Αρκετά προβληματισμένη εμφανίζεται τον τελευταίο καιρό η ηγεσία του Υπουργείου Ανάπτυξης – ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη του Αζέρου προέδρου Ιλχάμ Αλίγιεφ στην Αθήνα, ο οποίος μετέφερε απαισιόδοξα μηνύματα παρά ελπίδες – για τις δυνατότητες εξασφάλισης πρόσθετων ποσοτήτων φυσικού αερίου. Αυτές οι επιπλέον ποσότητες, όπως παρατηρούσαμε από την στήλη αυτή πριν από μερικές ημέρες, είναι απαραίτητες για να καλύψουν τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες σε φυσικό αέριο που απαιτούνται για την ηλεκτροπαραγωγή, την βιομηχανία και τον εμπορικό – οικιακό τομέα.
Για την εξασφάλιση των πρόσθετων αυτών ποσοτήτων φυσικού αερίου, τόσο η διοίκηση της ΔΕΠΑ όσο και η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΝ έχουν επιδοθεί τους τελευταίους μήνες σε έναν αγώνα δρόμου με απανωτές επαφές με τους υπάρχοντες και εν δυνάμει παραγωγούς. Επαφές με Ρωσία, Αλγερία, Κατάρ, Αίγυπτο, Αζερμπαϊτζάν ακόμα και με το μακρινό Ιράν είναι στην ημερήσια διάταξη καθώς ο χρόνος κυλά και οι συμβολαιοποιημένες ποσότητες (από Gazprom, Sonatrach, και BOTAS) δεν αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες της αγοράς, και με ένα έλλειμμα της τάξεως των 0,5 BCM’s – 1,0 BCM’s να είναι πλέον ορατό μέχρι τα τέλη του τρέχοντος έτους. Το παρήγορο στην υπόθεση είναι ότι αυτήν την χρονική περίοδο λόγω της εξαπλούμενης οικονομικής κρίσης ο ρυθμός αύξησης της ζήτησης έχει μειωθεί. Το δυσάρεστο όμως είναι ότι πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες είναι επίσης εις αναζήτηση πρόσθετων ποσοτήτων και επιδιώκουν την σύναψη μακροχρόνιων συμβολαίων από την ίδια ομάδα παραγωγών και άρα υπάρχει οξύς ανταγωνισμός.
Και ενώ η κυβέρνηση παιδεύεται και αγωνιά για να εξασφαλίσει επειγόντως μερικά εκατομμύρια κυβικά μέτρα αερίου και οι απεσταλμένοι της τρέχουν στα πέρατα του κόσμου, αγνοεί επιδεικτικά την δυνατότητα παραγωγής αερίου από τα παραμελημένα εγχώρια κοιτάσματα, τα οποία και υπαρκτά είναι (π.χ βλέπε Περιοχή Πρίνου, Επανωμή, Θερμαϊκός, Σαμοθράκη) και εμπεριέχουν μετρήσιμες ποσότητες βάση των διαθέσιμων σήμερα πληροφοριών. Εάν μάλιστα πραγματοποιηθούν και έρευνες τότε και νέα κοιτάσματα θα ανακαλύπτοντο και τα γνωστά θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν. Για να γίνουν όμως αυτά τα πράγματα και να ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγή υδρογονανθράκων απαιτείται στρατηγική και οργάνωση. Τα οποία όμως φαίνεται ότι απουσιάζουν από ένα κράτος που είναι κυριολεκτικά σε διάλυση και που περιμένει την σωτηρία, ακόμα και για μικρές ποσότητες αερίου, από τα πέρατα του κόσμου.