Την τελευταία εικοσαετία το πιο φιλόδοξο ελληνικό σχέδιο ήταν αυτό της οικονομικής διείσδυσης στην ευρύτερη ζώνη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και εντεύθεν οι έλληνες επιχειρηματίες και τραπεζίτες ξανάπιασαν το κομμένο, από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, νήμα της εξωστρέφειας. Αντιμετώπισαν και πάλι την αναδυόμενη Βαλκανική, τις ανεξάρτητες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, αλλά και την Τουρκία, τη Συρία, τον Λίβανο, την Αίγυπτο και συνολικά τη μεσογειακή ζώνη, ως άλλη ενδοχώρα, όπως πραγματικά ήταν τον 18ο και τον 19ο αιώνα.
Ειδικά το άνοιγμα των βορείων συνόρων αναβίωσε τους παλαιούς εμπορικούς δρόμους και αναγέννησε κοιμώμενες στον χρόνο διαθέσεις εμπορικής και επιχειρηματικής επέκτασης στην ευρύτερη ζώνη της Βαλκανικής. Πολλοί επιχειρηματίες και τραπεζίτες κινήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα, παρασύροντας ο ένας τον άλλον και τοποθετήθηκαν δυναμικά στην γειτονική περιοχή.
Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι είκοσι χρόνια, μετά το πρώτο άνοιγμα, οι ελληνικές επενδύσεις, επιχειρηματιών και τραπεζών, στην ευρύτερη περιοχή ξεπερνούν τα 80 δισ. ευρώ. Πλήθος επιστημόνων, μηχανικών, μάνατζερ και πάσης φύσεως στελεχών βρήκε πεδίο δραστηριότητας, εισοδήματα και εμπειρίες μοναδικές στις γειτονικές χώρες.
Αυτή τη στιγμή οι ελληνικοί επιχειρηματικοί τραπεζικοί όμιλοι απασχολούν περισσότερα από 120.000 άτομα στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτή η τόσο μεγάλη και ίσως η πιο δυναμική ελληνική μεταπολεμική κατάκτηση απειλείται σήμερα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, αλλά και της κοντόφθαλμης αντιμετώπισης από την πλευρά της ελληνικής πολιτικής. «Να μην πάει ούτε ένα ευρώ από το πακέτο της βοήθειας προς τις τράπεζες στα Βαλκάνια» φωνάζουν οι θιασώτες του μικροελλαδισμού. Δεν υπάρχει ίσως πιο κοντόφθαλμη προσέγγιση στις παρούσες ιδιαίτερες συνθήκες. Η υπόθεση της ελληνικής διείσδυσης στον ευρύτερο οικονομικό χώρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης θα πρέπει να έχει διάρκεια στον χρόνο και να επιβεβαιώνει διαρκώς τον ρόλο της χώρας στην περιοχή. Αντί λοιπόν των λαϊκιστικών μηνυμάτων προς το εσωτερικό, η ηγεσία της χώρας όφειλε, κατ΄ αρχήν, να προσφέρει βοήθεια στις χειμαζόμενες από την κρίση γειτονικές οικονομίες και ακολούθως να διεκδικήσει συνδρομή και στήριξη από την Ευρώπη για αυτές. Στην παρούσα συγκυρία ο κ. Πρωθυπουργός θα ήταν σκόπιμο να συγκαλέσει σύνοδο στην Αθήνα, να δηλώσει ότι στηρίζει τις ελληνικές επενδύσεις στη Βουλγαρία, στη Σερβία, στη Ρουμανία, στην Αλβανία και αλλού.
Να επιδείξει δηλαδή την απαιτούμενη αλληλεγγύη και κυρίως να διαμορφώσει συνθήκες συγκρότησης βαλκανικής συμμαχίας, στη βάση ενός κοινού άξονα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ετσι οικοδομούνται μακροχρόνιες σχέσεις και υποστηρίζονται μακροπρόθεσμα συμφέροντα. Σε αντίθετη περίπτωση, η προηγούμενη εικοσαετής διείσδυση φαντάζει τυχοδιωκτική και προκαλεί αισθήματα εχθρότητας και αποστροφής προς τους γειτονικούς λαούς. Ο,τι χειρότερο δηλαδή για μια χώρα σαν την Ελλάδα.
(Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 28/02/2009)