Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο, Πράγα με τελευταίο σταθμό την Κωνσταντινούπολη όπως ανήγγειλε προχθές Σάββατο από την Αγκυρα η Κλίντον. Το δρομολόγιο της πρώτης διεθνούς περιοδείας του Ομπάμα αντανακλά τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις της νέας αμερικανικής κυβέρνησης:
-Στο Λονδίνο θα παραστεί στην Σύνοδο των G-20 και δίχως αμφιβολία θα εκμεταλλευθεί την αμηχανία και το βραχυκύκλωμα κυρίως της Ευρώπης για να καταστήσει τις αμερικανικές επιλογές σημείο αναφοράς για την έξοδο από την Ύφεση και την Κρίση.
-Στο Παρίσι και στο Βερολίνο θα δρομολογήσει παράλληλη και ταυτόχρονη σύσφιξη των σχέσεων με τις δύο Μεγάλες Δυνάμεις της Ε.Ε. Η διάσταση απόψεων Μέρκελ-Σαρκοζί από την διαχείριση της Κρίσης μέχρι το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δημιουργεί εκ των πραγμάτων ένα σκηνικό Γαλλογερμανικού ανταγωνισμού για το ποιος θα είναι ο προνομιακός εταίρος της Ουάσιγκτον στην Γηραιά Ήπειρο.
-Στην Πράγα θα δώσει στην Ηγεσία της Τσεχίας για πρώτη φορά μετά την 1.1 ότι η Εξάμηνη Προεδρία που ασκεί η χώρα έχει πραγματικό αντίκρισμα και ταυτόχρονα θα καθησυχάσει τους φόβους και τις ανησυχίες που γεννά η διαφαινόμενη εγκατάλειψη της εγκατάστασης της Αντιπυραυλικής Ασπίδας στην Ανατολική Ευρώπη.
Ο τελευταίος σταθμός η Κωνσταντινούπολη έχει ιδιαίτερη σημασία:
- Από εκεί ο Ομπάμα θα απευθύνει μήνυμα διαλόγου και συμφιλίωσης προς τον Μουσουλμανικό Κόσμο, μήνυμα ότι εγκαταλείπεται η Σταυροφορία Μπους στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή καθώς και ότι η απομόνωση των ακραίων φονταμενταλιστών είναι κοινό ζωτικό συμφέρον όλων των καθεστώτων της περιοχής.
- Ταυτόχρονα θα εγκαινιάσει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο μια νέα εποχή στις διμερείς σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας με τον τερματισμό της ψυχροπολεμικής καχυποψίας που σκιάζε τις σχέσεις Ουάσιγκτον Αγκυρας από την επαύριον της Καταιγίδας της Ερήμου την Άνοιξη του 1991, μιάς καχυποψίας που έγινε παροξυσμός μετά την εισβολή στο Ιράκ την άνοιξη του 2003.
Όλες οι κινήσεις της τουρκικής διπλωματίας μετά τη νίκη του Ερντογάν τον Νοέμβριο του 2002 ήταν μέχρι πριν από λίγους μήνες παρενοχλήσεις για την Ουάσιγκτον:
- Η προσέγγιση με τους γείτονες, με τη Συρία και το Ιράν στη βάση της κοινής ανησυχίας για την δημιουργία ανεξαρτήτου κουρδικού κράτους μετά από ενδεχόμενη διάλυση του Ιράκ.
- Η σύσφιγξη των σχέσεων με τη Χαμάς αλλά κυρίως η ανάδειξη του Ήπιου Πολιτικού Ισλάμ του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ σε μοντέλο για ομογάλακτες οργανώσεις στον Αραβικό Κόσμο με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο και στην Ιορδανία.
Αν τα παραπάνω ήταν ανάθεμα για τους Νεοσυντηρητικούς σήμερα είναι πολύτιμη βοήθεια στον Ομπάμα που αναζητεί διάλογο με το Ιράν, τη Συρία αλλά ακόμη και με τους μετριοπαθείς Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν όπως έγραψαν οι New York Times το Σάββατο.
Ετσι ο Ερντογάν δίνει απάντηση στο στρατηγικό κενό που είχε η Αγκυρα μετά το 1989-91 όταν η αξία της ως νότιου προπυργίου του ΝΑΤΟ δίπλα στην ΕΣΣΔ έπαψε να υφίσταται:Η ήπια καθεστωτική αλλαγή που συντελείται τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία την καθιστά σημείο αναφοράς για τις άλλες δυνάμεις του Πολιτικού Ισλάμ στην περιοχή και πολύτιμο ενδιάμεσο για τις ΗΠΑ.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 09/03/2009)