρα και επιτακτικά, όμως πολύ φοβούμεθα ότι η προσπάθειά του να αναδείξει και να επιβάλλει τις ΑΠΕ ως μία σοβαρή και βιώσιμη λύση στον ενεργειακό τομέα της χώρας, θα παραμείνει όνειρο απατηλό και σχεδίαση επί χάρτου εάν δεν μπορέσει πολύ σύντομα, δηλ. μέσα στις επόμενες εβδομάδες, να εξειδικεύσει τις προθέσεις σε συγκεκριμένα μέτρα και κυρίως να σπάσει τους πολλούς Γόρδιους Δεσμούς της γραφειοκρατίας. Γιατί εάν δεν το κάνει αυτό η πράσινη ενέργεια (που άλλες χώρες και αρκετές πόλεις την εφαρμόζουν διαχρονικά και πιστά τα τελευταία 25 χρόνια) που υπόσχεται ο Υπουργός θα είναι κάτι σαν τα πράσινα άλογα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, όπως σωστά παρατηρεί ο θυμόσοφος λαός μας.