Η παγκόσμια ανάπτυξη έχει σημειώσει κάμψη και η χρηματοδότησή της βρίσκεται σε αποδιοργάνωση.
Για μια ακόμη φορά τα όρια της θεσμικής λογικής είναι αυταπόδεικτα. Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπήρξε προειδοποίηση. Η ιστορία επαναλαμβάνεται: την εμπιστοσύνη διαδέχεται η ψυχική ευφορία, ο πανικός ακολουθείται από την παρακμή, η λιτότητα προηγείται της ανοικοδόμησης.
Οι πολιτικοί οικονομολόγοι από την εποχή του Τόμας Χομπς και του Ανταμ Σμιθ κατανόησαν ότι ο καπιταλισμός βασίζεται στην κρατική εξουσία που επιβάλλει ελέγχους στην απληστία και την κατάχρηση της επιρροής.
Ανησυχίες για την αειφορία των παγκόσμιων μακροοικονομικών τάσεων αποτελούν θέμα συζήτησης μεταξύ των αναλυτών από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Ωστόσο, επί μακρό διάστημα επιδείξαμε μια ανεξέλεγκτη πίστη στα κίνητρα της αγοράς, η οποία οδήγησε τους κοινωνικούς ελεγκτικούς κανόνες στο σκοτάδι. Η λογική των οικονομικών οφελών συνέτριψε την πειθαρχία του δημοσίου οφέλους και την υπευθυνότητα. Η επιδίωξη του επιχειρηματικού πλεονεκτήματος κυριάρχησε επί του έντιμου ανταγωνισμού.
Μπορούμε τώρα να οικοδομήσουμε ένα κοινό όραμα μιας νέας οικονομικής τάξης; Ενα μοντέλο που θα οικοδομήσει επάνω στις δυνάμεις της αγοράς, ενώ παράλληλα θα εξημερώνουμε την επιρροή της εξουσίας και του ιδίου συμφέροντος; Μπορούμε να συμβιβάσουμε το ελεύθερο επιχειρείν με τη χρηστή διοίκηση;
Χρειαζόμαστε μια κοινή δέσμευση για να αντισταθούμε στον προστατευτισμό και να αναλάβουμε τις απαραίτητες δράσεις για να οικοδομήσουμε πιο ισορροπημένες εμπορικές σχέσεις. Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων σίγουρα απαιτεί την επανεξέταση της σφαίρας του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.
Μια νέα τάξη πραγμάτων θα πρέπει να οικοδομήσει ισχυρότερους θεσμούς για διεθνείς συνεργασίες, αναγνωρίζοντας ότι αυτές περιλαμβάνουν τόσο τη δέσμευση μεταξύ κυρίαρχων κρατών, όσο και διαρκώς ακμαία εμπορικά και μη κυβερνητικά δίκτυα.
(Από την εφημερίδα ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 18/03/2009)