Τα όσα κατεγράφησαν την Παρασκευή είναι αποκαλυπτικά για την ευρωπαϊκή αμηχανία της Γερμανίας τόσο σε ό,τι αφορά την περιφρούρηση της Ευρωζώνης αλλά και το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το δημοσίευμα του Σπίγκελ που μιλούσε για διμερή ομόλογα ή για ομόλογα των φερέγγυων πιστοληπτικά κρατών που θα βοηθούσαν τα προβληματικά μέλη της Ευρωζώνης διαψεύσθηκε από το υπουργείο Οικονομικών στο Βερολίνο.
Μια διάψευση που επιβεβαιώνει την ουσία της είδησης: Ότι δηλαδή στη Γερμανία έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι η χώρα δεν μπορεί να εξακολουθήσει να αρνείται την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης και της ύφεσης εντός της Ευρωζώνης με έκτακτα μέτρα και προσεγγίσεις και να παραπέμπει απλά και μόνο στην εφαρμογή του Μάαστριχτ.
Το πρόβλημα της Γερμανίας έχει δύο διαστάσεις, την μία εσωτερική και την άλλη ευρωπαϊκή:
-Είναι φανερό ότι υπάρχει διάσταση απόψεων στην ηγεσία της χώρας για το αν θα πρέπει να περιφρουρηθούν οι κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες σε εθνικό πλαίσιο ή αν το Βερολίνο, αντί να αντιστέκεται και να περιχαρακώνεται, θα πρέπει να ηγηθεί της προσπάθειας τόσο για στήριξη των αδυνάμων της Ευρωζώνης όσο και για τη διάσωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης.
- Καμιά φόρμουλα στήριξης της Ευρωζώνης και των χωρών-μελών που παρουσιάζουν προβλήματα δεν είναι θεσμικά ουδέτερη ή αθώα: Ο φόβος του Βερολίνου δεν είναι μόνον ότι θα κληθεί να είναι ο κύριος χρηματοδότης της στήριξης των μελών της ΟΝΕ με μειωμένη πιστοληπτική ικανότητα, αλλά ότι η μορφή που θα λάβει η στήριξη θα επηρεάσει τους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Με άλλα λόγια η διαφορά ανάμεσα στο ευρω-ομόλογο ή το κοινό ομόλογο των φερέγγυων χωρών με τη φόρμουλα του διμερούς ομολόγου είναι κεφαλαιώδης και δεν αφορά σε καμιά περίπτωση μόνον τα μεγέθη των συνεισφορών της Γερμανίας:
- Στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση ενισχύεται η διακυβερνητική προσέγγιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που προωθεί ο Σαρκοζί και εκ των πραγμάτων ανοίγει ο δρόμος για πολιτική εποπτεία της EKT, η ανεξαρτησία της οποίας είναι «ιερή αγελάδα» για το Βερολίνο.
- Στην τρίτη περίπτωση είναι σαφές ότι το σενάριο του διμερούς ομολόγου ενώ διατηρεί τις σημερινές ενδοευρωπαϊκές θεσμικές ισορροπίες δίνει στο Βερολίνο τη δυνατότητα πρόσδεσης στις ευρωπαϊκές του επιλογές όλων των χωρών-μελών που θα σωθούν με σωσίβιο την πιστοληπτική φερεγγυότητα της Γερμανίας. Εξυπακούεται ότι η χώρα που θα στηριχθεί σε διμερές ομόλογο με την εγγύηση του Βερολίνου θα είναι υποχρεωμένη να ανταποδώσει στο πεδίο των διμερών οικονομικών και εμπορικών σχέσεων, αλλά και κρατικών προμηθειών.
Τι σημαίνουν αθροιστικά τα παραπάνω;
- Πρώτον, ότι μια συνολική πολιτική των χωρών-μελών της Ευρωζώνης για τη στήριξη των εταίρων με μειωμένη πιστοληπτική ικανότητα δεν είναι εύκολο να διαμορφωθεί εφόσον δεν υπάρχει κοινός παρονομαστής για το μέλλον της ολοκλήρωσης.
- Δεύτερον, ότι στο βαθμό που η Γερμανία δεν μπορεί να απαντήσει στη διακυβερνητική-διακρατική προσέγγιση του Σαρκοζί με φεντεραλιστική προσέγγιση θα προσπαθήσει να περιφρουρήσει το σημερινό status quo σε ευρωπαϊκό θεσμικό επίπεδο, αλλά επί της ουσίας θα επιχειρήσει να το αλλάξει μέσω της στήριξης των προβληματικών χωρών εντός και εκτός Ευρωζώνης.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 23/02/2009)