Αν μέσα στους επόμενους μήνες διαμορφωθεί ένα νέο τοπίο στη Διατλαντική Σχέση και παγιωθούν νέοι ενδοευρωπαϊκοί συσχετισμοί, τότε εκ των πραγμάτων θα ξεκαθαρίσει και η στάση της Ε.Ε. απέναντι στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας καθώς σε κάθε περίπτωση το σημερινό θολό τοπίο στην ενταξιακή διαπραγμάτευση δεν μπορεί να παραταθεί επ' αόριστον:
-Η επιστροφή της Γαλλίας στο Στρατιωτικό Σκέλος του ΝΑΤΟ θα είναι μια πραγματικότητα στις αρχές Απριλίου καθώς δεν μένει παρά η πανηγυρική ανακοίνωσή της στην πανηγυρική Σύνοδο Κορυφής για την εξηκοστή επέτειο της Ατλαντικής Συμμαχίας στο Στρασβούργο.
Στην διαπραγμάτευση ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Παρίσι για την προοπτική μιας ευρωπαϊκής αμυντικής δομής συμπληρωματικής πλέον και όχι ανταγωνιστικής με το ΝΑΤΟ είναι αδύνατον να μην ασκηθούν από αμερικανικής πλευράς πιέσεις για μια πιο εποικοδομητική στάση της Γαλλίας στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Αν η επιστροφή της Γαλλίας στο Στρατιωτικό Σκέλος του ΝΑΤΟ υποκρύπτει την φιλοδοξία του Σαρκοζί να καταστεί ο προνομιακός εταίρος της Ουάσιγκτον στην Διεθνή Σκηνή, τότε η εγκατάλειψη της σημερινής αρνητικής στάσης του Παρισιού είναι αναπόφευκτη.
-Μια συνολική επαναπροσέγγιση Γαλλίας-Γερμανίας τόσο για την διαχείριση της Κρίσης και της Ύφεσης όσο και για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν μπορεί παρά να περιλάβει και μια κοινή τοποθέτηση ως προς την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Η στιγμή είναι ιδιαίτερα λεπτή καθώς η Γερμανία βρίσκεται σε παρατεταμένη προεκλογική εκστρατεία με την Μέρκελ και τους Χριστιανοδημοκράτες να προσμετρούν τα οφέλη μιας σκληρής αρνητικής τοποθέτησης με δεδομένη την πλειοψηφική προτίμηση των τουρκικής καταγωγής ψηφοφόρων για τους Σοσιαλδημοκράτες.
Η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας ήταν ούτως η άλλως μια μακρά, δυσχερής και απρόβλεπτη πορεία όταν το 1999 στο Ελσίνκι η χώρα ανακηρύχθηκε υποψήφια προς ένταξη χώρα, και όταν το 2002 στην Κοπεγχάγη αποφασίστηκε να προσδιοριστεί τον Δεκέμβριο του 2004 η ημερομηνία έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων που τελικά άρχισαν το φθινόπωρο του 2005.
Το σημερινό όμως βραχυκύκλωμα της τυπικής δηλαδή διεξαγωγής ενταξιακών διαπραγματεύσεων με πάγωμα -με γαλλική υπαιτιότητα- των κεφαλαίων που οδηγούν στην πλήρη ένταξη προέκυψε στο θολό τοπίο που κυριάρχησε στην Ευρωπαϊκή Ενωση μετά το ναυάγιο της Συνταγματικής Συνθήκης στην Γαλλία και στην Ολλανδία την Άνοιξη του 2005.
Σήμερα η αλλαγή Φρουράς στον Λευκό Οίκο αλλά και η ανάγκη διαχείρισης της Κρίσης και της Ύφεσης επιβάλλουν το ξεκαθάρισμα του ορίζοντα τόσο στην Διατλαντική Σχέση όσο και στους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς με επίκεντρο την διαμόρφωση μιας νέας γαλλογερμανικής συνεργασίας.
Στο βαθμό που θα ξεκαθαρίσουν οι παραπάνω εκκρεμότητες θα έρθει και η ώρα της αλήθειας για την Ενταξιακή Διαπραγμάτευση Τουρκίας-Ευρωπαϊκής Ενωσης με την σημερινή κατάσταση, την συζήτηση επί της ουσίας των όρων μιας Ειδικής Σχέσης στο θεσμικό περιτύλιγμα που διατηρεί ως καταληκτικό στόχο την πλήρη ένταξη, να μην μπορεί πλέον να παραταθεί επ' αόριστον.
Μόνον τότε θα τεθεί η πρόκληση της βούλησης και της δυνατότητας της Αγκυρας για πλήρη συμμόρφωση με το κοινοτικό κεκτημένο.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 25/02/2009)